یادداشت کن لذت ببر

‫- ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ زﯾﺎد دارم.
‫- از روز ﺗﻮﻟﺪم ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ؟
‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:

‫- ﻣﺸﺘﺎﻗﻢ!
‫- ﭘﺲ ﻣﯽ ﮔﻢ. ﭘﺪرم دو رﮔﻪ ﺑﻮد. ﭘﺪرش اﯾﺘﺎﻟﯿﺎﯾﯽ و ﻣﺎدرش اﯾﺮاﻧﯽ، اﻣﺎ ﻣﺎدرم اﯾﺮاﻧﯽ اﻻﺻﻞ ﺑﻮد. اﻫﻞ ﺗﻬﺮان! ﯾﻪ زن ﺳﻔﯿﺪ رو ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮوي


‫‪                                                                       
‫                              ‫

‫ﻣﺸﮑﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﺧﺎﻧﻮاده اش رو از دﺳﺖ داده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ي ﻋﻤﻮش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. اﯾﻦ ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ از ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻣﯽ دوﻧﻢ. ﺣﺘﯽ

‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪن و ازدواج ﮐﺮدن. آﺧﻪ ﭘﺪرم اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪه و ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﭼﻄﻮري ﺳﺮ از اﯾﺮان درآورد؟
‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم و اداﻣﻪ دادم:

‫- ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ... اوﻟﯿﻦ ﻓﺮزﻧﺪﺷﻮن ﺑﺮادرم ﭘﻮﯾﺎ ﺑﻮد. ﭘﻮﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻮد. ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻋﺰﯾﺰ ﮐﺮده اش! آﺧﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﭘﺴﺮ دوﺳﺖ ﺑﻮد.
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﭘﻮﯾﺎ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ و ﻋﺰﯾﺰم و ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم از دﻫﻨﺶ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد. ﺗﺎ اون ﺟﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﯾﺎدﻣﻪ و از زﺑﻮن ﭘﻮﯾﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﺷﻨﯿﺪم، ﺑﺮاي ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ
‫ﻋﺰﯾﺰﺗﺮ از ﻣﻦ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل اﺧﺘﻼف ﺳﻦ ﺑﺎ ﭘﻮﯾﺎ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪم. ﮐﻮدﮐﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ي ﺑﭽﻪ ﻫﺎي دﯾﮕﻪ ﺗﻮي ﺑﯽ ﺧﺒﺮي ﮔﺬﺷﺖ. ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﮐﻪ

‫ﺷﺪم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺗﻮي زﻧﺪﮔﯽِ ﻫﺮ ﮐﺲ، ﻏﯿﺮ از ﻣﺎدر، ﯾﻪ ﭘﺪر ﻫﻢ ﻫﺴﺖ، وﻟﯽ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺎدر داﺷﺘﻢ. ﯾﻪ ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﮔﻨﮕﯽ ﻫﻢ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﮑﺲ
‫ﻫﻢ از ﻣﺮد ﻏﺮﯾﺒﻪ اي ﮐﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ ﺗﻮي اﺗﺎق ﭘﻮﯾﺎ ﺑﻮد. از ﭘﺪرم ﺳﻮال ﮐﺮدم. ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻤﻮن ﻋﮑﺲ رو ﻧﺸﻮﻧﻢ داد. ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
‫ﮔﻔﺖ:
‫ـ ﺑﺮﮔﺸﺖ اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﭘﯿﺶ ﻋﺸﻘﺶ، وﻗﺘﯽ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﺖ ﺑﻮد.

‫ﻫﻤﯿﻦ ... واﻟﺴﻼم! دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم. ﻫﺮ ﺑﺎر ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮاﺑﻢ ﺑﻮد. ﭼﯿﺰ ﺑﯿﺸﺘﺮي دﺳﺘﮕﯿﺮم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. وارد ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﺷﺪم. ﺑﺤﺮاﻧﯽ ﺗﺮﯾﻦ دوران زﻧﺪﮔﯽ!
‫دوراﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯿﺖ آدم ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﻮش ﺷﮑﻞ ﻣﯽ ﮔﯿﺮه! اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻔﺎوت ﻫﺎي ﺧﻮدم و ﭘﻮﯾﺎ ﭘﯽ ﺑﺮدم. ﭘﻮﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮاي ﻣﺎﻣﺎن ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻮد. در

‫ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ارزﺷﯽ واﺳﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺑﺎﻻي ﺳﺮش ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﻧﺎز و ﻧﻮازش از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪارش ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ
‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮره و آﻣﺎده ﺷﻪ و ﺑﺮه ﻣﺪرﺳﻪ، وﻟﯽ ﻣﻨﻮ از ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ي ﭘﻮﯾﺎ رو آﻣﺎده ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ اﺳﻤﻢ رو ﻣﯽ
‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﯿﺪار ﺑﺸﻢ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﭘﻮﯾﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺮ ﻋﺰﯾﺰم، ﭘﻮﯾﺎ ﺟﺎن و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺻﺪاش ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ش ﻣﯽ رﻓﺖ! ﻫﻪ ... در ﺣﺎﻟﯽ

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﺪارم ﯾﻪ ﺑﺎر ﻣﺤﺾِ رﺿﺎي ﺧﺪا ﻣﻦ رو دﺧﺘﺮم ﺻﺪا ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ! ﺣﺴﺮت ﯾﻪ دوﻧﻪ از اون ﻧﮕﺎه ﻫﺎي ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﻣﺤﺒﺖ آﻣﯿﺰي ﮐﻬﺒﻪ ﭘﻮﯾﺎ ﻣﯽ
‫اﻧﺪاﺧﺖ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ دﻟﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا! ﻫﺮ وﻗﺖ ﭘﻮﯾﺎ ﻣﺮﯾﺾ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻻي ﺳﺮش ﺑﻮد. در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ اﮔﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﯾﺾ ﻣﯽ ﺷﺪم و ﺑﯿﻤﺎرﯾﻢ اون

‫ﻗﺪر ﺷﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ رو ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم، ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش زﺣﻤﺖ ﻧﻤﯽ داد ﻣﻦ رو ﯾﻪ دﮐﺘﺮ ﺑﺒﺮه. وﻟﯽ ﺗﺎ ﭘﻮﯾﺎ ﯾﻪ ﻋﻄﺴﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﻧﮕﺮاﻧﯽ و
‫ﺣﺲ ﻣﺎدراﻧﻪ ش ﮔﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: "اﻟﻬﯽ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم! ﻧﮑﻨﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردي؟ ﺑﻤﯿﺮم ﺑﺮات! ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪه ﻧﺮو ﻣﺪرﺳﻪ! اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺧﻮب
‫ﺷﯽ."

‫ﺣﺎﻻ ﯾﮑﯽ ﺑﯿﺎد ﺑﻬﺶ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﮔﺮد و ﺧﺎك رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﺑﯿﻨﯿﺶ و ﻋﻄﺴﻪ ﮐﺮده!
‫ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮدم، وﻟﯽ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ.

‫- آره! آره! ﭘﻮﯾﺎ ﺧﻮب ﺑﻮد، ﭼﻮن ﭘﺴﺮ ﺑﻮد. ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻮد، ﭼﻮن ﭘﺴﺮ ﺑﻮد. وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺪ ﺑﻮدم. ﻋﺰﯾﺰ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم، ﭼﻮن دﺧﺘﺮ ﺑﻮدم. ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ! ﻣﮕﻪ
‫دﺧﺘﺮ ﺑﻮدن ﻋﺎره؟ ﻣﮕﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﺑﻮده ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﺷﺪم آﺧﻪ؟ ﭘﻮﯾﺎ ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻦ، وﻟﯽ ﻣﻦ ﭼﯽ؟ اﺻﻼ ﮐﺴﯽ رو داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد
‫دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﭘﺪرم ﮐﻪ ﺗﮑﻠﯿﻔﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد. ﻣﺜﻼ ﯾﻪ ﻣﺎدر داﺷﺘﻢ و ﯾﻪ ﺑﺮادر ﮐﻪ اوﻧﺎ ﻫﻢ ﻣﻦ رو ﺟﺰو آدم ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯽ ﮐﺮدن. ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ رو

‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ. آره ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ رو! ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻮدم، وﻟﯽ ﭘﻮﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻮد. آره ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺑﻮدم! ﻫﯿﭻ، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﯾﺪه ﻧﻤﯽ ﺷﻪ!
‫- ﺑﺴﻪ ﭘﻮﻧﻪ! ﺗﻮ رو ﺧﺪا، داري ﻣﯽ ﻟﺮزي!
  ‫
‫ﺑﻐﻀﻢ ﺗﺮﮐﯿﺪ.

‫- ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﯾﺎدم ﻧﻤﯽ ره! ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻦ و ﭘﻮﯾﺎ ﻫﻤﺶ دوازده روز ﻓﺎﺻﻠﻪ داره. ﺗﻮﻟﺪ ﭘﻮﯾﺎ ﺑﺮاش ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ﺧﺮﯾﺪ. ﮐﯿﮏ درﺳﺖ ﮐﺮد. آﺧﺮ
‫ﺷﺐ دو ﺗﺎﯾﯽ رﻓﺘﻦ ﺑﯿﺮون ﺷﺎم ﺧﻮردن. دوازده روز ﺑﻌﺪ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻦ! ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪم، ﻫﯿﭻ ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪ. ﺗﻮ ﻓﮑﺮم ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻻﺑﺪ ﻣﯽ ﺧﻮان ﺷﺐ

‫ﺳﻮرﭘﺮاﯾﺰم ﮐﻨﻦ، وﻟﯽ ﻫﯿﭽﯽ! درﯾﻎ از ﯾﮏ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺧﺸﮏ و ﺧﺎﻟﯽ! آﺧﺮ ﺷﺐ، ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم، وﻗﺘﯽ داﺷﺖ ﻇﺮف ﻣﯽ ﺷﺴﺖ رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎرش واﯾﺴﺘﺎدم. دﯾﺪ
‫ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻢ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﭼﯿﻪ؟

‫ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻫﯿﭽﯽ.

‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ دﯾﺪ ﻧﻤﯽ رم، ﮔﻔﺖ:
‫- ﻫﺎن؟ ﭼﯿﻪ دردت؟ ﺑﮕﻮ دﯾﮕﻪ!
‫ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻣﺎﻣﺎن اﻣﺮوز ﺗﻮﻟﺪم ﺑﻮد.
‫ﮔﻔﺖ:
‫- ﺧﺐ ﮐﻪ ﭼﯽ؟!
‫ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻫﯿﭽﯽ.

‫و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ. دﯾﮕﻪ اون ﺷﺐ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺧﺪا ﻣﯽ دوﻧﻪ! ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﻣﺴﺨﺮه ﺑﯿﺎد، وﻟﯽ ﻣﻦ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم. ﺣﺴﺎس ﺑﻮدم.
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﮔﺮون ﺗﻤﻮم ﺷﺪ. ﻇﺮﻓﯿﺖ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺒﻌﯿﺾ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ.

‫اﺷﮏ ﻫﺎم رو ﭘﺎك ﮐﺮدم و اداﻣﻪ دادم:
‫- ﺑﻪ درك!
‫وﻟﯽ ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪن.
‫- ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻣﻬﺮي از ﻣﺎدرم ﻧﺪﯾﺪم. ﻫﯿﭽﯽ، ﻫﯿﭽﯽ!
‫و ﮐﻢ ﮐﻢ ﺻﺪام آروم ﺷﺪ و ﺻﺪاي ﻫﻖ ﻫﻘﻢ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ.

‫دﺧﺘﺮ ﻟﯿﻮان آﺑﯽ ﺟﻠﻮم ﮔﺮﻓﺖ. ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﮐﻤﯽ ﺧﻮردم. آب ﻗﻨﺪ ﺑﻮد.
‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- وﻗﺘﯽ ﻫﺠﺪه ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد، ﻣﺎدرم ﻣﺮد. ﯾﻪ ﺗﺼﺎدف ﺟﻮﻧﺶ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ رو راﺣﺖ ﮐﺮد. اون روزﻫﺎ ﭘﻮﯾﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﺪان درس ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ. ﻣﺎدرم ﻫﻤﻪ

‫ﭼﯿﺰش رو ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﻮﯾﺎ زده ﺑﻮد. ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻫﺰاري ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﮕﺮﻓﺖ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از اون ﭼﻪ ﺟﻮري و ﮐﺪوم
‫ﮔﻮرﺳﺘﻮﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ؟ ﭘﻮﯾﺎ اوﻣﺪ. ﻫﻤﻪ ي ﭘﻮل ﻫﺎش رو ﻏﺎرت ﮐﺮد و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه داد ﮐﻪ ﺗﻮ اون ﺧﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ، وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮ ﮔﺮﺳﻨﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﺬارم؟! ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﮐﻪ اون ﺳﺎل داﻧﺸﮕﺎه ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺳﺮاﺳﺮي، رﺷﺘﻪ ﻋﮑﺎﺳﯽ.

‫ﭼﺸﻤﺎي دﺧﺘﺮ ﮔﺮد ﺷﺪ.
‫اداﻣﻪ دادم:

‫- و ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ رو از دﺳﺖ ﺑﺪم، وﮔﺮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ از اﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ﮔﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﮐﺎر ﮐﻨﻢ. ﮐﺎر ﺗﺎﯾﭗ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادم. ﯾﻪ
‫ﻣﺪت ﻫﻢ ﻣﻨﺸﯽ ﻣﻄﺐ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ﺑﻮدم. ﺣﺘﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ ي ﯾﻪ ﭘﯿﺮزﻧﯽ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﮐﺎرﻫﺎي ﭘﺨﺖ و ﭘﺰش رو اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادم. ﺧﻼﺻﻪ دﺳﺖ
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺎري زدم.

‫- ﻫﺮ ﮐﺎري؟
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻓﻬﻤﯿﺪم!

‫- ﻧﻪ! دﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺎري زدم ﺗﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺸﻢ اون ﮐﺎري ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﺘﻪ رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪم. ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻌﺪ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻧﺸﺮﯾﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﮑﺎس دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر
‫ﺷﻢ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭼﻮن ﭼﻨﺪان ﺣﺮﻓﻪ اي ﻧﺒﻮدم و اواﺳﻂ ﺗﺤﺼﯿﻠﻢ ﺑﻮد، ﮐﺎرﻫﺎي آن ﭼﻨﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ام ﻧﻤﯽ ذاﺷﺘﻦ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺶ ﺣﻘﻮق ﺟﺎﻟﺒﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ، اﻣﺎ از ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد. ﺳﺎل ﺳﻮم ﺗﺤﺼﯿﻠﻢ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺳﺎل اوﻟﯽ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻧﮕﺎر آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺗﺒﺮﯾﺰي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺗﺤﺼﯿﻞ

‫اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﻬﺮان. ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد. ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪ، ﭼﺸﻤﺎي درﺷﺖ و ﺗﯿﻠﻪ اي آﺑﯽ، ﺑﯿﻨﯽ ﺑﺎرﯾﮏ و ﻗﻠﻤﯽ، ﻟﺐ ﻫﺎي ﻗﻠﻮه اي و ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ و ﻣﻮﻫﺎي
‫ﻃﻼﯾﯽ و ﻓﺮﻓﺮي. ﯾﻪ ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻌﻨﺎ! ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ اوﺿﺎﻋﻢ رو ﻓﻬﻤﯿﺪ، ﮐﻤﮏ ﺧﺮﺟﻢ ﺷﺪ. ﮔﻔﺖ: "ﺑﺎﺑﺎي ﻣﻦ اون ﻗﺪر داره ﮐﻪ ﺗﻮ

‫ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮري و ﺑﺨﻮاﺑﯽ!"
‫اواﯾﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺟﯿﺐ ﺑﺎﺑﺎي دوﺳﺘﻢ ﺧﺮج ﮐﻨﻢ، وﻟﯽ واﻗﻌﺎ واﺳﻪ ﭘﺪرش ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ. ﺗﺎزه ﭘﺪرش ﺧﺮج ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ اﻣﺜﺎل
‫ﻣﻨﻮ ﻣﯽ داد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ وﺿﻌﺸﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﺑﻮد. ﮐﻢ ﮐﻢ ﻋﺎدت ﮐﺮدم. ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﺑﺎ دو ﺗﺎ دﺧﺘﺮ داﻧﺸﺠﻮي ﮐﺮﻣﺎﻧﯽ آﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ واﺳﺸﻮن

‫ﺳﺨﺖ ﺑﻮد دو ﺗﺎﯾﯽ ﺧﻮﻧﻪ اﺟﺎره ﮐﻨﻦ. ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﮐﻪ ﮔﯿﺮ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ. ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ي ﻫﻔﺘﺎد ﻣﺘﺮي اﺟﺎره ﮐﺮدﯾﻢ. ﻧﮕﺎر ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﺮد، اﻣﺎ راﺿﯿﺶ
‫ﮐﺮدم. رو ﺣﺮف ﻣﻦ ﻧﻪ ﻧﻤﯽ آورد. اﯾﻦ ﺟﻮري ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﻠﯽ ﭘﻮل ﮐﺮاﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺪﯾﻢ، ﮐﻤﺘﺮ ﮐﺮاﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ دادﯾﻢ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺮج ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﯽ

‫ﮐﺮدﯾﻢ. ﺗﺎزه اون ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺗﺮ ﺑﻮد و ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدﻧﺶ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻮﺑﺘﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادﯾﻢ، وﻗﺖ ﮐﻤﺘﺮي ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﻧﮕﺎر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺪﺗﺮ از ﻣﻦ ﺗﻨﺒﻞ، ﺗﺎ اﯾﻦ
‫رو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد.
‫ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﯾﻪ ﭘﺴﺮي ﺑﻪ اﺳﻢ ﻋﺮﻓﺎن آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺑﻮد و ﭼﻬﺮه ي ﺑﺎﻧﻤﮑﯽ داﺷﺖ. وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯿﺶ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد. رﺷﺘﻪ ﻣﻮن ﯾﮑﯽ ﺑﻮد و در

‫واﻗﻊ ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎه ﻫﻢ ﮐﻼﺳﯽ ﺑﻮدﯾﻢ. از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﯾﻪ ﻣﺪت ﺑﺎ ﻫﻢ دوﺳﺖ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺎد ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري؛ وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ رو
‫ﻧﺪارم، وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ام رو ﮔﻔﺘﻢ، رﻓﺖ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش رو ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮد. ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻌﺪ از اون ﺑﺮدﯾﺎ اوﻣﺪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ. ﯾﻪ دوﺳﺘﯽ ﺳﺎده. وﻟﯽ ﯾﻪ

‫روز ﻣﻨﻮ دﻋﻮت ﮐﺮد ﺧﻮﻧﺶ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا رﻓﺘﻢ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺣﻤﺎﻗﺖ! ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺘﺠﺎوز ﮐﻨﻪ. ﻓﻘﻂ ﯾﺎدﻣﻪ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎم رو ﮐﺸﯿﺪم روي ﺻﻮرﺗﺶ. ﺻﻮرﺗﺶ
‫ﻏﺮق ﺧﻮن ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻓﺮار ﮐﺮدم. دﯾﮕﻪ از ﻣﺮدا ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم. ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ ازﺷﻮن ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺣﺎﻻ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯽ ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ
‫ﮔﻢ، اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺗﻮ ﻣﺪت زﻣﺎن ﮐﻤﯽ رخ داده؟ ﻧﺰدﯾﮏ دو ﺳﺎل ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪن اﯾﻦ وﻗﺎﯾﻊ! ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻌﺪ از اون ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم زد. ﻣﻦ از

‫ﻣﺎدرم ﻫﯿﭻ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. ﯾﻪ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم و دﯾﺪم دﻟﻢ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد. ﯾﻪ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ي ﻋﺸﻘﻢ رو ﻧﺜﺎرش ﮐﻨﻢ. ﻫﻤﻪ ي ﻣﺤﺒﺘﻢ رو
‫ﺑﻪ ﭘﺎش ﺑﺮﯾﺰم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﻔﻬﻤﻮﻧﻢ ﻣﺎدرﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻦ ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻦ. ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻦ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﺎﺷﻦ و ﺑﭽﺸﻮن رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ ﻣﻬﺮ ﻣﺎدري ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ازش دم ﻣﯽ زﻧﻦ ﮐﺸﮏ ﻧﯿﺴﺖ و واﻗﻌﯿﺖ داره، اﻣﺎ ﻗﻄﻌﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﻮﺑﯽ واﺳﻪ ازدواج ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ

‫ﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم زد. ﺑﻪ ﻧﮕﺎر ﮔﻔﺘﻢ. ﭼﻪ ﻗﺸﻘﺮﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ راه ﻧﻨﺪاﺧﺖ! ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺸﯿﺪه زد ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ و ﮔﻔﺖ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﻮ! ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ
‫ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: "ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ!"

‫اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺟﺪﯾﻢ، ﭼﻨﺪ روز ﺑﺎﻫﺎم ﻗﻬﺮ ﮐﺮد، وﻟﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ رو ﺧﻮاﺳﺘﻪ ام ﻧﻪ ﺑﯿﺎره و ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪ. از دوﺳﺖ ﭘﺴﺮش ﮐﻤﮏ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. ﺑﻌﺪ
‫از ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻓﺮزاد رو ﺑﻬﻢ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻓﺮزاد رو از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ؟ ﺧﻼﺻﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺣﺮف زدﯾﻢ؛ اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺒﻠﺶ ﺧﻮد‪
‫ﮐﯿﻮان، دوﺳﺖ ﻧﮕﺎر رو ﻣﯽ ﮔﻢ، ﻗﻀﯿﻪ رو ﺑﻬﺶ ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﺑﻮد. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﺪت ﯾﮏ ﺳﺎل ﺻﯿﻐﻪ ﮐﺮدﯾﻢ.

‫- اﻣﺎ ﭼﻄﻮري؟ دﺧﺘﺮ رو ﮐﻪ ﺻﯿﻐﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ!
‫ﻟﻢ دادم و ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﮐﻠﯽ دوﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﮑﻢ ﺑﮕﯿﺮم.
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن، ﮔﻔﺖ:
‫- راﺳﺘﯽ داداﺷﺖ ﭼﯽ ﺷﺪ؟

‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دو ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﯾﻪ روز ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎش رو دﯾﺪم. رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﺮﯾﺪ، ﯾﻬﻮ دﯾﺪم ﯾﮑﯽ داره ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن اﺳﻤﻢ رو ﺻﺪا ﻣﯽ زﻧﻪ. آرش ﺑﻮد،

‫دوﺳﺘﺶ! ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و دﻋﻮﺗﻢ ﮐﺮد ﯾﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ. اون ﺟﺎ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ:
‫- ﺑﻬﺘﻮن ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽ ﮔﻢ. ﻋﻤﻪ ﺷﺪﯾﺪ.
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻨﻈﻮرش رو ﭘﺮﺳﯿﺪم. اون ﻫﻢ ﮔﻔﺖ:

‫- ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ! ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ. ﭘﻮﯾﺎ ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪه؛ دﺧﺘﺮش اﻻن ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪه!
‫ﭘﺮﺳﯿﺪم:

‫- ﻣﮕﻪ ازدواج ﮐﺮده؟
‫آرش ﯾﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺷﺪ. ﺑﺎورش ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ واﻗﻌﺎ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ، ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭘﻮﯾﺎ اﻻن دو ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از ﻫﻢ
‫داﻧﺸﮕﺎﻫﯿﺎش ازدواج ﮐﺮده. ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﻤﺪاﻧﯽ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻧﺪا ﮐﻪ دو ﺳﺎل از ﭘﻮﯾﺎ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺗﺮه. ﺑﺎورت ﻣﯽ ﺷﻪ؟ آرش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻋﺮوﺳﯿﺶ، اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻪ! ﺣﺘﯽ

‫ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ازدواج ﮐﺮده. ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎل ﺑﺪي ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد. ﺧﻮدت ﺗﺼﻮر ﮐﻦ و ﺑﺮاي ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮدت رو ﺟﺎي ﻣﻦ ﺑﺬار. اﮔﻪ ﻧﮕﺎر ﻧﺒﻮد ﮐﻪ آروﻣﻢ
‫ﮐﻨﻪ، ﻣﯽ ﻣ‪ﺮدم! ﻓﺮداش زﻧﮓ زدم ﺑﻬﺶ و ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺘﻢ. ﭘﺮﺳﯿﺪ:

‫- ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪي؟
‫ﺣﺘﯽ ﺣﺎﻟﻢ رو ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ، ﻧﮕﻔﺖ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﻫﯿﭽﯽ! ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻌﺪ، ﻫﻢ ﺧﻄﺶ رو ﻋﻮض ﮐﺮد ﻫﻢ ﺧﻮﻧﺶ رو ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ دﺳﺘﺮﺳﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ
‫ﺑﺎﺷﻢ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻠﯿﺪ اون ﺧﻮﻧﻪ رو دادم ﺑﻪ آرش ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ دﺳﺘﺶ و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻏﯿﺐ ﺷﺪم. ﺧﻄﻢ رو ﻋﻮض ﮐﺮدم؛ ﺧﻮﻧﻤﻮن رو ﺗﺎ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ

‫ﭘﯿﺪام ﻧﮑﻨﻪ! ﺧﻮﻧﻮاده اي رو ﮐﻪ از ﺻﺪ ﺗﺎ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﺮام ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻦ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ.
‫اﺷﮏ ﻫﺎم رو ﮐﻪ ﺳﺮازﯾﺮ ﺑﻮد رو ﭘﺎك ﮐﺮدم و رو ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻣﻦ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﻓﺮزاد ﯾﻪ رﻫﮕﺬرم. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﯿﻦ ﺷﻤﺎ ﭼﯿﻪ، وﻟﯽ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻧﺬار راﺑﻄﺘﻮن ﺧﺮاب ﺷﻪ. ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ، وﮔﺮﻧﻪ ﭘﺎم رو ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺶ ﻧﻤﯽ

‫ذاﺷﺘﻢ. ﻗﻮل ﻣﯽ دم ﺧﯿﻠﯽ زود از زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون. اﺻﻼ اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي ﻫﻤﯿﻦ اﻻن وﺳﯿﻠﻪ ﻫﺎم رو ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﻣﯽ رم.
‫- دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪي دﺧﺘﺮ؟

‫- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
‫- ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﮕﻪ ﻓﺮزاد ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﯿﻢ؟
‫- ﻧﻪ، دﯾﺸﺐ وﻗﺘﯽ اوﻣﺪ ﺧﻮاب ﺑﻮدم.

‫ﺧﻨﺪه ي ﻣﺮﻣﻮزي ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
‫- ﻣﮕﻪ ﺧﻮاب ﻧﺒﻮدي؟ ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﻓﻬﻤﯿﺪي اوﻣﺪ؟! ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﺑﺸﯽ، رﻓﺘﻪ.

‫ﭼﻪ ﺳﻮﺗﯽ ﻋﻈﯿﻤﯽ دادم!
‫- ﺧﺐ ﺑﯿﺪار ﺑﻮدم، وﻟﯽ ...
‫- وﻟﯽ ﺧﻮدت رو زدي ﺑﻪ ﺧﻮاب، آره؟

‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- آره. ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟

‫- ﻣﻦ... ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻬﻔﺮ! ﺑﯿﺴﺖ و ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ، ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﺧﻮﻧﺪم. ﻣﺘﺎﻫﻞ، ﻣﺎدر ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ و...
‫ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ:
‫- ﺧﻮاﻫﺮ ﻓﺮزاد ﺑﻬﻔﺮ ﻫﺴﺘﻢ.

‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺘﻌﺠﺒﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- واﻗﻌﺎ؟ ﺗﻮ، ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺮ ﻓﺮزادي؟

‫_ آره ﺧﻮاﻫﺮﺷﻢ، ﻣﺎ دو ﻗﻠﻮﺋﯿﻢ!
‫ﯾﻪ ﺟﯿﻎ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺸﯿﺪم و ﭘﺮﯾﺪم ﺑﻮﺳﺶ ﮐﺮدم.
‫- وا‪ﯾــــــــــــﯽ! ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺮ ﻓﺮزادي؟ اوﻧﻢ ﺧﻮاﻫﺮ دو ﻗﻠﻮش؟

‫ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻓﺮزاد ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺧﻮاﻫﺮ داره، وﻟﯽ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﯾﮑﯽ از اوﻧﺎ ﻗﻠﺸﻪ. اﺻﻼ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻧﺰده ﺑﻮد.

‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم، اﯾﻦ ﺑﻮد. اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻓﺮزاد ﺑﺎﺷﻪ. اوﻧﻢ ﺧﻮاﻫﺮ دو ﻗﻠﻮش! ﺻﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم زﻧﺸﻪ،
‫دوﺳﺖ دﺧﺘﺮﺷﻪ، ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰي؛ وﻟﯽ ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﺲ ﮐﻪ اﯾﻦ ذﻫﻨﻢ ﻣﺜﺒﺖ اﻧﺪﯾﺸﻪ. وﻟﯽ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد؛
‫رﻓﺘﺎرﺷﻮن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ رﻓﺘﺎر ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺮادرﻫﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﻧﺒﻮد. وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﯾﮑﻢ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﻓﺮزاده! ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﭼﺸﻤﺎش.

‫
ﻓﺮزاد ﻫﻢ اﮔﻪ اﺑﺮوﻫﺎﺷﻮ ﻧﺦ ﮐﻨﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺪﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ. ﻧﻪ ﻓﺮزاد ﺑﺎ اﺑﺮوي ﻧﺦ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ! اﺑﺮوﻫﺎش ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮري ﺑﻬﺘﺮه! ﭘﺲ ﻗﻀﯿﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻣﯽ
‫ﺷﻪ؛ اﮔﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﺬاره اﺑﺮوﻫﺎش ﭘﺎﭼﻪ ﺑﺰ ﺑﺸﻪ، ﻣﺜﻞ اﺑﺮوﻫﺎي ﻓﺮزاد ﻣﯽ ﺷﻪ. ﻟﺒﺎﺷﻮن ﻫﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد، وﻟﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﻫﺎﺷﻮن ﻧﻪ.

‫- ﭼﯿﻪ؟ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﻣﻮ ﺷﮑﺎﻓﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟

‫- داﺷﺘﻢ ﺷﺒﺎﻫﺘﺎﺗﻮن رو ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم.
‫- ﺧﺐ ﻧﺘﯿﺠﻪ؟

‫- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺗﻮن ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﻏﯿﺮ از...
‫و ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﯿﻨﯿﻢ اﺷﺎره ﮐﺮدم.
‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:

‫- آره! ﺑﯿﻨﯽِ ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﻓﺮزاد ﺑﻮد، وﻟﯽ اون ﻣﺪل ﺑﯿﻨﯽ اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ و ﮐﺸﯿﺪه ﻓﻘﻂ ﺑﻪ آﻗﺎﯾﻮن ﻣﯽ ﯾﺎد. ﺑﺮاي زن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﻤﯽ ﺷﻪ. ﻣﻨﻢ رﻓﺘﻢ و ﻋﻤﻞ
‫ﮐﺮدم.

‫- ﺟﺪا؟ ﭘﯿﺶ ﮐﺪوم دﮐﺘﺮ؟
‫- دﮐﺘﺮ ﺻﺎﻟﺤﯽ ﺑﻮد، ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ.
‫- وﻟﯽ ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﻧﺎدرﯾﺎن ﻋﻤﻞ ﮐﺮدم. دﮐﺘﺮ ﺻﺎﻟﺤﯽ رو ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ.

‫- ﻣﻨﻢ ﭘﯿﺶ ﻧﺎدرﯾﺎن رﻓﺘﻢ، اﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﺧﻮب ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ. ﻣﯽ زﻧﻪ دﻣﺎغ آدم رو ﻗﻨﺎص ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.
‫- دﻣﺎغ ﻣﻦ اﻻن ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻨﺎﺻﻪ؟

‫- ﻧﻪ ﺧﻮﺑﻪ! ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻬﻢ ﮐﻠﮏ زدن. ﻧﺎدرﯾﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺗﺮ از ﺻﺎﻟﺤﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ.
‫و ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﺑﯿﺎد ﯾﻪ ﮐﻠﻪ وراﺟﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮏ ﺑﺎزي درآوردﯾﻢ.
‫ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﺳﺮ ﺑﺮﺳﻪ، آﻣﺎده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻧﮕﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮده و رﻓﺖ.

‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم. اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ؛ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا؟
‫آﺧﯽ! ﻓﺮزاﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮﻣﺎن ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﻣﻌﺮﮐﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا! ﺻﺒﺮ ﮐﻦ وﻗﺘﯽ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺑﺎرت ﮐﺮد و ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮ

‫ﺑﺎزي درآورد ﺣﺎﻟﯿﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ!
‫ﻣﺸﻐﻮل درﺳﺖ ﮐﺮدن ﺳﺎﻻد ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻓﺮزاد اوﻣﺪ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻗﺪ و ﻫﯿﮑﻠﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻗﺪش ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد. ﺻﺪ و ﻫﺸﺘﺎد و ﺧﻮرده اي. ﺣﺪود ﺻﺪ و
‫ﻫﺸﺘﺎد و ﭼﻬﺎر، ﺻﺪ و ﻫﺸﺘﺎد و ﭘﻨﺞ! ﻧﻪ، ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد. ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم! ﻧﺴﺒﺘﺎ و ﺣﺪودا ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ رﯾﺸﺶ ﺑﺴﺖ. ﻏﻮﻟﯽ ﺑﻮد در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻦ!

‫ﯾﻪ ﺟﯿﻦ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻗﻮل ﻧﮕﺎر آﺑﯽ ﻣﻼﯾﻢ! ﯾﻪ ﭘﻠﯿﻮر ﺳﻔﯿﺪ ﻫﻢ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺳﺮدش ﺷﺪه! ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﺶ ﮐﻤﯽ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺧﺐ ﺑﭽﻪ
‫ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ اﯾﻦ ﭘﻠﯿﻮر ﮐﻔﺎف ﻫﻮاي ﺳﺮد ﺑﯿﺮون رو ﻧﻤﯽ ده! درﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺷﻮﻓﺎژﻫﺎ و ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﻫﻮاي ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﺎرﯾﻪ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﺎپ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﺮدم، وﻟﯽ

‫ﺑﯿﺮون ﺳﺮده دﯾﮕﻪ. از ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﺑﻬﺶ ﺳﻼم دادم و ﺟﻮاب ﺷﻨﯿﺪم. رﻓﺖ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻟﺒﺎس ﻫﺎش رو ﻋﻮض ﮐﺮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺑﻪ اﭘﻦ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﮔﻔﺖ:
‫- ﺑﺪو ﭘﻮﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﺳﻨﻢ!
‫- ﺷﺮﻣﻨﺪه آﻗﺎ ﻓﺮزاد! اﻣﺸﺐ از ﺷﺎم ﺧﺒﺮي ﻧﯿﺴﺖ.

‫- ﭼــﯽ؟
‫- ﺷﺎم ﻧﺪارﯾﻢ، ﻓﻘﻂ ﺳﺎﻻد ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﻢ.

‫- ﻓﻘﻂ ﺳﺎﻻد؟

‫- آره ﺧﺐ! ﯾﮑﻢ ﮐﻢ ﺑﺨﻮر ﻻﻏﺮ ﺷﯽ!
‫ﻓﺮزاد ﺑﯿﭽﺎره ﭼﺸﻤﺎش ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺷﺪ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﮑﻠﺶ اﻧﺪاﺧﺖ. ﮐﻤﯽ ﺗﯽ ﺷﺮﺗﺶ رو داد ﺑﺎﻻ و ﺑﻪ ﺷﮑﻢ ﻧﺪاﺷﺘﺶ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺼﯿﺮت ﻣﯽ

‫دﯾﺪﻣﺶ، ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻋﺎﻗﻞ اﻧﺪر ﺳﻔﯿﻪ ﻧﺜﺎر ﻣﻦ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ژﮐﻮﻧﺪ ﻋﺮﯾﺾ ﺗﺤﻮﯾﻠﺶ دادم. ﻇﺮف ﺳﺎﻻد رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮي
‫ﻓﺮزاد رﺳﯿﺪم، دﺳﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮐﺸﻮن ﮐﺸﻮن ﺑﺮدﻣﺶ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ اي ﮐﻪ ﺟﻠﻮي ﺗﯽ وي ﺑﻮد، ﻧﺸﻮﻧﺪﻣﺶ. ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻓﺮزاد رو
‫ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺧﻮردن ﮐﺮدم و دو ﺗﺎﯾﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮردﯾﻢ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺑﻪ! اﻻن ﺳﺒﮑﯽ.
‫- اﯾﻨﻮ ﻧﮕﯽ، ﭼﯽ ﺑﮕﯽ؟!

‫- از ﺳﺮت ﻫﻢ زﯾﺎد ﺑﻮد.
‫- اي ﺗﻮ روﺣﺖ ﻓﺮزاﻧﻪ!
‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪم. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم و ﺟﻮاب دادم:

‫- ﻓﺮزاﻧﻪ ﮐﯿﻪ دﯾﮕﻪ؟
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮو ﺟﻮﺟﻪ ﺧﻮدﺗﯽ!

‫- ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺧﺐ ﯾﻪ ﺳﻮال ﭘﺮﺳﯿﺪم.
‫- ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ؟
‫- آره، ﻓﺮزاﻧﻪ ﮐﯿﻪ؟

‫دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﮔﻔﺖ:
‫- ﺑﺒﯿﻦ ﭘﻮﻧﻪ! ﺗﻮ اﯾﻦ ﯾﻪ ﻣﺎه و ﻧﯿﻢ اون ﻗﺪر ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺖ. ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺪاﻗﻞ اون ﻗﺪري ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺖ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ اون ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮐﻪ دﯾﺮوز ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻮد،

‫اﻣﺮوز ﻧﯿﺴﺖ. ﺗﺎزه ﻣﺜﻞ دﯾﺮوز ﺷﮑﻞ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮال ﻧﯿﺴﺘﯽ.
‫- آﻫﺎن ﺧﻮب ﺷﺪ دﯾﺮوز رو ﯾﺎدم آوردي! اون زﻧﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد؟ ﺗﻮ اﮔﻪ زن داﺷﺘﯽ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻨﻮ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدي! راﺳﺘﺶ رو ﺑﮕﻮ.
‫ﺑﻌﺪاز ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻧﻪ، اول ﺑﮕﻮ ﻓﺮزاﻧﻪ ﮐﯿﻪ؟
‫ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﮔﻔﺖ:

‫-ﭘﻮﻧﻪ! ﺗﻮ رو ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ، ﺣﺪاﻗﻞ اون ﻓﺮزاﻧﻪ رو ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ. ﺑﯿﺴﺖ و ﻧﻪ ﺳﺎل ﺑﺎﻫﺎش زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم، ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﯾﻌﻨﯽ ﺟﺰء ﻣﺤﺎﻻﺗﻪ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻓﺮزاﻧﻪ اﯾﻦ
‫ﺟﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﺎﺷﻪ. ﺟﺰء ﻣﺤﺎﻻت ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟ ﺗﺎزه اﯾﻦ ﮐﻪ ﺟﻨﺎب ﻋﺎﻟﯽ اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺷﺎم، ﺳﺎﻻد ﺑﻪ ﺧﻮردم دادي ﻧﺸﺎن از اﯾﻦ دارد ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ،
‫ﻓﻮﻗﺶ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﯿﺎم ﺧﺎﻧﻮم اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮده.

‫ﻧﻪ! ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮔﻮﻟﺶ زد. ﻣﻨﻢ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ دو ﺗﺎﯾﯿﻤﻮن اﻟﮑﯽ زدﯾﻢ زﯾﺮ ﺧﻨﺪه! در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﻣﺤﮑﻢ روي ﺑﺎزوش
‫ﮐﻮﺑﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪي! ﭼﺮا ﻧﮕﻔﺘﯽ ﺧﻮاﻫﺮ دو ﻗﻠﻮ داري؟

‫- ﻣﮕﻪ ﻣﻬﻤﻪ؟
‫- ﻧﻪ، وﻟﯽ ﺧﺐ... ﻣﯽ دوﻧﯽ؟!

‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- آﻫﺎن، آﻫﺎن! ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﻨﻈﻮرت رو.
‫ﺧﻨﺪﻣﻮن ﺑﻨﺪ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺮزاد ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻌﺪش آروم ﺷﺪم.

‫ﻓﺮزاد ﯾﮑﻢ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﻮﻧﻪ؟ ﯾﮑﻢ ﺑﺨﻨﺪ!

‫- ﻫﺎ؟!
‫- ﻫﺎ و ﻣﺮض! ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺨﻨﺪ.
‫- دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪي؟

‫- آره، ﯾﮑﻢ ﺑﺨﻨﺪ!
‫- آﺧﻪ ﭼﺮا؟

‫ﺑﺎ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ. ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﯾﻬﻮ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻗﻠﻘﻠﮏ دادن ﻣﻦ! ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌﻔﻢ رو ﻓﻬﻤﯿﺪه! و اون ﻗﺪر ﻗﻠﻘﻠﮑﻢ داد ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ
‫ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ و ﺧﻨﺪه م ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و وﻟﻢ ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد. آروم ﮐﻪ ﺷﺪم، ﮔﻔﺖ:
‫- آﻓﺮﯾﻦ! ﺣﺎﻻ ﺑﭙﺮ ﮔﯿﺘﺎرم رو ﺑﯿﺎر. ﺳﻪ ﺷﺒﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﮑﺮدﯾﻢ!

‫زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﻓﺤﺸﯽ ﻧﺜﺎرش ﮐﺮدم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ ﮔﯿﺘﺎرش رو ﺑﯿﺎرم.
‫- ﺧﺐ، ﭼﯽ ﺑﺰﻧﻢ؟

‫- ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺑﺬار ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ.
‫- ﻧﻪ ﺧﯿﺮ! اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد! ﯾﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺳﻠﯿﻘﻪ ي ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺨﻮﻧﻢ.
‫- ا‪ ...ﭼﺮا؟

‫- ﭼﺮا ﺑﯽ ﭼﺮا! ﺳﮑﻮت!
‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮد:

‫دوﺳﺖ دارم ﻟﺒﺎﻟﺐ
‫ﻣﯽ ﺳﻮزه ﻋﺸﻘﻢ از ﺗﺐ
‫ﭘ‪ﺮ ﻣﯽ ﺷﻢ از اﺳﻢ ﺗﻮ

‫ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ، ﻫﺮ ﺷﺐ
‫دوﺳﺖ دارم ﺗﺎ ﻓﺮدا
‫دوﺳﺖ دارم ﺗﺎ درﯾﺎ

‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ﺑﺎز
‫ﺗﻮ وﻗﺖ ﺧﻮاب و روﯾﺎ

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ از ﺷﻘﺎﯾﻖ
‫دﻗﯿﻘﻪ ﻫﺎي ﻋﺎﺷﻖ
‫دوﺳﺖ دارم ﺗﻮ ﺑﺎرون

‫ﺗﻤﻮم اﯾﻦ دﻗﺎﯾﻖ
‫ﺳﺒﺪ ﺳﺒﺪ ﺳﺘﺎره

‫رو دوش ﺷﺐ ﺳﻮاره
‫اﮔﻪ ﻓﺮدا ﻧﺒﺎﺷﻪ
‫دوﺳﺖ دارم دوﺑﺎره

‫دوﺳﺖ دارم ﻟﺒﺎﻟﺐ
‫ﻣﯽ ﺳﻮزه ﻋﺸﻘﻢ از ﺗﺐ

‫ﭘ‪ﺮ ﻣﯽ ﺷﻢ از اﺳﻢ ﺗﻮ
‫ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ
‫دوﺳﺖ دارم ﺗﺎ ﻓﺮدا

‫دوﺳﺖ دارم ﺗﺎ درﯾﺎ
‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ﺑﺎز

‫ﺗﻮ وﻗﺖ ﺧﻮاب و روﯾﺎ
‫ﮐﺜﺎﻓﺖ ﭼﻪ ﺻﺪاﯾﯽ داﺷﺖ. ﺻﺪاش دو درﺟﻪ از ﺻﺪاي ﺧﻮد ﻣﺎزﯾﺎر ﺑﻢ ﺗﺮ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﻣﺜﻞ اﻵن ﯾﮑﻢ آروم و ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ، ﺻﺪاش ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ
‫ﺻﺪاي ﻣﺎزﯾﺎر ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﻪ دل ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ.

‫از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا آﻗﺎ ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺑﻠﻪ، ﺳﮑﻮت رو ﺷﮑﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺑﺮاي ﮐﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪي؟

‫- ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ؟
‫- اﯾﻦ ﭼﻪ ﻃﺮز ﺟﻮاب دادﻧﻪ ﺑﯽ ادب؟ اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ ﺑﮕﻮ ﺑﺮاي ﮐﯽ ﺧﻮﻧﺪي؟
‫- اﺻﻼ ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﺧﻮﻧﺪم؟

‫- اون ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ ي ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ.
‫ﺷﻮﮐﻪ ﻧﮕﺎم ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
                        ‫

‫- ﮐﺪوم اﺷﮏ؟!

‫- ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻏﺮور ﻣﺮدوﻧﻪ ﻧﺬاﺷﺘﯽ ﺑﯿﺎد ﭘﺎﯾﯿﻦ!
‫- ﻧﻤﯽ ﮔﻢ. ﻫﻪ ﻫﻪ!

‫- ﮐﻮﻓﺖ و ﻫﻪ ﻫﻪ! ﺑﮕﻮ!
‫- ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮ از ﺟﺎﻧﻢ.
‫- ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮ از ﺟﺎﻧﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﯿﺴﺖ.

‫- ﭼﺮا ﻧﯿﺴﺖ؟
‫و ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رو از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد.

‫- ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم؟
‫- ...
‫- آره ﻋﺸﻘﻢ!

‫- ...
‫- دﻟﺖ وا ﺷﺪ؟ ﺑﺎ اﯾﻦ آﻫﻨﮓ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ دل آدم ﻣﯽ ﮔﯿﺮه!

‫- ...
‫- ﺧﺐ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺰن.
‫ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﻓﺮزاﻧﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻪ. ﻓﺮزاد ﺧﻨﺪه ي ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:

‫- آره واﺳﻪ ﻫﻤﻮن ﺧﻮﻧﺪم!
‫ﺷﺎﺧﮑﺎم ﻓﻌﺎل ﺷﺪ. واﺳﻪ ﻫﻤﻮن ﺧﻮﻧﺪ؟ اﯾﻦ ﻫﻤﻮن ﮐﯽ ﺑﻮد؟ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﺑﯽ ﺧﯽ! ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻣﻮﻗﻮف! وﻟﯽ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺻﺤﺒﺘﺸﻮن ﺗﻤﻮم ﺷﺪ.

‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻓﺮزاد ﺗﻮ ﮐﺴﯽ رو دوﺳﺖ داري؟
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:

‫- ﻧﻪ!
‫ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻦ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﮏ اﻧﺪاﺧﺖ.

‫- اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ!
‫- ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺷﻪ؟
‫- ﺗﻮ ﺑﯿﺴﺖ و ﻧﻪ ﺳﺎﻟﺘﻪ! ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﯽ؟

‫- ﻋﺸﻖ ﮐﺸﮑﻪ!
‫- زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻢ آﺷﻪ! ﺑﺪون ﮐﺸﮏ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ! واي از دﺳﺖ ﺗﻮ! ﺣﺘﯽ ﻧﺸﺪه...
‫ﻧﺬاﺷﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺰﻧﻢ.

‫- ﺑﺒﯿﻦ ﭘﻮﻧﻪ اﻵن ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺷﻮ. ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ روز ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ.
‫و ﻧﮕﺎه ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻔﺴﯿﺮش ﮐﻨﻢ. از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﻣﺴﻮاك زدم. ﻟﺒﺎس ﺧﻮاﺑﻢ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم. روي ﺗﺨﺖ درازﮐﺶ ﺷﺪم. ﭼﺸﻤﺎم

‫ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﮔﺮم ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﻫﻢ اوﻣﺪ و ﮐﻨﺎرم دراز ﮐﺸﯿﺪ. ﭘﺘﻮ را ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن داﺷﺖ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ. ﭼﺸﻤﺎم ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ.
‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﮔﯿﺠﯽ روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺧﻮاب آﻟﻮد ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﭼﻄﻮر ﺷﻮﻫﺮت ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ رو ﻃﻼق ﻧﺪاده؟

‫- وا... ﺑﺮا ﭼﯽ؟
‫- آﺧﻪ ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﻪ، ﻗﯿﺎﻓﻪ ي اﺧﻤﺎﻟﻮي ﺗﻮ رو ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻪ. ﻣﻦ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻃﻼﻗﺖ داه ﺑﻮدم.

‫- ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﺮ روز ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ دوازده ﺧﻮاب ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ي اﺧﻤﺎﻟﻮي ﻣﻦ رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻪ! در ﺿﻤﻦ ﻏﻠﻂ ﮐﺮده ﺑﺨﻮاد ﻣﻦ رو ﻃﻼق ﺑﺪه.
‫ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻤﺎش رو از ﮐﺎﺳﻪ در ﻣﯿﺎرم. ﺧﯿﻠﯽ دل ﺧﻮﺷﯽ ازش دارم، ﺑﯿﺎد ﻃﻼﻗﻢ ﻫﻢ ﺑﺪه؟ دﯾﮕﻪ ﭼﯽ؟
‫- ﺧﺐ اﮔﻪ دل ﺧﻮﺷﯽ ازش ﻧﺪاري ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ از ﺧﺪات ﺑﺎﺷﻪ ﻃﻼﻗﺖ ﺑﺪه؟

‫- ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد راﺟﻊ ﺑﻪ ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺘﻦ ﯾﺎ ﻧﮕﺮﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﯽ. ﭘﺎﺷﻮ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﻮر، آﻣﺎده ﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون! ﺣﻮﺻﻠﻢ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ.
‫- ﺑﯿﺮون؟

‫- آره دﯾﮕﻪ!
‫- اﻣﺎ ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻧﺪارم. ﻓﺮزاد ﻧﻤﯽ ذاره از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮم.
‫ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:

‫- واﻗﻌﺎ؟
‫- آره!

‫- آﺧﻪ ﺑﺮا ﭼﯽ؟
‫- ﯾﺎدﺗﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﭼﯽ اوﻣﺪم ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ؟
‫- ﺧﺐ!

‫- ﻣﯽ ﮔﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاش ﭘﺎﭘﻮش درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ و ﻗﺼﺪم ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ﺑﺎﺷﻪ. ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻪ اﮔﻪ در رو ﺑﺎز ﺑﺬاره ﻣﻦ ﺑﺮم از داروﺧﻮﻧﻪ ﻗﺮص ﺿﺪ ﺑﺎرداري
‫ﺑﺨﺮم و ﻣﺼﺮف ﮐﻨﻢ. ﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺑﺎردار ﺷﺪﻧﻢ ﺑﺮم ﺳﻘﻂ ﺟﻨﯿﻦ ﮐﻨﻢ. ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ از اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﻣﺴﺨﺮه!

‫ﻃﻔﻠﮑﯽ ﭼﺸﻤﺎش ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد از ﺣﺪﻗﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺰﻧﻪ.
‫- آﺧﻪ ﺗﻮ ﺑﺮاي ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﯽ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﺮﯾﻀﯽ؟
‫- ﻣﻦ ﻧﻪ، وﻟﯽ ﻇﺎﻫﺮا داداش ﺷﻤﺎ آره!

‫- ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ داداﺷﻢ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻧﮑﻦ.
‫- ﺧﺐ ﺑﺎﺑﺎ... ﺣﺎﻻ اﻧﮕﺎر ﻧﻮﺑﺮش رو آورده.
‫- ﺑﺮو ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮِ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﺻﺒﺤﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﺎم در ﻗﻔﻠﻪ؟

‫- آره! راﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﭼﻄﻮر ﻣﯿﺎي ﺗﻮ؟
‫- زﮐﯽ! اﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﺳﻮال داره؟ ﺧﺐ ﮐﻠﯿﺪ دارم.

‫- اون وﻗﺖ از ﮐﺠﺎ؟
‫- از ﺧﻮﻧﻪ آﻗﺎ ﺷﺠﺎع! ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ و ﻓﺮزاد ﺣﺘﯽ از ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮﯾﻢ. ﻣﻦ ﮐﻠﯿﺪ ﺧﻮﻧﻪ ي اون رو
‫دارم. اون ﻫﻢ ﮐﻠﯿﺪ ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﻨﻮ!

‫- آره! دﯾﺪم اﻧﻘﺪر ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ از ﻗﻀﯿﻪ ي ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﯽ.
‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﮐﺸﺪاري ﮔﻔﺖ:

‫- اون ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻓﺮزاد ﻣﻦ رو ﻗﺎﻧﻊ ﮐﺮد.
‫- ﭼﻄﻮري؟
‫- ﻓﺮزاد ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮده ﻗﺒﻞ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻣﻦ ﺗﻮ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯽ ري. ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﮐﺴﯽ از اﻋﻀﺎي ﺧﻮﻧﻮادش از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺸﻪ و ﯾﻪ ﺳﺮي دﻻﯾﻞ

‫دﯾﮕﻪ ﮐﻪ... دﯾﮕﻪ ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻣﻮﻗﻮف! ﺑﺮو آﻣﺎده ﺷﻮ!
‫ﺑﻌﺪ از ﺷﺴﺘﻦ دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﻢ و ﺧﻮردن ﯾﻪ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ي ﻓﺴﻘﻠﯽ ﺟﻬﺖ ﺗﻪ ﺑﻨﺪي ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪم و ﯾﻪ ﺗﺮﯾﭗ ﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﺮﯾﭗ ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮﯾ‪ﻢ زدم و رﻓﺘﯿﻢ

‫ﺑﯿﺮون.
‫ﺟﻮﻧﻢ ﻫﻮاي آزاد! ﻧﻪ، ﺟﻮﻧﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ! ﺑﯽ ام و ﮐﺮوﮐﯽ ﺳﻔﯿﺪ! ﻋﺮوﺳﮏ! ﺟﻮﻧﻢ ﺷﻮﻫﺮ ﭘﻮﻟﺪار! ﺳﻮار ﺷﺪﯾﻢ و د‪ ﺑﺮو ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ. ﺗﻮ راه ﻓﺮزاﻧﻪ زﻧﮓ زد ﺑﻪ
‫ﻓﺮزاد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭘﻮﻧﻪ رو از اون زﻧﺪون آزاد ﮐﺮدم.

‫ﺟﻠﻮي ﭘﺎﺳﺎژي ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﯿﺎده ﺷﻮ.

‫ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و ﺑﺎ ﻫﻢ وارد ﭘﺎﺳﺎژ ﺷﺪﯾﻢ.
‫- ﺣﺎﻻ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮدﻧﺖ واﺳﻪ ﭼﯿﻪ؟ ﻣﮕﻪ ﺑﯽ ﻟﺒﺎس ﻣﻮﻧﺪي؟
‫- ﻣﮕﻪ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻢ؟

‫- ﭼﯽ رو؟
‫- ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ؟ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ دﻋﻮت دارم ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ.

‫- ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﮐﯿﻪ؟
‫- ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮم. وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮي ﺑﯿﻦ ﻓﮏ و ﻓﺎﻣﯿﻼي ﺷﻮﻫﺮت ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺘﺮﮐﻮﻧﯽ.
‫- ...

‫- ﻫﺮ ﻫﺮ، ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻨﺪي؟
‫- ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻨﯽ!

‫ﺑﯽ ﻣﺰه! ﻗﻀﯿﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮق داره.

‫- ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ؟
‫- اول اﯾﻦ ﮐﻪ ازدواج ﺗﻮ و ﻓﺮزاد ﻣﻮﻗﺘﻪ و ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮ واﻗﻌﯿﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ. دوم اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻓﺮزاد ﺧﻮﺑﯽ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ

‫ﺧﻮﺑﻢ! ﻫﻪ! ... ﺳﻮم اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ آرزوﻣﻪ ﻫﺮ روز ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ و ﺑﺎﻫﺎت ﮔﻞ ﺑﮕﻢ و ﮔﻞ ﺑﺸﻨﻮم ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻪ ﺑﭽﻪ ي ﺑﺎﺣﺎﻟﯽ ﻫﺴﺘﯽ وﻟﯽ اوﻧﺎ ﮐﻼ
‫ﭼﺸﻢ ﻧﺪارن ﻣﻨﻮ ﺑﺒﯿﻨﻦ! اﻓﺘﺎد؟
‫- اﻓﺘﺎد.

‫راه ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ و ﺣﺮف ﻣﯽ زدﯾﻢ. ﺟﻠﻮي وﯾﺘﺮﯾﻦ ﻣﻐﺎزه اي اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﯿﺮاﻫﻦ زل زد.
‫- ﭼﻄﻮره؟

‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻈﺮم رو راﺟﻊ ﺑﻪ اون ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ، ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺧﻮﺑﻪ. ﻣﯽ ﺧﻮاي اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﮐﻦ.
‫وارد ﻣﻐﺎزه ﺷﺪﯾﻢ. ﻟﺒﺎس را ﺧﻮاﺳﺖ و رﻓﺖ ﮐﻪ ﭘﺮو ﮐﻨﻪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ درب اﺗﺎق ﭘﺮو را ﺑﺎز ﮐﺮد و از ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﺧﻮاﺳﺖ.

‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد. ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮي، ﻫﻢ ﻟﺒﺎﺳﻪ. ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﯿﮑﻞ ورزﺷﮑﺎرﯾﺶ رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد. ﺑﺎ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ
‫ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻮاﻓﻘﺘﻢ رو ﻧﺸﻮن دادم. و در و ﺑﺴﺘﻢ و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻣﻐﺎزه ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از ﻣﺸﺘﺮي

‫ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدم. ﺳﺮم را آوردم ﺑﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه درﯾﺎﯾﯽ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺷﺪﯾﻢ. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺻﺪاي ﺟﯿﻎ ﻧﮕﺎر ﭘﺮده ي ﮔﻮﺷﻢ را
‫ﭘﺎره ﮐﺮد:
‫- ﭘـــﻮﻧــــــــﻪ!

‫ﻫﻤﺪﯾﮕﺮو ﺑﻐﻞ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻒ ﺗﻔﯿﻢ ﮐﺮد. ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد. آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ
‫ﺑﻮد. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﺮ روز ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﺷﻨﯿﺪن ﮐﯽ ﺑﻮد ﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﺪن. اوﻧﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﯾﻪ ﺑﺎر،

‫ﺑﻮﺳﻪ اي روي ﮔﻮﻧﻢ ﻣﯽ زد.
‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ از اﺗﺎق ﭘﺮو ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﻮﻧﻪ! ﮐﺴﯽ ﺻﺪات ﮐﺮد؟

‫و ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دو ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻌﺠﺒﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻢ.
‫رو ﺑﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎر اﺷﺎره ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻧﮕﺎر، ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮﯾﻦ دوﺳﺘﻢ. ﻣﺜﻞ ﺧﻮاﻫﺮﻣﻪ، و ﻫﻤﺨﻮﻧﻪ اي ﺳﺎﺑﻘﻢ.
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﮕﺎر ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﺣﺎﻟﺖ ﺷﯿﻄﻮﻧﯽ داده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ اﺷﺎره ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- اﯾﺸﻮﻧﻢ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺟﺎن، ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﮔﺮاﻣﯽ ﺑﻨﺪه.

‫و ﭼﺸﻤﮑﯽ زدم.
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﯿﻤﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ ﺧﺴﺘﻪ از ﻣﺘﺮ ﮐﺮدن ﭘﺎﺳﺎژ رﻓﺘﯿﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎﭘﯽ ﮐﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻي ﭘﺎﺳﺎژ ﺑﻮد. ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﺑﺎ ﻧﻬﺎر ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﺒﻮدﯾﻢ.

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﻔﺎرﺷﺎﻣﻮن ﺑﻮدﯾﻢ و ﺳﮑﻮت ﺑﯿﻨﻤﻮن ﺣﺎﮐﻢ ﺑﻮد. ﻟﺐ ﺑﺎز ﮐﺮدم.

‫- ﻓﺮزاﻧﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﭽﻪ داري؟
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ زد و ﮔﻔﺖ:

‫- آره.
‫ﻣﺸﺘﺎق ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻣﺎﯾﻞ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺧﺐ؟

‫- ﺧﺐ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻟﺖ، ﺧﺐ؟
‫- ﺑﮕﻮ دﯾﮕﻪ!

‫- ﭼﯽ رو ﺑﮕﻢ؟
‫- ﻫﻤﻪ ﭼﯽ، راﺟﻊ ﺑﻪ دﺧﺘﺮت.
‫- اﺳﻤﺶ ﻋﺴﻠﻪ، ﭼﻬﺎر ﺳﺎل و ﭘﻨﺞ ﻣﺎه و ...

‫ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
‫- ﺳﻪ روزﺷﻪ! از ﻧﻈﺮ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﻪ ﺧﻮدم رﻓﺘﻪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﻄﻮﻧﻪ! ﺳﺮ و زﺑﻮن داره، وﻟﯽ ﺑﯽ ادب ﻧﯿﺴﺖ.

‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﮔﻔﺖ:
‫- ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ راز داره ﺑﭽﻢ!
‫- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟

‫ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﮔﻔﺖ:
‫- ﻣﺜﻼ اﮔﻪ ﻣﻦ ﻗﻀﯿﻪ ي ﺗﻮ و ﻓﺮزاد رو ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ و ازش ﺑﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻪ، ﻣﺤﺎﻟﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻪ.

‫- ﺟﺪا؟! ﭼﻪ ﺧﻮب!
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﺎﻣﻮن ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﯾﻢ.ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﮕﺎر ﻃﻔﻠﮏ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﮐﻼ رو ﺳﺎﯾﻠﻨﺖ ﺑﻮد.
‫ﭘﺮﺳﯿﺪم:

‫- ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داري؟
‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺨﺘﺺ ﯾﮏ ﻣﺎدر ﺑﻮد ﮔﻔﺖ:

‫- ﺧﯿﻠﯽ!
‫ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻧﮕﺎر زﻧﮓ ﺧﻮرد. ﺟﻮاب داد و ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﯽ ﭘﺸﺖ ﺧﻄﻪ. زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﮔﻔﺖ:
‫- زﻫﺮاﺳﺖ.

‫و ﻣﺸﻐﻮل ﺣﺮف زدن ﺷﺪ. ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻪ روﻣﯿﺰي ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﯿﻢ. ﺑﻌﺪ از ﺣﺪودا ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﮔﻔﺖ:
‫- ﺑﺎﺷﻪ، اﻻن ﻣﯿﺎم، ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.

‫و ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ:

‫- ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم.
‫از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ. ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ. ﻇﺎﻫﺮا ﻧﮕﺎر ﻧﮕﺮاﻧﯿﻤﻮ از ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﺧﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:

‫- زﻫﺮا ﺑﻮد. ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ. ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﻮﺋﻪ!
‫ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم. رو ﺑﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺸﻮ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ:
‫- از دﯾﺪﻧﺘﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم.

‫ﻓﺮزاﻧﻪ دﺳﺘﺸﻮ ﮔﺮم ﻓﺸﺮد وﮔﻔﺖ:
‫- ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر. اﻣﯿﺪوارم ﺗﻮ ﯾﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﯿﻢ.

‫ﺻﺪاﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﮐﻼﻣﺶ ﺑﻮد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﮕﺎر اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﮐﻨﻪ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﻮرت ﻓﺮزاﻧﻪ رو ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪ ﮔﻔﺖ:
‫- ﺣﺘﻤﺎ، ﺧﺪا ﻧﮕﻬﺪار.
‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮد ﮐﺮد و رﻓﺖ. ﻣﻮﻧﺪﯾﻢ ﻣﻦ و ﻓﺮزاﻧﻪ. دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺤﺜﻤﻮن رو اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﻢ. ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﺧﺐ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﮕﻮ.
‫- ﭼﯽ رو؟

‫- دﺧﺘﺮﺗﻮ!
‫- ﮔﻔﺘﻢ دﯾﮕﻪ!
‫- ﺣﺲ ﻣﺎدر ﺷﺪن ﭼﻪ ﺟﻮرﯾﻪ؟

‫- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ ﭘﻮﻧﻪ! ﻗﺎﺑﻞ وﺻﻒ ﻧﯿﺴﺖ! اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﮐﻨﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدت ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﯽ!
‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﺑﺮام دﻋﺎ ﮐﻦ.
‫- راﺳﺘﯽ ﭘﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺗﺎ ﮐﯽ ﭘﯿﺶ ﻓﺮزاد ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯽ؟ ﺗﺎ زاﯾﻤﺎﻧﺖ؟
‫- ﻧﻪ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺣﺎﻣﻠﻪ ام، ﺑﺮم!

‫- ﭼﯽ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﭽﻪ ي ﻓﺮزاد رو ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ؟
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻨﮕﺎﻣﻮ ﺑﺎﻫﺎش وا ﺑﮑﻨﻢ.

‫- ﻣﻦ و ﻓﺮزاد ﯾﻪ ﻗﺮار دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ.
‫- ﭼﻪ ﻗﺮاري؟
‫- اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﻫﯿﭻ ﺣﺲ ﻣﺎﻟﮑﯿﺘﯽ روي اون ﺑﭽﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ. اﺣﺴﺎس ﭘﺪراﻧﻪ ش رو ﺑﺮاي اون ﺑﭽﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﺰه ﺳﻄﻞ آﺷﻐﺎل! ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ

‫اﺣﺴﺎس ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﻪ ي اون ﺑﭽﻪ اي، ﺑﺎﺷﻪ؟
‫ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﺸﻬﻮدي ﮔﻔﺖ:

‫- ﺑﺎﺷﻪ.

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- از ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ.

‫- ﻣﮕﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﮕﯽِ ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻦ داره؟!
‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم! اون ﺗﺎ اﻻن ﻫﻤﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻪ و ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ، وﻟﯽ ﺧﺐ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺤﻦ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ. اﻧﮕﺎر ﮐﻪ داره ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺑﻪ روش ﻧﯿﺎورده ﺑﻮدم. ﺷﺪﯾﺪا اﺣﺴﺎس ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺮف اوﻣﺪ.

‫- ﭘﻮﻧﻪ! ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺎي ﺣﺮﻓﺎ و درد دﻻت ﻧﺸﺴﺘﻢ، ﺑﻪ داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯿﺖ ﮔﻮش دادم، ﺣﺎﻻ ﺣﺎﺿﺮي ﺟﺒﺮان ﮐﻨﯽ؟ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ دوﺳﺖ دو روزه.
‫ﺑﺎ رﺿﺎﯾﺖ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻮاﻓﻘﺘﻤﻮ اﻋﻼم ﮐﺮدم. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ. ﭘﻮل ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ رو ﺑﺎ اﺳﺮار از ﭘﻮﻟﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮزاد در اﺧﺘﯿﺎرم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد، ﺣﺴﺎب ﮐﺮدم.

‫رﻓﺘﯿﻢ و ﺗﻮي ﭘﺎرﮐﯽ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﺣﻮاﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮد.
‫- ﭘﻮﻧﻪ! ﻧﻈﺮت راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻓﺮزاد ﭼﯿﻪ؟
‫ﺑﺎ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻧﻈﺮم راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ؟! ﺧﺐ؟ ﻣــــــﻢ...!
‫- ﺑﺒﯿﻦ، ﻧﻪ از ﻫﺮ ﻟﺤﺎظ، از ﻧﻈﺮ اﺣﺴﺎس، ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﻣﻦ و ﻓﺮزاد ﺑﯽ اﺣﺴﺎﺳﯿﻢ؟!

‫ﻓﮑﺮم ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﭘﺮﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ! ﻗﺎﻃﻊ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻧﻪ! ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻬﺘﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮره ﺑﯽ اﺣﺴﺎس ﺑﻮدﻧﻪ.
‫واﻗﻌﺎ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدن. ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﺑﯽ ﺷﮏ ﻧﺒﻮد و ﻓﺮزاﻧﻪ ﻫﻢ، ﻧﻪ! ﻫﻪ ﻫﻪ! ﮐﻮﻓﺖ ﭘﻮﻧﻪ.

‫آﻫﯽ از ﺳﺮ اﻓﺴﻮس ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- اﻣﺎ ﺗﻮ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﮕﻦ ﻣﺎ از ﺳﻨﮕﯿﻢ! ﻣﻦ و ﻓﺮزاد ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﻫﺎي ﺧﻮﻧﻮادﮔﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﻢ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﻢ. اﺻﻼ ﺧﺸﮏ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﺎ ﻫﻤﻪ

‫ﮔﺮم و ﺻﻤﯿﻤﯽ رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ.
‫راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﺧﻮدش ﮐﻪ در ﻋﺮض دو روز ﺑﻪ ﻗﺪري راﺣﺖ ﺑﺎﻫﺎم ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﻢ ﻫﻤﻮ! ﻓﺮزاد ﻫﻢ اﺻﻼ ﺧﺸﮏ
‫و رﺳﻤﯽ ﻧﺒﻮد. ﯾﮑﻢ ﻏﺮور ﻣﺮدوﻧﻪ داﺷﺖ.

‫ﻓﺮزاﻧﻪ:
‫- وﻟﯽ ﭼﻮن ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﻤﻮن ﻣﯿﮕﻦ ﮐﻪ ﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﻧﺪارﯾﻢ!ﻣﺴﺨﺮه س ﻧﻪ؟

‫ﺳﺮم را ﺗﮑﺎن دادم. ﮔﻔﺖ:
‫- ﻓﺮزاد ﺑﻪ ﮐﻨﺎر. اﻻن دارم راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻢ. ﺧﺐ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟ ﻣﮕﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدﻣﻪ؟ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮدم و ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﻟﮑﯽ ﺑﻪ
‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ دل ﺑﺒﻨﺪم. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺮ ﻧﺨﻮردم ﮐﻪ ﻻﯾﻖ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﺑﺎﺷﻪ! ﺧﺐ ﻣﮕﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﻢ؟ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎﻣﯽ ﻧﺪاره و

‫ﺟﺰ اﻓﺴﻮس ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي ﺑﺮام ﻧﻤﯿﺎره رو ﻣﯽ ﺧﻮام ﭼﯽ ﮐﺎر؟!
‫- ﺣﺎﻻ ﺟﺪا ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪي؟ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺑﯿﺴﺖ و ﻧﻪ ﺳﺎل ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ رو ﻻﯾﻖ ﺧﻮدت ﻧﺪﯾﺪه ﺑﺎﺷﯽ؟!

‫داﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﻣﺮدم ﮐﻪ از زﻧﺪﮔﯽ ﻓﺮزاد ﺳﺮ در ﺑﯿﺎرم، اﻣﺎ ﺧﻮدﻣﻮ ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدم و ﻓﻌﻞ ﻣﻔﺮد ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدم.

‫- ﺑﺬار ﺑﮕﻢ.
‫ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:

‫- داﻧﺸﮕﺎه ﻗﺒﻮل ﺷﺪم. اون ﺟﺎ ﻓﺮد ﻣﻮرد ﻧﻈﺮم رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم.
‫ﻣﺸﺘﺎق ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺧﺐ ﺑﻌﺪش؟

‫- ﺑﯿﻦ ﻫﻢ ﮐﻼﺳﯽ ﻫﺎم ﭘﺴﺮي ﺑﻮد ﺑﻪ اﺳﻢ ﺣﺴﯿﻦ. ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﻇﺎﻫﺮﯾﺶ، ﻗﺪ و ﻫﯿﮑﻞ ﻣﺘﻮﺳﻄﯽ داﺷﺖ، ﭼﻬﺮه ي ﻣﺮدوﻧﻪ، ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﻪ رﯾﺶ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﮐﻪ
‫ﺑﻬﺶ ﺟﺬاﺑﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ داده ﺑﻮد.

‫اﻧﮕﺎر داﺷﺖ زﺟﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ.
‫- از ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻮاده ي ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺑﺎ ﻋﻘﺎﯾﺪ ﻣﺬﻫﺒﯽ. ﭘﻮﻧﻪ! اون ﯾﻪ ﻣﻮﻣﻦ واﻗﻌﯽ ﺑﻮد! ﺑﻪ ﺟﺮات ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا رو ﮐﻨﺎرش اﺣﺴﺎس ﻣﯽ
‫ﮐﺮد.

‫ﺑﻐﺾ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺻﺪاش ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ. دﻟﻢ ﺳﻮﺧﺖ و ﻣﻨﻢ ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم.
‫- ﭘﺲ ﭼﯽ ﺷﺪ؟

‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﻮﻧﻪ! ﻣﻦ ﺧﻮدﻣﻮ در ﺣﺪي ﻧﻤﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻋﺎﺷﻖ اون ﺑﺎﺷﻢ!
‫ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﻢ ﺧﻮرد زﻣﯿﻦ و ﺑﺮﮔﺸﺖ! اﯾﻦ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد؟! ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺘﯽ ﺧﻮدﺷﻮ ﻻﯾﻖ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ اون ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دﯾﺪ؟! ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ؟!

‫ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ آروم ﺷﻪ.
‫- ﺑﯿﺴﺖ و دو ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ اردﻻن اوﻣﺪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯾﻢ. اﻟﺒﺘﻪ اوﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد. ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻪ اﺟﺒﺎر ﺧﻮﻧﻮادش! آﺧﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﻗﺼﺪ ﻧﺪاﺷﺖ

‫ازدواج ﮐﻨﻪ.ﻫﻨﻮزم ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﺮا! ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اوﻧﻢ ﮐﺴﯽ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ. ﺧﻼﺻﻪ ﺧﻮﻧﻮادش ﮐﻪ دﯾﺪن ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺣﺮﮐﺘﯽ از ﺧﻮدش ﻧﺸﻮن ﺑﺪه، ﺑﺮاش
‫آﺳﺘﯿﻦ ﺑﺎﻻ زدن و ﻣﻨﻮ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﮐﺮدن. ﺧﻮﻧﻮاده ي ﻣﻨﻢ ﮐﻪ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﻧﻪ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ ﻣﯿﺪم و در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﯾﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻨﺜﯽ
‫دارم، دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪن و راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﮐﺮدن. دﯾﺪن ﻃﺮف ﺳﺮش ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﻣﯽ ارزه. ﺧﻮﻧﻮاده دار، ﭘﻮﻟﺪار، ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده ي ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر،

‫ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺟﻮاب ﺑﻠﻪ رو از ﮐﺠﺎي ﻣﻦ در آوردن و ﺗﺤﻮﯾﻠﺸﻮن دادن.
‫- در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺧﻮﻧﻮاده ﻫﺎﺗﻮن وﺻﻠﺖ ﮐﺮدن!

‫- آره! ﻫﯿﭻ ﻣﯿﺪوﻧﯽ اردﻻن ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل ازم ﺑﺰرﮔﺘﺮه؟
‫- ﭼــــــــــﯽ؟!
‫- آره! ﻣﻦ ﯾﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﭼﻬﻞ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ دارم!

‫ﻣﺨﻢ ﺳﻮت ﮐﺸﯿﺪ. ﺣﯿﻒ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ!
‫- اردﻻن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﮐﺘﻪ. اﺻﻼ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﻪ. ﻣﮕﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺸﻪ! اﻫﻞ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ و ﺧﺮﯾﺪ و ﮔﺮدش و ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﺴﺎﻓﺮت ﮐﻪ اﺑﺪا! ﻋﯿﻦ ﯾﻪ

‫رﺑﺎﺗﻪ! ﺻﺒﺤﺎ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻪ، آﻣﺎده ﻣﯿﺸﻪ و ﻣﯽ ره ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ. ﻋﺼﺮﻫﺎ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮده، ﻧﻬﺎر ﻣﯽ ﺧﻮره و ﯾﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ. ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻪ و

‫ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺣﺴﺎب ﮐﺘﺎﺑﺎﺷﻮ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪه. اﺧﺒﺎر ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮره و ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﻪ. ﻓﻘﻂ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ي روزاي ﺟﻤﻌﻪ ش ﯾﮑﻢ ﻓﺮق داره ﮐﻪ ﻣﯽ ره
‫ﮐﻤﯽ ورزش ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﻫﻤﯿﻦ! اﻧﺘﻈﺎري ﻫﻢ ازش ﻧﺪارم. دﻧﯿﺎي ﻣﻦ ﺑﺎ دﻧﯿﺎي اون ﻓﺮق داره. ﺳﺎﻟﻬﺎي اول ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﺑﻮدم. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ اون

‫ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﻦ درس ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪم. ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﻮم ﺷﺪن درﺳﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺨﻢ ﻓﻌﺎل ﺷﺪ. ﯾﻪ روز ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم و دﯾﺪم اﮔﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮري اداﻣﻪ ﺑﺪم
‫دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﻢ! ازش ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭽﻪ دار ﺑﺸﯿﻢ. ﻣﮕﻪ راﺿﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ؟! ﺑﺎ ﻫﺰار ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ راﺿﯿﺶ ﮐﻨﻢ. ﻋﺴﻞ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪ، ﺷﺪ ﻫﻤﻪ ي زﻧﺪﮔﯿﻢ.
‫از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ در اوﻣﺪم. زﻧﺪﮔﯿﻢ زﯾﺮ و رو ﺷﺪ. دﯾﺪم ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻋﻮض ﺷﺪ. ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻗﺒﻞ از اون ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻤﯿﺮم! ﺣﺘﯽ ﯾﺎدﻣﻪ ﺗﺎ ﻣﺮز زدن

‫رﮔﻢ ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم، وﻟﯽ ﺗﺮﺳﺶ ﻧﺬاﺷﺖ. وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪن ﻋﺴﻞ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ روزي ﮐﻪ دﻧﯿﺎ دﻧﯿﺎﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ. ﺗﺎ ﮐﻨﺎر اﯾﻦ
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎﺷﻢ. ﺟﻮن دوﺑﺎره ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻋﺴﻞ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ راﺑﻄﻢ ﺑﺎ ﻓﺮزاد ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻪ. ﻋﺴﻞ اوﻟﯿﻦ ﻧﻮه ي دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻮاده ي ﻣﺎ ﺑﻮد. ﻧﻮه ﻫﺎي ﻗﺒﻞ از

‫اون ﻫﻤﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮدن. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ دﺧﺘﺮ! ﺷﺐ و روز ﺑﺮاي دﯾﺪن ﻋﺴﻞ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﺎ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺮ دوﻣﻮن، ﮐﻢ ﮐﻢ ﺳﻔﺮه ي
‫دﻟﻤﻮن ﭘﯿﺶ ﻫﻢ وا ﺷﺪ. ﻗﺒﻞ از اون ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﮐﻨﺎر ﻫﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺑﻌﺪ از اون ﺷﺪﯾﻢ ﭘﻨﺎه ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ، ﻣﺜﻞ دوﺗﺎ دوﺳﺖ.
‫اﯾﻦ وﺳﻂ دﻋﻮاي ﺑﺎﺑﺎ و ﻓﺮزاد و ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪن ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ داﻣﻦ زد. دﻟﻤﻮن ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﺐ و روز رو ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺳﭙﺮي ﮐﻨﯿﻢ. ﻣﻦ

‫ﺻﺒﺤﺎ ﺑﻌﺪ از اﻧﺠﺎم ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﻮدم و درﺳﺖ ﮐﺮدن ﻏﺬا ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ي ﻓﺮزاد و ﮐﺎرﻫﺎي اون رو اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادم ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﺎد. ﻏﺮوب ﺑﺎ ﻫﻢ
‫ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮردﯾﻢ و ﻣﻦ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﮐﻪ اردﻻن ﺑﯿﺎد ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﯽ رﺳﻮﻧﺪم ﺧﻮﻧﻪ. دوﺑﺎره روز از ﻧﻮ روزي از ﻧﻮ. ﯾﻪ روز از ﻃﺮف ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎم

‫ﮐﻪ اﻧﮕﻠﯿﺴﻪ ﺑﺮام دﻋﻮت ﻧﺎﻣﻪ اوﻣﺪ. از زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺧﺒﺮ داﺷﺖ و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﺮم ﭘﯿﺸﺶ ﺗﺎ آب و ﻫﻮاﯾﯽ ﻋﻮض ﮐﻨﻢ. اردﻻن ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮد و
‫ﻣﻦ و ﻋﺴﻞ راﻫﯽ ﺷﺪﯾﻢ. اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي ﭼﻬﺎر ﻣﺎه، دو ﻣﺎه ﻣﻮﻧﺪﯾﻢ ﭼﻮن ﻋﺴﻞ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﮔﯿﺮي ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ اﯾﺮان. ﻓﺮزاد ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺧﻮاﺳﺘﻢ
‫ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮش ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺿﺎﯾﻊ ﺷﺪم! ﭼﻮن ﻓﺮزاد ﻣﻨﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﮐﺮد.

‫ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﭘﺮﺳﯿﺪم:
‫- ﺷﻮﻫﺮت، ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻨﺶ ﺑﺎﻻ ﻧﯿﺴﺖ؟!

‫- ﭼﺮا ﺧﺐ، وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺸﻮن ﻧﻤﯿﺪه.
‫ﺑﺎ ﻣﻮذﯾﮕﺮي ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- اﻟﺒﺘﻪ آﻗﺎﻣﻮن ﯾﻪ ﺧﺼﻠﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب داره ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻋﻠﺖ اﺻﻠﯽِ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﻮﻧﺪم ﻫﻤﯿﻨﻪ!

‫ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺑﺎ ذوق ﮔﻔﺖ:
‫- ﺧﯿﻠﯽ دﺳﺖ و دل ﺑﺎزه.

‫- ﺟﺪا؟!
‫- آره! اﮔﻪ اﻻن ﺑﺮم ﺑﮕﻢ ﺻﺪ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺑﺪه، ﺑﯽ ﭼﻮن و ﭼﺮا و ﺣﺘﯽ ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﭙﺮﺳﻪ ﺑﺮاي ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي، ﻣﯿﺪه!
‫- ﺧﺪا ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺪه!

‫- داده، ﺧﺒﺮ ﻧﺪاري! ﭘﻮﻧﻪ ﺗﻮ داري ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
‫- ﻧﻪ!

‫- آره ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ﻧﻪ و ﻣﻨﻢ ﺑﺎور ﮐﺮدم! ﭘﺲ اﯾﻨﺎ آﺑﻐﻮره ﻫﺎي ﻧﻨﻪ ي ﻣﻨﻪ؟

‫- ﺑﻬﺖ ﺣﺴﻮدﯾﻢ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ راﺑﻄﺖ ﺑﺎ ﺑﺮادرت.
‫ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ وﮔﻔﺖ:

‫- ﭘﻮﻧﻪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ، ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد. ﭘﺎﺷﻮ، ﭘﺎﺷﻮ ﻫﻨﻮز ﮐﻠﯽ ﺧﺮﯾﺪ دارم.
‫و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺣﺎل و ﻫﻮاﻣﻮ ﻋﻮض ﮐﺮد.
‫ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪﯾﻢ. ﻓﺮزاد روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ وﻟﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺜﻼ داﺷﺖ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﭼﻪ

‫ﻋﺠﺐ!
‫ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ روي ﻣﺒﻞ وﻟﻮ ﺷﺪم. دﻓﻌﻪ ي اول و آﺧﺮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﻧﺘﯿﺠﻪ ي ﭼﻨﺪﯾﻦ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﺮﺧﯿﺪن ﺗﻮ ﭘﺎﺳﺎژﻫﺎ و ﻣﺮاﮐﺰ

‫ﺧﺮﯾﺪ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻪ ﻋﺪد ﻻك در رﻧﮕﻬﺎي ﻣﺘﻔﺎوت، ﯾﻪ ﻋﻄﺮ ﮔﻮﭼﯽ، و از ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﯾﻪ ﻟﺒﺎس ﺧﻮاب ﻣﺎﻣﺎنِ ﻣﺸﮑﯽ! اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻮد وﮔﺮﻧﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ
‫ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن داﺷﺖ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮد.
‫- ﺷﺎﻣﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻮردﯾﺪ؟

‫ﻓﺮزاد ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﺳﻮال ﻣﯽ ﮐﺮد.
‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﮔﻔﺖ:

‫- ﯾﻪ درﺻﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﻧﺨﻮرده ﺑﺎﺷﯿﻢ.
‫- ﺧﺪاروﺷﮑﺮ! ﭼﻮن ﻣﻦ ﺧﺮﯾﺪم ﺧﻮردم، ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻧﺨﻮرده ﺑﺎﺷﯿﺪ، وﻟﯽ ﻓﺮزاﻧﻪ رو ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ.
‫و ﺑﻪ روي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ اي ﺗﺎ ﺟﻨﺎزه ﺷﺪن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺧﻨﺪه ي ﺷﯿﻄﻮﻧﯽ ﮐﺮد. ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد دادﯾﻢ اوﻧﻢ ﯾﻪ روز ﮐﺎر و ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺷﻪ و

‫ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﯿﺎد ﺧﺮﯾﺪ ﮔﻔﺖ:
‫- ﻧﻪ ﺷﻤﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ.

‫- ﻣﺮض، ﻧﺨﻨﺪ!
‫ﻓﺮزاد:
‫- ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﺧﺮﯾﺪﯾﺪ؟

‫ﻓﺮزاﻧﻪ:
‫- ﻣﻦ...

‫ﻓﺮزاد:
‫- ﻧﻪ، ﺗﻮ ﻧﻪ! ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻞ ﻣﻐﺎزه ﻫﺎي ﺷﻬﺮو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدي آوردي! ﺗﺎ ﺑﺨﻮاي ﺑﮕﯽ ﭼﯽ ﺧﺮﯾﺪي ﺻﺒﺢ ﻣﯿﺸﻪ! ﭘﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﭼﯽ ﺧﺮﯾﺪي؟
‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﻧﺬاﺷﺖ دﻫﻦ ﺑﺎز ﮐﻨﻢ.

‫- ﭘﻮﻧﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺨﺮﯾﺪ.
‫دﺳﺖ دراز ﮐﺮد و ﻟﺒﺎس ﺧﻮاﺑﻮ از ﺳﺎك دﺳﺘﯽ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:                             ‫

‫- ﭘﺎﺷﻮ ﺑﭙﻮش.

‫ﭼﺸﻤﺎم ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﺣﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﮔﺸﻮده ﺷﺪ!
‫- ﭼــــــــــــــﯽ؟!

‫ﻓﺮزاﻧﻪ:
‫- وا! ﺧﺐ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﭙﻮش ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﺟﻮرﯾﻪ!
‫ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﮐﻠﺸﻮ ﺗﮑﻮن داد.

‫- وﻟﻤﻮن ﮐﻦ، ﺷﻮﺧﯿﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﯽ؟
‫- واي ﭘﻮﻧﻪ، ﭼﻪ ﺷﻮﺧﯽ؟ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﭙﻮش، ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯽ؟ ﻧﮑﻨﻪ از ﻓﺮزاد ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯽ؟

‫ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﺗﺎ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﮐﺮم ﻧﺮﯾﺰه و زﺑﻮن ﺑﺎز ﮐﺮد. ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
‫- اﺗﻔﺎﻗﺎ از ﺗﻮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ! ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﭘﺎﺗﻮ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺬاري، ﻧﺨﻮاد ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮره ﺑﭙﻮﺷﻪ!
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪم. ﻓﺮزاﻧﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻫﻨﺪل زدن و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺪاي ﻗﻬﻘﻬﻪ ش ﺧﻮﻧﻪ رو ﭘﺮ ﮐﺮد. ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﺎزه ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺮﻓﺸﻮ ﻓﻬﻤﯿﺪم

‫ﯾﻪ ﺟﯿﻎ ﺑﻨﻔﺶ ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻓﺮزاد!

‫ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻓﺮزاﻧﻪ و ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪﺗﺮي ﺑﻪ ﻣﻦِ ﻣﻔﻠﻮك ﺑﺨﻨﺪن. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و دﻧﺒﺎل ﻓﺮزاﻧﻪ ﮐﺮدم. اوﻧﻢ ﻓﺮار و ﺑﻪ ﻗﺮار ﺗﺮﺟﯿﺢ داد و
‫از ﺧﻮﻧﻪ زد ﺑﯿﺮون. ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻌﺪا ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﺖ ﻣﯽ رﺳﻢ. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮزاد، ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻟﺒﺎس ﺧﻮاب رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
‫- ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﭙﻮﺷﯽ؟

‫ﺑﺎ ﻟﻮﻧﺪي ﭼ‪ﺸﻢ ﻏﺮاﯾﯽ ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ. اول رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺳﺮوﯾﺲ اﺧﺘﺼﺎﺻﯽ اﺗﺎق و ﻣﺴﻮاك زدم. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻟﺒﺎﺳﺎﻣﻮ درآوردم. ﻟﺒﺎس
‫ﺧﻮاب رو ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﺟﻮﻧــــﻢ! ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺗﻮ آﯾﯿﻨﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدم زدم. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ، ﻗﻔﻠﺶ ﮐﺮدم. ﭼﺮاﻏﻮ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم، آﺑﺎژور رو روﺷﻦ ﮐﺮدم و

‫رو ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم. آﻗﺎ ﻓﺮزاد ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش ﺗﺎ ﺑﭙﻮﺷﻢ ﺑﺮات!
‫ﮐﺴﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮد، اﻣﺎ ﭘﺎورﭼﯿﻦ ﭘﺎورﭼﯿﻦ راه ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. دﺳﺘﻢ رو آروم روي دﺳﺘﮕﯿﺮه ﮔﺬاﺷﺘﻢ. آروم ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪاﯾﺎ؛ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ زﺑﻮﻧﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ و ﺑﻌﺪ
‫دﺳﺘﮕﯿﺮه رو ﻓﺸﺎر دادم و ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ دﺳﺘﮕﯿﺮه رو ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم. در ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻣﻘﺎوﺗﯽ ﻋﻘﺐ اوﻣﺪ. آﺳﺎﻧﺴﻮر رو

‫دﯾﺪم. ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ و ﭘﻬﻦ اوﻣﺪ رو ﻟﺒﻢ. از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ. در رو ﺑﺴﺘﻢ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﻠﻨﮓ ﺗﺨﺘﻪ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ
‫آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ي ﻣﻔﺼﻠﯽ ﺑﺨﻮرم. اﺷﺘﻬﺎم ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد. در ﺑﺎز ﺑﻮد، ﻣﺜﻞ ﻫﺮ روز ﻗﻔﻞ ﻧﺒﻮد. ﻇﺎﻫﺮا دﯾﮕﻪ زﻧﺪاﻧﯽِ ﺗﻔﮑﺮات اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ي ﻓﺮزاد

‫ﻧﺒﻮدم! اﯾﻦ از ﻣﺰاﯾﺎي ﺣﻀﻮر ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻮد. ﻓﺮزاﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻓﺮزاد. اوﻧﻢ از ﻧﻮع دو ﻗﻠﻮ! رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎي ﻫﺮ روزش ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﺮزاد
‫اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﻗﻔﻞ ﮐﺮدن در ﻧﺒﯿﻨﻪ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻮد، اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﻪ در رو ﻗﻔﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﯾﺎزده؛ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ
‫دﯾﮕﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﯿﺎد. ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ اي ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﯾﺎ ﻓﻮﻗﺶ ﯾﻪ روز در ﻣﯿﻮن اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯽ اوﻣﺪ، ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﮔﺮ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﺳﺎﻋﺖ ده اوﻣﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ،

‫اﮔﺮ ﻧﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﯾﺎد. ﺑﻪ ﺣﻀﻮرش ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم، ﻫﻢ ﺧﻮدش و ﻫﻢ ﻋﺴﻞ. ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت دو ﺑﺎر ﻫﻤﺮاه ﻋﺴﻞ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﯾﺎدآوري
‫اوﻟﯿﻦ روزي ﮐﻪ ﻋﺴﻞ اوﻣﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ، ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ.

‫***

‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﭘﭻ ﭘﭽﯽ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﺑﯿﺪار ﺷﺪم، وﻟﯽ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺴﺘﻪ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺲ ﯾﺎ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﺑﻮدن ﮔﻮش ﮐﺮدم.

‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻓﺮزاد و ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎﺷﻦ وﻟﯽ ... ﺻﺪاي ﺑﭽﻪ ﮔﻮﻧﻪ اي ﮔﻔﺖ:
‫- ﻣﺎﻣﺎن ﺟﻮن، ﮔﻔﺘﯽ اﺳﻤﺶ ﭘﻮﻧﻪ اﺳﺖ دوﺳﺘﺖ؟

‫- آره ﻋﺰﯾﺰم.
‫اﯾﻦ ﺻﺪاي ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺻﺪاي ﻗﺒﻠﯽ رو ﻋﺰﯾﺰم ﺧﻄﺎب ﻣﯽ ﮐﺮد.
‫ﺣﺘﻤﺎ اون ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﭽﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﺗﺮﺳﯽ ﺑﻪ وﺟﻮدم ﭼﻨﮓ زد. اﯾﻦ ﺑﭽﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد؟ دوﺑﺎره ﺻﺪاي ﺑﭽﻪ رو

‫ﺷﻨﯿﺪم.
‫- ﻣﺎﻣﺎن ﺟﻮن، ﻣﮕﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ي داﯾﯽ ﺟﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟ ﭘﺲ ﭘﻮﻧﻪ ﺟﻮن اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟

‫- آﺧﻪ ﭘﻮﻧﻪ ﺟﻮن زنِ داﯾﯽ ﻓﺮزاده.
‫ﭼﺸﻤﺎم ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎ ﺑﺎز ﺷﺪ. ﺗﻼش ﮐﺮدم ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﺑﺎزش ﮐﻨﻢ، وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. اَه ﻟﻌﻨﺘﯽ! ﮐﺎر ﻓﺮزاﻧﻪ رو درك ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. ﭼﺮا ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻣﯽ
‫ﮔﻔﺖ؟ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﺪم!

‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﮔﻔﺖ:
‫- ﺳﻼم.

‫و دﻗﯿﻘﺎ وﻗﺘﯽ داﺷﺖ "ل" ﺳﻼم رو ﻣﯽ ﮔﻔﺖ، ﻋﺴﻞ ﻫﻢ زﺑﻮن ﺑﺎز ﮐﺮد:
‫- ﮐﯽ داﯾﯽ ﺟﻮن زن ﮔﺮﻓﺖ؟ ﻣﺎﻣﺎن ﺟﻮن، داﯾﯽ ﺟﻮن ﮐﯽ ﻋﺮوس آورد؟ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺧﻮاب ﺑﻮدم؟
‫داﺷﺖ ﮔﺮﯾﺶ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﺸﻤﺎي ﺑﺎزم ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﻐﺾ داري ﮔﻔﺖ:

‫- ﺳﻼم.
‫ﺗﺎزه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻬﺶ اﻓﺘﺎد. ﭼﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﺎز و ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ! ﭼﺸﻤﺎي درﺷﺖ و ﻣﺸﮑﯿﺶ از اﺷﮏ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺮق ﻣﯽ زد. ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﺳﺮ رﯾﺰ ﺷﺪن اون اﺷﮏ

‫ﻫﺎ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد. ﻣﻮﻫﺎي ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ ﻓﺮق راﺳﺖ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮔﯿﺮه ي ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺳﺮش زده ﺑﻮد. ﺟﻮاب ﻫﺮ دو رو دادم و ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺳﺸﮕﺮي
‫ﮐﻪ داﺷﺖ رﻧﮓ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﺎ ﻓﺮزاﻧﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﯿﻢ، ﻋﺴﻞ زﺑﻮن ﺑﺎز ﮐﺮد:
‫- ﺷﻤﺎ و داﯾﯽ ﺟﻮن ﮐﯽ ﻋﺮوس ﺷﺪﯾﺪ؟

‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﻣﮕﻪ داﯾﯽ ﻫﻢ ﻋﺮوس ﻣﯽ ﺷﻪ؟

‫در ﻣﯿﺎن ﮔﺮﯾﻪ ﮔﻔﺖ:
‫- داﯾﯽ ﺟﻮن ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮري از ﻋﺮوس ﻫﺎ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮه.
‫اي ﺑﭽﻪ ي زﺑﻮن ﺑﺎز، ﭼﻪ ﺣﺮف ﻫﺎ!

‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﻨﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم، اﻣﺎ ﺷﯿﺮﯾﻦ زﺑﻮﻧﯽ ﻋﺴﻞ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ رو از ﯾﺎدم ﺑﺮد. دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺑﻪ ﯾﺎد آوردن ﮐﺎر

‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎ اﺑﺮوﻫﺎي ﮔﺮه ﺧﻮرده ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﻬﻠﺖ ﻧﺪادم ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻪ.
‫- ﻓﺮزاﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرا ﭼﯿﻪ؟ ﭼﺮا ﺑﭽﺖ رو آوردي اﯾﻦ ﺟﺎ؟ دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﮐﻒ دﺳﺖ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ي ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ ﭼﯿﻪ؟ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ، آﺧﻪ

‫...
‫ﺑﯿﻦ ﺣﺮﻓﻢ ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺿﻤﺎﻧﺘﺶ رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. روز اوﻟﻢ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد ﮐﻮﭼﯿﮑﯿﺶ دﻫﻦ ﻗﺮﺻﻪ؛ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻪ.

‫ﻟﺤﻨﺶ ﻃﻮري ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻔﻪ ﺷﺪم. ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﺑﮑﻨﻢ. ﻓﺮزاﻧﻪ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و ﻋﺴﻞ رو ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﻐﻤﻮم ﺑﻪ آﯾﯿﻨﻪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم،
‫ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺻﺪاي ﻋﺴﻞ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺧﻮدم آورد:

‫- زن داﯾﯽ ﺟﻮن، ﻧﮕﻔﺘﯽ ﺗﻮ و داﯾﯽ ﺟﻮن ﮐﯽ ﻋﺮوس ﺷﺪﯾﻦ؟
‫اي ﺑﺎﺑﺎ! اﯾﻨﻢ ﺗﺎ ﻟﺒﺎس ﻋﺮوس ﺗﻦ داﯾﯿﺶ ﻧﮑﻨﻪ دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﯿﺴﺖ!
‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺻﺪاش ﻣﯽ ﻟﺮزه. ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﭼﺸﻤﺎش ﺳﺮخ ﺑﻮد و ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ داﺷﺘﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮده. دﻟﻢ آﺗﯿﺶ

‫ﮔﺮﻓﺖ. ﻟﺐ و ﭼﻮﻧﻪ ي ﮐﻮﭼﻮﻟﻮش ﭼﺮوك ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ زور داره ﺧﻮدﺷﻮ ﻧﮕﻪ ﻣﯽ داره ﮐﻪ ﺻﺪاي ﮔﺮﯾﺶ ﺑﻪ ﻫﻮا ﻧﺮه. ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺎراﺣﺘﯽ
‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻫﺎي ﮔﺮﯾﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدم ﮐﺸﯿﺪﻣﺶ. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داره ﻋﺮوس ﺷﺪن داﯾﯿﺶ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ. ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ

‫ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش داﯾﯿﺶ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮري ﻫﻢ از ﻋﺮوس ﻫﺎ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮه؛ وﻟﯽ ﻧﻪ، ﯾﻪ ﮐﻢ اﻏﺮاق ﺗﻮش ﺑﻮد! اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﮐﻢ. ﻓﺮزاد ﺧﻮدﺧﻮاه، ﺑﺎ اون
‫ﻗﯿﺎﻓﻪ ي ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺧﻤﻮ! ﻋﺮوس ﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪن. اﺷﮑﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮدم. ﭼﻮن ﻫﻨﻮز ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم، از ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺶ ﺧﻮدداري
‫ﮐﺮدم و ﺗﻒ ﺗﻔﯽ ﮐﺮدﻧﺶ رو ﺑﻪ ﺑﻌﺪ واﮔﺬار ﮐﺮدم. ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻧﺘﺮس. ﻣﻦ و داﯾﯿﺖ ﻫﻨﻮز ﻋﺮوس ﻧﺸﺪﯾﻢ. اﺻﻼ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺮوس ﺑﺸﯿﻢ.
‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎ اون ذﻫﻦ ﮐﻮدﮐﺎﻧﺶ ﭼﻪ اﺳﺘﺪﻻﻟﯽ ﮐﺮد! اداﻣﻪ دادم:

‫- وﻟﯽ ﻗﻮل ﺑﺪه دﯾﮕﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﯽ زن داﯾﯽ، ﺑﺎﺷﻪ؟
‫- ﭘﺲ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟
‫- ﺑﮕﻮ ﭘﻮﻧﻪ. ﺑﺎﺷﻪ؟

‫- ﺑﺎﺷﻪ. ﭘﺲ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ ﭘﻮﻧﻪ ﺟﻮن! ﺧﻮﺑﻪ؟
‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:

‫- آره.
‫ﻫﻤﻪ رو ﺑﺎ ﯾﻪ ﺟﻮن در اﻧﺘﻬﺎي اﺳﻤﺸﻮن ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭼﻘﺪر ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺎك و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﻦ.
‫از اﺗﺎق دوﯾﺪ ﺑﯿﺮون. ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺗﻮي ﭼﻬﺎرﭼﻮب در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ دﻟﺨﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد.

‫- ﭼﯽ ﺷﺪه؟
‫داﺧﻞ اﺗﺎق اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﭼﺮا ﺑﻬﺖ زن داﯾﯽ ﻧﮕﻪ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﺑﺪت ﻣﯽ ﯾﺎد زن داﯾﯿﺶ ﺑﺎﺷﯽ؟

‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻓﺮزاﻧﻪ! اﯾﻦ ﭼﻪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﺴﺨﺮه اﯾﻪ!؟ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﮕﻪ زن داﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ وﻗﺖ ﺑﻪ زن داﯾﯽ ﻋﺎدت ﻧﮑﻨﻪ. ﻣﺒﺎدا ﺟﻠﻮ ﺧﻮﻧﻮادت از

‫دﻫﻨﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﭙﺮه! ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﻠﻮي زن داﯾﯽ اﺻﻠﯽ آﯾﻨﺪش!
‫زودﺗﺮ از آن ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻓﺮزاﻧﻪ از ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ روز ﺧﻮﺑﯽ رو ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ.


‫***


‫ﺑﺎ ﯾﺎدآوري اون روز ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. ﻋﺴﻞ ﺑﺎ اون ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻮد و ﺧﺮده اي ﮐﻪ زﯾﺎدي ﺑﺮاي ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ي ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد و ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪي

‫رو از ﻣﺎدر ﯾﮏ ﻣﺘﺮ و ﻫﺸﺘﺎد ﺳﺎﻧﺘﯿﺶ ﺑﻪ ارث ﺑﺮده، زﯾﺎدي ﺑﭽﻪ ي ﺷﯿﺮﯾﻦ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮد. ﻣﻠﻮﺳﮏ ﻣﻦ! ﺑﺎ ﺑﻪ ﯾﺎد آوردن ﻋﺮوس ﺷﺪن ﻓﺮزاد،
‫ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻓﺮزاد رو ﺗﻮي ﻟﺒﺎس ﻋﺮوس و ﺑﺎ آراﯾﺶ ﻋﺮوس ﻫﺎي اﯾﺮاﻧﯽ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻗﻬﻘﻬﻪ ام ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﺮه.

‫داﻣﻨﻢ رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﺗﺎﭘﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم. ﭼﻨﮕﯽ ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎم زدم. رژ ﻟﺒﻢ رو ﺗﺠﺪﯾﺪ ﮐﺮدم. ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ
‫ﻓﺮزاد ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽ ﯾﺎد ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ راه ﺑﺮم؛ ﭘﺲ ﭼﺸﻤﺎم رو از ﺻﻨﺪل ﻫﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ دﻟﻨﺸﯿﻨﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻢ. ﺗﻮي ﭼﻬﺮش دﻗﯿﻖ
‫ﺷﺪم. ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﯿﺴﺖ، وﮔﺮﻧﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﻫﺎم ﭘ‪ﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ!

‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ اﺑﺮوي راﺳﺘﺶ ﺑﺎﻻ ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﭼﻪ ﮐﺮدي!

‫و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق رﻓﺖ ﺗﺎ از ﺷﺮ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮارش راﺣﺖ ﺷﻮد. ﻧﮕﺎﻫﺶ رﻧﮓ ﺧﺎﺻﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. دﻟﯿﻠﺶ رو ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﻮﻧﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﯾﺎد. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﭙﻮش؛ ﺣﺪاﻗﻞ ﺟﻠﻮي ﻣﻦ. ﻣﻠﻮس ﻣﯽ ﺷﯽ، آدم دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺨﻮرﺗﺖ.
‫و وﻗﺘﯽ ﺑﺎ اﺧﻢ ﻣﻦ رو ﺑﻪ رو ﻣﯽ ﺷﺪ، اداﻣﻪ ﻣﯽ داد:

‫- ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ!
‫و ﻫﺮ ﻫﺮ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ.

‫ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺗﺎپ و داﻣﻦ ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻢ. ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ آراﯾﺶ ﮐﺮم رﻧﮓ، رﻧﮓ ﭼﺸﻤﺎم ﻋﺴﻠﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ. ﺧﺪا
‫ﮐﻨﻪ ﺑﻪ ﻗﺪري زﯾﺎده روي ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ اﺳﯿﺮ ﺗﺨﺖ ﺧﻮاب ﺑﺸﻢ، وﮔﺮﻧﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﺑﯽ ﺧﺮﯾﺪ!
‫ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﮐﻢ ﻫﻮش و ﺣﻮاس از ﺳﺮش ﺑﭙﺮه و دﻟﺶ ﻧﺮم ﺑﺸﻪ، ﭘﺎﺷﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﺮﯾﺪ.

‫آﺧﻪ اﯾﻦ آﺧﺮ ﺳﺎﻟﯽ ﺳﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد. ﺣﻮﺻﻠﻪ ي ﻫﯿﭽﯽ رو ﻧﺪاﺷﺖ.
‫ﮐﻤﯽ داﻣﻨﻢ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪم. ﺗﺎ ﺑﺎﻻي زاﻧﻮ اوﻣﺪ. ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ.

‫ﺟﻠﻮي ﺗﯽ وي روي ﻣﺒﻞ وﻟﻮ ﺷﺪ. ﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﻓﻨﺠﻮن ﻫﺎي ﻗﻬﻮه ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ. ﻓﻨﺠﻮن ﻫﺎ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ:
‫- ﻓﺴﻘﻠﯽ!
‫ﯾﮑﯽ از ﻓﻨﺠﻮن ﻫﺎ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ اي ﮐﻪ ﺻﻔﺖ ﻓﺴﻘﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﯿﺎد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﺑﺎ دﯾﺪن ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻪ ﮐﺞ و ﮐﻮﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد، وﻟﯽ در ﻋﯿﻦ

‫ﻫﻤﻮن ﮐﺞ و ﮐﻮﻟﮕﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪم رو ﺣﻔﻆ ﮐﺮده ﺑﻮدم، ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻓﻨﺠﻮن رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:

‫- ﭼﻪ ﻧﻘﺸﻪ اي ﺗﻮ ﺳﺮﺗﻪ؟
‫ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ داﺷﺖ ﺟﻮاب ﻣﯽ داد.

‫- ﻣﮕﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻘﺸﻪ اي ﺗﻮ ﺳﺮم ﺑﺎﺷﻪ؟
‫- آره، وﮔﺮﻧﻪ ﺗﻮ اون ﻗﺪر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ ﻧﺪاري ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻮر ﺑﺮام ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻦ ... ﻫﻤﻮن دﻟﺒﺮي ... دﻟﺒﺮي ﮐﻨﯽ! ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯽ ﺧﻮاي.
‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:

‫- دم ﻋﯿﺪه.
‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ آروم دﻟﻨﺸﯿﻨﯽ ﮔﻔﺖ:

‫- ﺧــــﺐ!؟
‫ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻣﻈﻠﻮم ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻟﺐ ﻫﺎي ورﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﮔﻔﺘﻢ:
‫- دﻟﻢ ﺧﺮﯾﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاد.

‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﻫﻤﯿﻦ؟

‫- آره. ﺑﻪ ﺧﺪا دﻟﻢ ﭘﻮﺳﯿﺪ! ﻣﻦ ﻫﺮ ﺳﺎل اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﯾﻪ ﺳﺮه ﺗﻮ ﭘﺎﺳﺎژﻫﺎ و ﻣﺮاﮐﺰ ﺧﺮﯾﺪ ﺑﻮدم؛ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﺎ رو ﻣﺘﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم.
‫- اﻣﺸﺐ؟
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ.
‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:

‫- اﯾﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
‫ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺑﻬﺶ دوﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﯾﻌﻨﯽ آره. اﮔﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﻮن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﺑﺮدي، اﮔﻪ ﻧﻪ ...

‫- ﻧﻪ. اون اﮔﻪ دوم رو ﻧﮕﻮ. ﻣﯽ رﯾﻢ، ﺧﻮدﻣﻢ ﻫﻮس ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮدم.
‫ﭘﺮﯾﺪم ﻫﻮا. ﻫـــــــــــــــﻮرا! ﺟﻮاب داد.

‫- اﻣﺎ ﻗﺒﻠﺶ ...
‫ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ اﺟﺎزه ي زدن ﺣﺮف اﺿﺎﻓﻪ اي رو ﺑﺪم، دوﯾﺪم ﺗﻮي اﺗﺎق و ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪ ي ﺑﻌﺪ ﺣﺎﺿﺮ و آﻣﺎده ﺟﻠﻮي در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم.
‫دﺳﺘﻢ دور ﺑﺎزوي ﻓﺮزاد ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻮد و دوﺷﺎدوش ﻫﻢ در ﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ ﻗﺪم ﻣﯽ زدﯾﻢ. ﺑﺮاي ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﻓﺮزاد ﺗﺮﯾﭗ ﺳﻔﯿﺪ زده ﺑﻮدم. ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺳﻔﯿﺪ، ﺷﺎل

‫ﺳﻔﯿﺪ و ﮐﺘﻮﻧﯽ آدﯾﺪاس ﺳﻔﯿﺪ. ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻨﻤﻢ روﺷﻦ ﺑﻮد. ﮐﯿﻒ ﻫﻢ ﻧﯿﺎورده ﺑﻮدم. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻓﺮزاد اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اون ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﻮد
‫ﮐﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺳﻠﯿﻘﻪ ي ﻣﻦ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد. ﻗﺒﻼ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻟﺒﺎﺳﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﯾﺎد. ﺗﻮي اون ﺟﯿﻦ ﯾﺨﯽ و ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﻔﯿﺪ و ﮐﺖ ﺳﻮرﻣﻪ اي واﻗﻌﺎ ﺟﺬاب ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻋﯿﻦ آﻫﻨﺮﺑﺎ. ﭼﺴﺒﯿﺪن ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ اﯾﻦ ﺟﺎذﺑﻪ رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد. اون اﺧﻢ روي ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﮕﻮ! ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪش

‫رو ﻧﺜﺎر ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮد‪ ﻣﻐﺮور و ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺶ، ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻻﯾﻘﺶ ﻧﺒﻮد. وﻟﯽ ﻣﻦ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ، ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ از اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎ ﺑﻬﺮه ﻣﯽ
‫ﺑﺮدم. ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻗﺪرش رو ﺑﺪون. ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ رو ﺑﻪ رو دوﺧﺘﻢ. ﻫﺮ دو ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدﯾﻢ. از ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﺮزﯾﺪم.

‫زﻣﺴﺘﻮن رو ﺑﻪ اﺗﻤﺎم ﺑﻮد، وﻟﯽ ﻫﻮا ﻫﻨﻮز ﮐﻤﯽ ﺳﻮز داﺷﺖ؛ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺳﺎﻋﺖ ده ﺷﺐ و ﺗﻮي ﭘﺎرك ﻫﻮا ﺳﺮدﺗﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد. ﺧﺴﺘﻪ از ﺧﺮﯾﺪ اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ
‫ﺗﻮي ﭘﺎرﮐﯽ ﺗﺎ ﮐﻤﯽ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﯿﻢ. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻧﯿﻤﯽ از ﺗﻨﺪﯾﺲ رو ﺑﺎ ﺟﯿﺐ ﻓﺮزاد ﺧﺮﯾﺪم. ﻃﻔﻠﮏ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ؛ ﻓﻘﻂ ﺧﺮﯾﺪﻫﺎي رﻧﮓ و وارﻧﮓ ﻣﻨﻮ
‫ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﮐﺮد. ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ داد. ﯾﻪ ﺟﻮرِ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺸﺐ، ﯾﻪ ﺟﻮرِ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ. ﺑﺎ دﯾﺪن دو ﺗﺎ ﻣﺎﻣﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن ﻣﯽ اوﻣﺪﻧﺪ،

‫ﮔﻔﺖ:
‫- آروم ﺑﺎش. ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺤﺮﻣﯿﻢ، ﺟﺰ اﯾﻨﻪ؟

‫ﺑﺎ ﯾﺎدآوري اون ﺻﯿﻐﻪ دﻟﻢ ﻗﺮص ﺷﺪ. ﻣﺎﻣﻮرﻫﺎ ﻫﻨﮕﺎم رد ﺷﺪن از ﮐﻨﺎرﻣﻮن ﺑﺎ ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪﻧﺪ. ﻧﮕﺎه آروﻣﻤﻮن و ﺑﺮﺧﻮرد ﻋﺎدﯾﻤﻮن ﮐﺎر
‫ﺧﻮدش رو ﮐﺮد. ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻦ و رد ﺷﺪن.
‫ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻓﺮزاد ﺑﺨﺎري رو روﺷﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:

‫- ﮐﻤﺮﺑﻨﺪت رو ﺑﺒﻨﺪ.
‫ﺧﻮاﺳﺘﺶ رو اﻧﺠﺎم دادم و ﭼﺸﻤﺎم رو روي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﯾﻪ آراﻣﺶ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻢ. ﺧﻮاﺑﻤﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻠﺴﻪ ﺑﻮدم و ﭼﺸﻤﺎم داﺷﺖ ﮔﺮم ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﺣﺲ اﯾﺴﺘﺎدن ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﭘﺸﺖ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺷﻤﺎرش ﮔﺮ رو ﻫﺸﺘﺎد ﺑﻮد. ﻫﻔﺘﺎد و ﻧﻪ. ﯾﻪ
‫ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻔﺘﺎد و ﻫﺸﺖ. ﮔﺬر ﻋﻤﺮ رو ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد. ﻋﻤﺮﻣﻮن داﺷﺖ ﭘﺸﺖ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ و ﺧﻮدﺷﻢ داﺷﺖ اﯾﻦ رو ﺑﻪ رﺧﻤﻮن
‫ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺳﺮم رو ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم. ﻧﮕﺎم ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ داروﺧﻮﻧﻪ اي رو ﻧﺸﻮﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ. ﯾﻪ داروﺧﻮﻧﻪ ي ﺷﺒﺎﻧﻪ روزي ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ از ﺷﺐ ﭼﺮاﻏﺎش روﺷﻦ ﺑﻮد. ﺑﺎ دﯾﺪن داروﺧﻮﻧﻪ ﭼﯿﺰي از ذﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻢ رو ﺑﻪ ﻟﺮزه درآورد. اﻣﺮوز ﭼﻨﺪم ﺑﻮد!؟ ﮐﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻐﺰم ﻓﺸﺎر آوردم. ﻫﻔﺪه؟
‫ﻧﻪ، ﻫﺠﺪﻫﻢ ﺑﻮد! آره ﻫﺠﺪه! وﻗﺘﺶ ﮐﯽ ﺑﻮد؟ ﺧﺪاﯾﺎ!دوازدﻫﻢ؟ ﺷﺶ روز ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد؟ آره ﺷﺶ روز! ﺷﺶ روز ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ! ﻣﯽ ﺷﻪ دﯾﮕﻪ، ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ. وﻟﯽ ... ﻧﻪ، ﭘﻮﻧﻪ ﻧﮑﻨﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدي ﭼﺮا ﭘﯿﺶ ﻓﺮزادي؟ اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﺷﺎﯾﺪ واﺳﻪ ﯾﻪ زن ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﺎﺷﻪ، وﻟﯽ ﺗﻮ ... ﺗﻮ اوﺿﺎﻋﺖ ﻓﺮق ﻣﯽ
‫ﮐﻨﻪ. آره، ﺧﺐ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺳﺎده ازش ﺑﮕﺬرم. ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﺣﺮف اوﻣﺪم. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ، ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻓﺮزاد اﮔﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻧﮕﻪ دار.

‫ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟

‫ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺻﺪاي ﻟﺮزون ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺮي داروﺧﻮﻧﻪ؟!
‫و ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻮن داروﺧﻮﻧﻪ ي ﺷﺒﺎﻧﻪ روزي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم دﮐﺘﺮي ﺑﻮد، اﺷﺎره ﮐﺮدم.

‫- ﭼﯿﺰي ﻻزم داري؟
‫- آره.
‫ﺻﺪام ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ رﻧﮕﻤﻢ ﭘﺮﯾﺪه. ﻗﻠﺒﻤﻢ ﺗﻨﺪ ﻣﯽ زد.

‫آروم ﺑﺎش ﭘﻮﻧﻪ! ﻗﺒﻼ ﻫﻢ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده. ﺷﺶ روز ﺗﺎﺧﯿﺮ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ، ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ. ﺑﺎز اﯾﻦ ﺟﻮاب رو ﺑﻪ ﺧﻮدم دادم ﮐﻪ
‫وﺿﻌﯿﺖ اﻻن ﻣﻦ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.

‫- ﭼﯽ؟ ﻫﻤﻮن ...
‫ﻧﺬاﺷﺘﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪه.
‫- ﯾﻪ ﺑِﯿﺒﯽ ﭼﮏ.

‫ﻓﺮزاد ﺑﻪ وﺿﻮح ﺟﺎ ﺧﻮرد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪ. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻓﺮزاد اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺳﺮم ﮔﯿﺞ
‫ﻣﯽ ره. ﺑﻪ ﺗﻘﻠﯿﺪ از ﻓﺮزاد ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم. ﻗﻄﺮه اﺷﮑﯽ از از ﭼﺸﻤﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭼﮑﯿﺪ. ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﺮا؟ اﮔﻪ واﻗﻌﺎ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﯽ؟ اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه داﺷﺘﻢ

‫ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮدم. ﺗﺎزه داﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﯾﻦ ﮐﺎر ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺮدار ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﺎزﮔﺸﺘﯽ ﻧﺪاره.
‫ﺗﻮي ﺣﺎل و ﻫﻮاي ﺧﻮدم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در ﻣﺎﺷﯿﻦ از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪم. ﻓﺮزاد ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﺎﯾﻠﻮن ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ رو ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد. ﺗﺮﺳﯿﺪم
‫داﺧﻠﺶ رو ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ. ﺑﺎ دﺳﺘﻢ درش رو ﻓﺸﺎر دادم و ﻣﺜﻼ ﺑﺴﺘﻤﺶ. زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺣﺎﻟﺶ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم، اﻣﺎ ﺣﺲ ﮐﺮدم رﻧﮕﺶ

‫ﮐﻤﯽ ﭘﺮﯾﺪه و دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ اﺳﺖ. ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد و راه اﻓﺘﺎد، اﻣﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺪاي ﺑﻮق ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎد ﻣﺮدي ﺑﻪ ﮔﻮش
‫رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: "ﻫـــﻮ ﯾﺎﺑﻮ! ﭼﻪ ﺧﺒﺮﺗﻪ؟ ﻋﺎﺷﻘﯽ داداش؟ اﯾﻦ ﭼﻪ وﺿﻊ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪن از ﭘﺎرﮐﻪ!؟"

‫ﺑﯿﺎ! اﯾﻨﻢ از ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺮدم ﻣﺎ. اوﻧﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻦ اﻻن ﺣﺎل ﻣﻦ و ﻓﺮزاد ﭼﯿﻪ؟ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﮐﻤﯽ درك ﻣﯽ ﮐﺮدن. ﻓﺤﺶ ﻫﺎي اون ﻣﺮد ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﺣﺎل ﺑﺪم رو
‫ﺑﺪﺗﺮ ﮐﺮد. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﺑﺎ داد ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺑﺮو دﯾﮕﻪ!

‫ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺮف ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻓﺮزاد ﭘﺎش رو روي ﮔﺎز ﻓﺸﺎر ﺑﺪه. ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ زﯾﺎدي از ﺟﺎ ﮐﻨﺪه ﺷﺪ.

‫***
‫ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم. ﺑﯽ ﺣﺲ و ﺣﺎل ﺑﻪ در ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺳ‪ﺮ ﺧﻮردم و روي زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺐ ﻫﺎي ﺧﺸﮑﻢ رو ﺑﺎ زﺑﻮن ﺧﯿﺲ ﮐﻨﻢ، وﻟﯽ ﻣﻤﮑﻦ

‫ﻧﺒﻮد. زﺑﻮﻧﻢ ﺧﺸﮏ ﺗﺮ از ﻟﺐ ﻫﺎم ﺑﻮد. ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻓﺮزاد روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ رﻧﮕﯽ ﭘﺮﯾﺪه و ﭼﺸﻤﺎي ﻧﮕﺮان ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻧﻤﯽ
‫دوﻧﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺗﺮس رو ﺗﻮي ﻧﮕﺎم ﺑﺨﻮﻧﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﭘﺎﻫﺎم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮ ﺷﮑﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و دﺳﺘﺎم رو دورﺷﻮن ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم. ﺑﯿﻨﻤﻮن ﺳﮑﻮت ﺑﻮد. ﻓﺮزاد

‫رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ؛ اﻧﮕﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﺑﺨﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﻣﻨﻢ زل زدم ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻓﮑﺎرش
‫رو ﺑﺨﻮﻧﻢ؛ ﺑﺒﯿﻨﻢ اون دوﺳﺖ داره ﻧﺘﯿﺠﻪ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﺮم ﯾﺎ، ﯾﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ و ﻣﻮﻧﺪﻧﯽ ﺑﺸﻢ؟ اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻌﻼ! وﻟﯽ ﻫﯿﭽﯽ دﺳﺘﮕﯿﺮم ﻧﺸﺪ.
‫ﺧﺪاﯾﺎ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ. ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﮐﺎري ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام اﻧﺠﺎم ﺑﺪم، ﭘﯽ ﺑﺮدم. ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺧﺪاﯾﺎ! ﺧﺼﻮﺻﺎ از واﮐﻨﺶ ﻓﺮزاد. ﻟﯿﻮان آﺑﯽ ﺟﻠﻮي دﯾﺪم ﻗﺮار

‫ﮔﺮﻓﺖ. ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم. ﻓﺮزاد ﺑﻮد. اﻧﺘﻈﺎر ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي رو ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻟﯿﻮان رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ، وﻟﯽ ﻟﺐ ﻧﺰدم. ﻓﺮزاد آروم رو ﺑﻪ روم روي
‫دو ﭘﺎ ﻧﺸﺴﺖ. دﺳﺖ راﺳﺘﺶ رو روي ﺷﻮﻧﻪ ﭼﭙﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﻪ اش دﺳﺖ ﯾﺦ زدم رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
 
‫- ﭘﻮﻧﻪ، ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ؟

‫آب دﻫﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ رو ﻗﻮرت دادم و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﯽ ﺟﻮﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟

‫- ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﻧﺘﯿﺠﻪ اش؟
‫ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻣﮕﻪ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻓﺮﻗﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟

‫- ﻫﻢ آره، ﻫﻢ ﻧﻪ. وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻢ؟ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﮕﯽ؟
‫دل رو ﺑﻪ درﯾﺎ زدم. ﺗﻬﺶ ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ! ﺑﻪ ﺣﺮف اوﻣﺪم:

‫- ﻓﺮزاد ... ﻓﺮزاد ... م ... ﻣﻦ ...
‫- ﺗﻮ ﭼﯽ؟ ﺟﻮﻧﺖ در ﺑﯿﺎد ﺑﮕﻮ دﯾﮕﻪ! ﺑﮕﻮ دﺧﺘﺮ!
‫- ﻣﻦ ...

‫***
‫ﻓﺮزاﻧﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﮔﻔﺖ:

‫- ﯾﻪ ﭼﻨﺪ روز ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻮاده ي ﺷﻮﻫﺮم رﻓﺘﻢ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﺸﺪه!
‫- ﺣﺎﻻ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ؟

‫- اي، ﺑﺪك ﻧﺒﻮد. ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ، اون ﺷﺐ ﻓﺮزاد ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ؟
‫- ﭼﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﮕﻪ؟
‫- ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎﺑﺎ! زﻧﮓ زدم ﺣﺎﻟﺶ رو ﺑﭙﺮﺳﻢ، ﻫﻮل ﻫﻮﻟﮑﯽ ﯾﻪ ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻫﺎﯾﯽ ﮔﻔﺖ و ﺳﺮﯾﻊ ﻗﻄﻊ ﮐﺮد. اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ. ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ!

‫- ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎﺑﺎ، ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺒﻮد. ﺑﯿﺮون ﺑﻮدﯾﻢ؛ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﺎﺷﻢ. آﺧﻪ ﺷﺶ روز ﻋﻘﺐ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﺑﯿﺒﯽ ﭼﮏ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ و اوﻣﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ.

‫ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﮔﻔﺖ:
‫- ﺧــــــــــﺐ؟
‫- ﻫﯿﭽﯽ دﯾﮕﻪ، ﻫﻤﯿﻦ.

‫- ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﻮد ﯾﺎ ﻣﻨﻔﯽ!؟
‫- ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم.

‫- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
‫- آﺧﻪ اون ﻣﻮﻗﻊ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﺮدم.
‫- ﭼﺮا؟
‫- ﭼﻮن ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم.
‫- دﯾﻮوﻧﻪ! ﺧﺐ ﺑﻌﺪش؟

‫- ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻨﺘﻔﯽ ﺷﺪ.
‫- اي ﺑﺎﺑﺎ!
‫ﻧﮕﺎه ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. اﺣﺴﺎس ﺑﺪي ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد؛ اﺣﺴﺎس اﺿﺎﻓﻪ ﺑﻮدن. اﻧﮕﺎر ﺳﺮﺑﺎري ﺑﻮدم ﮐﻪ از ﺣﻀﻮرم ﻧﺎراﺣﺘﻦ. ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ و ﺑﻪ

‫ﺳﻤﺖ ﺣﻤﻮم رﻓﺘﻢ ﺗﺎ دوش ﺑﮕﯿﺮم. اﻣﺸﺐ ﻫﻤﻪ ي دوﺳﺘﺎي ﻓﺮزاد اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﻤﻌﻦ.

‫***

‫ﻟﺤﻈﻪ ي ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺻﺒﺤﻪ و دوﺳﺘﺎش ﻗﺮاره از ﺳﺎﻋﺘﻪ ده، ﯾﺎزده اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻦ ﺗﺎ ﺧﻮد ﺻﺒﺢ. از ﻓﺮزاد اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻧﮕﺎر رو ﻫﻢ

‫دﻋﻮت ﮐﺮدم. ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ ﮐﯿﻮان راﺑﻄﺸﻮن رو ﺗﻤﻮم ﮐﺮد. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻧﮕﺎر روي ﮐﯿﻮان ﺣﺴﺎب ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﻬﺶ دل ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﻫﺮ ﭼﯽ
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ اس، ﮔﻮش ﻧﮑﺮد. ﺣﺎﻻ ﺿﺮﺑﻪ ي ﺑﺪي ﺑﻬﺶ وارد ﺷﺪه ﺑﻮد. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ روي روﺣﯿﺶ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﺜﺒﺘﯽ
‫ﺑﺬاره. ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﺮدم ﺑﺮاي ﺳﺎل ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﺮه ﺗﺒﺮﯾﺰ، ﻧﺮﻓﺖ. زﻫﺮا و ﻣﻬﺘﺎب ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن، ﻧﮕﺎر ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ. ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺬار ﮐﻨﺎر ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻪ.

‫ﻣﻨﻢ دور و ﺑﺮم ﺷﻠﻮﻏﻪ، وﻟﯽ ﺗﻨﻬﺎم؛ ﺧﻮﻧﻮاده اي ﻧﺪارم. ﺑﺬار ﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮاﻫﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻤﻪ ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ. ﻓﺮزاد ﺑﺎ روي ﺑﺎز ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ
‫ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﺮاي اﻣﺸﺐ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو از ﺑﯿﺮون ﺗﻬﯿﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﮐﺎر ﺧﺎﺻﯽ اﻧﺠﺎم ﺑﺪم. ﯾﻪ ﮐﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ

‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدﯾﻢ.
‫ﮔﺮﺑﻪ ﺷﻮري رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺗﺮ و ﺗﻤﯿﺰ ﺧﻮدم رو ﺷﺴﺘﻢ. زﯾﺮ دوش ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻓﺮزاد اﻓﺘﺎدم. وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎرداري ﻣﻨﺘﻔﯿﻪ، اﺣﺴﺎس
‫ﮐﺮدم ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪ. وﻟﯽ ﺑﺎزم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻮﻫﻢ زدم. اون ﻟﺤﻈﻪ اﺻﻼ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد!

‫رﺑﺪوﺷﺎﻣﺒﺮ ﺣﻮﻟﻪ اﯾﻢ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و از رﺧﺘﮑﻦ ﺣﻤﻮم ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺣﻤﻮم و دوش آب ﮔﺮم ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﺸﻤﺎم ﺧﻤﺎر ﺑﺸﻪ
‫و واﺳﻪ ﺧﻮاب ﻟﻪ ﻟﻪ ﺑﺰﻧﻢ. ﺗﺎزه ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﺐ زﻧﺪه داري ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻢ.

‫ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺣﻮﻟﻪ، ﺗﻦ و ﻣﻮﻫﺎي ﺧﯿﺲ روي ﺗﺨﺖ وﻟﻮ ﺷﺪم.
‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد از ﺣﻤﻮم ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم، اوﻣﺪ ﺗﻮي اﺗﺎق و ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﻮﻧﻪ، ﻣﯽ ...

‫وﻟﯽ اداﻣﻪ ي ﺣﺮﻓﺶ رو ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﺧﻮرد.
‫- ﺧﺴﺘﻪ اي؟

‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﻮاب آﻟﻮﯾﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺧﯿﻠــــــــﯽ!
‫- ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺨﻮاﺑﯽ؟

‫ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻦ ﮐﺸﯿﺪه ﮔﻔﺘﻢ:

‫- آره.
‫ﺧﻤﯿﺎزه اي ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﺷـــﺐ ﻗـــﺮاره ﺑـــﯿـــﺪار ﺑـــﻤـــﻮﻧـــﯿــــﻢ. ﻣـــﯽ ﺧــــﻮام ﺑــــﺨــــﻮاﺑـــﻢ.
‫- ﺑﺎﺷﻪ، اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻦ. ﻣﻨﻢ ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ رم.
‫ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ، اﻣﺎ ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻫﺎش ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻪ.

‫ﯾﮑﯽ از ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻮذﯾﺎﻧﻪ اي روي ﻟﺐ ﻫﺎش ﺑﻮد.
‫ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﭼﯿﻪ؟ آدم ﻧﺪﯾﺪي؟
‫ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮔﻔﺖ:
‫- آدم ﭼﺮا! وﻟﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﻟﻌﺒﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﺮم ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. داداﺷﻢ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ، ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ!

‫و ﺑﺎ اﻏﺮاق و ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ "ﺑﻪ ﺑﻪ و ﭼﻪ ﭼﻪ" ﮐﺮدن.
‫ﺧﻮاب از ﺳﺮم ﭘﺮﯾﺪ. اون ﯾﮑﯽ ﭼﺸﻤﻢ رو ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و دﯾﺪم ﺑـــــــــﻠﻪ! ﺣﻮﻟﻪ ﮐﻨﺎر رﻓﺘﻪ و ﺗﻤﺎم دار و ﻧﺪارم ﺑﯿﺮون

‫رﯾﺨﺘﻪ. ﺑﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﭼﺸﻤﺎش رو ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﺣﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﻫﯿﺰ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اداﺷﻪ و ﻣﯽ
‫ﺧﻮاد ﺣﺮص ﻣﻨﻮ در ﺑﯿﺎره.
‫ﺟﯿﻎ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﮐﺜﺎﻓﺖ! ﮔﻢ ﺷﻮ ﺑﯿﺮون دﺧﺘﺮه ي ﻫﯿﺰ!
‫ﺑﺎﻟﺶ ﻓﺮزاد رو از روي ﺗﺨﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻣﺤﮑﻢ ﺧﻮرد ﺗﻮ ﮐﻠﺶ، وﻟﯽ دردش ﻧﯿﻮﻣﺪ. ﯾﮑﯽ از دﻣﭙﺎﯾﯽ ﻫﺎم رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻧﺸﻮﻧﻪ

‫ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺮﺗﺶ ﮐﻨﻢ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﻧﺸﻮﻧﻪ ﮔﯿﺮﯾﻢ ﺣﺮف ﻧﺪاره و ﻣﯽ ﺧﻮره ﺑﻬﺶ و اﯾﻦ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﮐﺎرش رو ﻣﯽ ﺳﺎزه. ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﯿﺮون رﻓﺖ.
‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم از ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﯾﻪ ﺧﻮاب راﺣﺖ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻋﺘﻪ!
‫ﺑﺎ ﭘﻮﻧﻪ ﭘﻮﻧﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻫﺎي ﻓﺮزاد از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ و ﻧﯿﻢ ﺑﻮد و ﺣﺪودا ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم. روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮐﺶ و ﻗﻮﺳﯽ

‫ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻢ دادم. در ﺣﺎل ﺧﻤﯿﺎزه ﮐﺸﯿﺪن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﺑﺮاي ﮐﺎري اوﻣﺪ ﺗﻮ اﺗﺎق. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﺮداره. ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺷﻠﻮارك ﻣﺸﮑﯽ ﺗﺎ روي
‫زاﻧﻮ ﭘﺎش ﺑﻮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﮑﻠﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺧﻮاﺑﺎﻟﻮ ﺑﻮدم و ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد ﺑﻬﺶ زل زدم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم ﮐﻪ ﺗﻮي آﻏﻮﺷﺶ ﺑﻮدم. ﻓﺮزاد ﮔﻔﺖ:

‫- دﯾﻮوﻧﻪ، ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﮕﺎم ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
‫ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ. زﺑﻮﻧﻢ اﻧﮕﺎر ﺑﻨﺪ اوﻣﺪه ﺑﻮد.
‫- ﻧﻤﯿﮕﯽ ﻣﻦ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪارم؟

‫ﺑﺎزم ﺳﮑﻮت و ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه!
‫- دﯾﻮوﻧﻪ!
‫آرو ﻟﺒﺎﺷﻮ روي ﻟﺒﺎم ﮔﺬاﺷﺖ. ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ آروم ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﻢ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم ﻻ ﺑﻪ ﻻي ﻣﻮﻫﺎش، ﺣﻠﻘﻪ ي دﺳﺘﺎش ﺗﻨﮓ

‫ﺗﺮ ﺷﺪ. ﭘﺎﻫﺎﻣﻮ دور ﮐﻤﺮش ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم رﺑﺪوﺷﺎﻣﺒﺮ از ﺗﻨﻢ در اوﻣﺪ و ﺑﻌﺪ...!


‫***


‫ﭼﺸﻢ از ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﻋﺪد ده رو ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد، ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺟﻠﻮي ﻣﯿﺰ آراﯾﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﭼﻨﮕﯽ ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎم زدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻘﺐ

‫ﮐﺸﯿﺪﻣﺸﻮن ﺗﺎ ﻣﺰاﺣﻤﻢ ﻧﺒﺎﺷﻦ و ﻣﺸﻐﻮل آراﯾﺶ ﺷﺪم. اول ﮐﻤﯽ ﻣﺮﻃﻮب ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ زدم، ﺑﻌﺪ ﭘﻨﮑﮏ ﺑﺮﻧﺰه اي رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺳﺒﺰه
‫ام ﮐﺮد، ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ. ﻣﺸﻐﻮل آراﯾﺶ ﭼﺸﻤﺎم ﺷﺪم. رﯾﻤﻞ و ﺑﻌﺪ ﺧﻂ ﭼﺸﻢ. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از ﻣﺪاد ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ. آراﯾﺶ ﭼﺸﻤﺎم ﺑﺎ ﺳﺎﯾﻪ ي
‫ﻣﺸﮑﯽ، ﻧﻘﺮه اي ﺗﻤﻮم ﺷﺪ. اﺑﺮوﻫﺎم ﺧﻮب ﺑﻮد، ﮐﺎري ﺑﻪ ﮐﺎرﺷﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﮔﻮﻧﻢ رو ﺑﻪ رژﮔﻮﻧﻪ ي ﺗﯿﺮه اي ﻣﺰﯾﻦ ﮐﺮدم. ﯾﻪ ﺑﺮق ﻟﺐ ﺳﺎده ﺧﺘﻢ

‫آراﯾﺶ ﮐﺮدن ﻣﻦ ﺑﻮد. ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻋﺎدت ﻟﺒﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺎﻟﯿﺪم و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﻃﻌﻢ رژ ﻟﺐ ﺑﺎ آداﻣﺴﯽ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺟﻮﯾﺪﻧﺶ ﺑﻮدم ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪ. از
‫ﺗﻮي آﯾﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺻﻢ ﺑﮑﻢ روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ. دوﺳﺘﺎي ﻓﺮزاد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺎن، اﻣﺎ ﻣﻦ از ﻧﮕﺎر

‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم زودﺗﺮ ﺑﯿﺎد. دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ دﯾﺮ وﻗﺖ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ راه ﺑﯿﻔﺘﻪ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ و ﺧﯿﺎﺑﻮن، ﺻﻮرت ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻧﺰدﯾﮏ
‫ﺑﻮد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻪ ﮐﻪ آﺑﺮوم ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺮه، وﻟﯽ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺑﺪ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺮ ﻧﺮﺳﯿﺪ. ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﻪ ده اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﻓﺮزاد ﺗﻮي ﺣﻤﻮم و ﻣﻦ در ﺣﺎل ﻣﺮﺗﺐ
‫ﮐﺮدن ﺗﺨﺖ ﺑﻮدم. ﻣﺸﻐﻮل اﺗﻮ ﮐﺮدن ﻣﻮﻫﺎم ﺷﺪم. ﻣﻮي ﺻﺎف ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﻣﺪل ﻣﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ اوﻣﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮ ﻗﯿﺎﻓﻤﻮ ﻋﺮوﺳﮑﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد.

‫وﻟﯽ اﻻن وﻗﺖ ﻧﺒﻮد. آراﯾﺶ و ﺻﺎف ﮐﺮدن ﻣﻮﻫﺎم ﻧﻬﺎﯾﺘﺎ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ وﻗﺘﻤﻮ ﮔﺮﻓﺖ. ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﺒﺮه ﺑﻮدم و ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ آﻣﺎده ﺷﺪم. ﻟﺒﺎﺳﺎم ﺷﺎﻣﻞ
‫ﯾﻪ ﺗﺎپ دﮐﻠﺘﻪ ي ﺳﻔﯿﺪ و ﯾﮏ ﺟﻠﯿﻘﻪ ي ﻧﯿﻢ ﺗﻨﻪ ي ﻣﺸﮑﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ زﯾﺮ ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎم ﻣﯽ اوﻣﺪ و دﻗﯿﻘﺎ وﺳﻂ ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎم ﺑﺎ ﺑﻨﺪي ﮐﻪ از ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺳﻮراخ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ

‫ﺿﺮﺑﺪري رد ﺷﺪه ﺑﻮد و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﯾﻪ ﮔﺮه ي ﮐﻮﭼﯿﮏ، ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ و در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮزاد و ﺑﺮاي ﭘﻮﺷﻮﻧﺪن ﺳﺮ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم از اون ﻫﻤﻪ
‫ﺑﺮﻫﻨﮕﯽ ﺑﻮد. ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﻨﻢ ﻫﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ داﻣﻦ ﻣﺸﮑﯽ ﺑﺎﻻي زاﻧﻮ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎي رون ﻫﺎم ﻣﯽ اوﻣﺪ و ﯾﮏ ﺻﻨﺪل ﻣﺸﮑﯽ ﺗﺨﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎش ﭼﻨﺪ دور، دوره
‫ﻣﭻ ﭘﺎم ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﮔﺮه ﻣﯽ ﺧﻮرد.

‫ﻟﺒﺎﺳﺎ رو از ﮐﻤﺪ درآوردم و ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﻣﻮﻫﺎﻣﻮ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﻞ ﭘﻬﻦ ﻣﺸﮑﯽ ﻋﻘﺐ زدم. ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻮاره و ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ و دﺳﺘﺒﻨﺪ ﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم آوﯾﺰون ﮐﺮدم.
‫از زﯾﻮر آﻻت ﻣﺘﻨﻔﺮم! در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺸﮑﻞ اﺻﻠﯿﻢ ﻃﻼ، اوﻧﻢ از ﻧﻮﻋﻪ زردﺷﻪ! ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ي ﭼﯿﺰا ﻣﺸﮑﻞ ﻧﺪارم ﺧﯿﻠﯽ. زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻧﮕﺎر ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.

‫ﺳﺎﮐﺖ و ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﻋﻮاﻗﺐ ﺣﺴﺎس ﺑﻮدﻧﻪ! از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﻪ. ﺳﺮﮐﯽ داﺧﻞ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮐﺸﯿﺪم، ﻓﺮزاد در ﺣﺎل
‫ﻓﺮاﻫﻢ ﮐﺮدن ﺗﺸﺮﯾﻔﺎت ﺑﻮد. آﺧﯽ! ﭼﻪ ﺑﭽﻪ ي ﻓﻌﺎﻟﯽ! ﺧﺪا ﮐﻨﻪ ﺑﭽﻢ در آﯾﻨﺪه ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎي ﻧﺪاﺷﺘﺶ ﺑﺮه! ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺗﯿﭗ و ﻗﯿﺎﻓﺶ ﮐﺮدم. ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ رﯾﺰ
‫ﮐﺮدم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم اﯾﺮادي ﺗﻮش ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ. وﻟﯽ دﻟﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ رو ﻓﺮزاد ﻋﯿﺒﯽ ﺑﺬارم!

‫ﻃﻔﻠﮏ ﺑﺎ اون ﺷﻠﻮار اﺳﭙﺮت ﻣﺸﮑﯽ و ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﻔﯿﺪ ﮐﻪ آﺳﺘﯿﻨﺎﺷﻮ ﺗﺎ آرﻧﺞ ﺗﺎ زده ﺑﻮد و ﺻﻨﺪل ﻻ اﻧﮕﺸﺘﯽ ﻣﺸﮑﯽ و ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ
‫روﺷﻮن وﻗﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد، ﻫﻢ زﯾﺎدي ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﻮد و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﺪري ﺟﺬاب ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻧﺮم و ﮔﻮﻧﺸﻮ ﻧﺒﻮﺳﻢ

‫وﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮش ﻧﮑﻨﻢ و ﺑﻌﺪ ﻋﻮﺿﺶ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﻮن و ﺟﺬاب ازش ﻧﮕﯿﺮم.
‫ﻣﻨﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻪ ﺑﺪرﻗﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﺑﺎ ﺑﻪ ﯾﺎد آوردن ﺑﻮي ﻋﻄﺮ ﻣﺴﺖ ﮐﻨﻨﺪه ي ﻓﺮزاد، ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻋﻄﺮﻫﺎي
‫ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﯾﻪ دوش ﻧﺴﺒﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﻢ ﻧﯿﺎرم! ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﮕﺎر اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺗﺎ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ي دﯾﮕﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ ﻣﯽ اوﻣﺪن و اون ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭻ ﮐﺎري ﻧﮑﺮده ﺑﻮد! ﺣﺮﺻﻢ دراوﻣﺪ.

‫- ﻧﮕﺎر!
‫ﻧﺸﻨﯿﺪ.

‫- ﻧﮕـــــــﺎر! ﭘﺎﺷﻮ دﺧﺘﺮ! ﻧﮑﻨﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاي اﯾﻦ ﺟﻮري ﺑﯿﺎي ﺗﻮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ؟!
‫- ﻣﮕﻪ ﻋﯿﺒﯽ داره؟ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم.
‫- ﭼﯽ ﭼﯿﻮ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم؟ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ.

‫دﺳﺘﺸﻮ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ زور ﺑﻠﻨﺪش ﮐﺮدم. ﺻﺪاي اﻋﺘﺮاﺿﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.
‫- ﭘﻮﻧﻪ! ﺗﻮ رو ﺧﺪا وﻟﻢ ﮐﻦ. ﺣﻮﺻﻠﻪ ي آراﯾﺶ و اﯾﻦ ﺑﻨﺪ و ﺑﺴﺎﻃﺎ رو ﻧﺪارم. اﺻﻼ ﭼﺮا ﻣﻨﻮ ﮐﺸﻮﻧﺪي اﯾﻨﺠﺎ؟

‫ﺑﺎ ﻓﺸﺎر دﺳﺖ اوﻧﻮ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻣﮕﻪ آﺑﺠﯿﺖ ﻣﺮده؟ ﺧﻮدم آراﯾﺸﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎش.
‫ده دﻗﯿﻘﻪ ي ﺑﻌﺪ ﺑﺎ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﮑﺎرم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم!

‫ﻧﮕﺎر ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮري ﺑﺪون آراﯾﺶ ﻫﻢ ﭼﻬﺮه ي دل ﻧﺸﯿﻦ و زﯾﺒﺎﯾﯽ داﺷﺖ. ﯾﻌﻨﯽ اﺻﻼ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ آراﯾﺶ ﻧﺪاﺷﺖ. ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ رﻧﮓ و روش ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد
‫ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ آراﯾﺶ ﻣﻼﯾﻤﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم رﻧﮓ و روي ﭘﺮﯾﺪش رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﻫﻢ ﺑﻮدم. در ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﻫﻢ ﻓﻘﻂ آراﯾﺶ ﻣﻼﯾﻢ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ اوﻣﺪ و

‫آراﯾﺶ ﺗﯿﺮه زﺷﺖ و ﺑﺪ ﺗﺮﮐﯿﺒﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد! ﻣﻮﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪش رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﯿﺮه اي ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎز ﮐﺮدم. دﺧﺘﺮه ي اﺣﻤﻖ ﺑﺎ رﻧﮓ ﮐﺮدن،
‫ﻣﻮﻫﺎﺷﻮ دو درﺟﻪ ﺗﯿﺮه ﺗﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. آﺧﻪ ﺑﮕﻮ اﯾﻦ ﻣﻮﻫﺎي ﻗﻬﻮه اي و ﻣﺎت ﮐﺠﺎ و اون ﻣﻮﻫﺎي ﻃﻼﯾﯽ و ﺑﺮاق ﮐﺠﺎ؟! آدم ﺑﺎﯾﺪ اﺣﻤﻖ ﺑﺎﺷﻪ اون ﻣﻮﻫﺎي
‫ﻧﺎز رو رﻧﮓ ﮐﻨﻪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭼﯿﺰي از ﺟﺬاﺑﯿﺘﺶ ﮐﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. اون ﻣﻮﻗﻊ ﯾﻪ ﻋﺮوﺳﮏ ﺟﺬاب ﺑﻮد و اﻻن ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺷﯿﮏ و ﺟﺬاب! ﺧﺎك ﺗﻮ ﺳﺮ ﮐﯿﻮان!

‫رﺳﻤﺎ ﺧﺎك ﺗﻮ ﺳﺮش!
‫آﯾﻔﻮن ﺑﻪ ﺻﺪا در اوﻣﺪ. ﻓﺮزاد ﺟﻮاب داد. ﺑﻌﺪ از ﺑﺎز ﮐﺮدن در ورودي ﻣﺠﺘﻤﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ:

‫- ﻣﯿﻼده!
‫ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﻗﻬﻮه اي رﻧﮕﯽ رو ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ آورده ﺑﻮد ﺗﻦ ﮐﺮد. دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮ ﺧﺪادادﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺸﻪ. ﮐﻔﺸﺎﺷﻮ ﭘﻮﺷﯿﺪ و
‫ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ي آدم دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﺮاي اﺳﺘﻘﺒﺎل از ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ اوﻣﺪ.

‫ﻣﯿﻼد اوﻣﺪ. ﻓﺮزاد ﺟﻠﻮي در ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻮد و ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎر ﺟﻠﻮي ورودي ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ. ﻣﯿﻼد و ﻓﺮزاد ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و دﺳﺖ دادن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ اوﻣﺪن. ﺑﺎ ﺗﺤﺴﯿﻦ
‫ﺑﻪ ﻣﯿﻼد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. زﯾﺎدي ﺷﯿﮏ و ﺟﺬاب ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻓﻌﻪ ي ﻗﺒﻞ ﮐﻪ دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ﻫﯿﮑﻠﺶ ﭘﺮ ﺗﺮ و ﺻﺪ در ﺻﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﮐﺖ و

‫ﺷﻠﻮار اﺳﭙﺮت ﺑﺎدﻣﺠﻮﻧﯽ و زﯾﺮش ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﻔﯿﺪي ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ. از ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﯽ ﮔﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ وارد زﻧﺪﮔﯽ اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺴﻮدي
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﯾﻪ ﺗﮏ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻓﺮزاد اﻧﺪاﺧﺘﻢ. اوم! ﻧﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺑﻪ دﺧﺘﺮي ﮐﻪ وارد زﻧﺪﮔﯽ ﻓﺮزاد ﺑﺸﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺴﻮدي ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ اون. ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﻌﺎرﻓﻪ
‫ﻧﮕﺎر و ﻣﯿﻼد اﻧﺠﺎم ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ رﻓﺘﯿﻢ و ﻫﺮ ﯾﮏ روي ﻣﺒﻠﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﻓﺮزاد ﮔﻔﺖ:

‫- ﭼﺮا ﺗﻨﻬﺎ اوﻣﺪي؟
‫- ﭘﺲ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﮐﯽ ﺑﯿﺎم؟

‫- ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭽﮑﯽ رو ﺗﻮي ﺑﻨﺪ و ﺑﺴﺎﻃﺖ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﯽ؟

‫- ا‪ي ﺑﺎﺑﺎ! ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﻣﻦ اﻫﻞ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟
‫- ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎ! ﭘﺲ ﺑﺪون ﻧﺼﻒ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﺑﺮ ﻓﻨﺎﺳﺖ!

‫ﻧﮕﺎر ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺤﺜﺸﻮن ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮدم. اﮔﺮ ﻣﻦ زن ﻓﺮزاد ﺑﻮدم، ﯾﻌﻨﯽ زن ﺧﻮد ﺧﻮدش ﻫﺎ! ﭘﺪرش رو در ﻣﯽ اوردم ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻪ
‫ﻫﺮ ﮐﯽ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﻧﺪاره ﻧﺼﻒ ﻋﻤﺮش ﺑﺮ ﻓﻨﺎﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ! ﻓﮑﺮم رﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﻼد. دﻓﻌﻪ ي ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد. ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﻗﺒﻮﻟﺶ! ﻗﺒﻮل اﯾﻦ
‫ﮐﻪ ﻣﯿﻼد اﻫﻞ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﻧﺒﺎﺷﻪ. اﺻﻼ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﺶ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ. ﺻﺪاي آﯾﻔﻮن ﻣﻦ رو از اﻓﮑﺎرم ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ. ﻓﺮزاد از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.

‫ﻣﯿﻼد ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ روي ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد، ﻣﻦ ﻫﻢ. ﺧﻮاﺳﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻫﻢ ﻧﺜﺎر ﻧﮕﺎر ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﮕﺎر رو ﺑﻪ رو ﺷﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﻟﺒﺶ ﻣﺎﺳﯿﺪ! ﻓﺮزاد
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺳﻪ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﺘﻮﺟﻬﺶ ﺷﺪ.

‫- ﮐﯽ ﺑﻮد؟
‫- ﺳﻌﯿﺪ اﯾﻨﺎ.
‫- ﭼﺮا ﻧﻤﻮﻧﺪي ﺟﻠﻮي در؟

‫- درو ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﯿﺎن.
‫ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺶ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻼم ﮐﺮدن ﺳﻌﯿﺪ ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ. ﺳﻌﯿﺪ ﻫﻤﺮاه دﺧﺘﺮي

‫وارد ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺷﺪ. ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮ ﻫﺎي ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻮد. دﻗﺖ ﮐﺮدم. از ذﻫﻨﻢ ﮐﻤﮏ ﮔﺮﻓﺘﻢ وﻟﯽ ﺷﮏ داﺷﺘﻢ. ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﺷﺪﻧﺪ، ﺳﻼﻣﯽ رد و ﺑﺪل ﺷﺪ.
‫ﺳﻮاﻟﯽ ﮐﻪ ذﻫﻨﻢ رو ﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻫﻨﮕﺎم دﺳﺖ دادن ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
‫- ﺑﯿﺘﺎ ﺟﻮن ﺑﻮدي دﯾﮕﻪ؟

‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻇﺮﯾﻒ و ﺗﻮ دﻣﺎﻏﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ زد ﮔﻔﺖ:
‫- آره ﭘﻮﻧﻪ ﺟﻮن، اﺳﻤﻢ ﺑﯿﺘﺎﺳﺖ.

‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن ﻧﺪادم.
‫ﺳﻌﯿﺪ دﻓﻌﻪ ي ﻗﺒﻞ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮاﻫﺮ و دوﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺮش اوﻣﺪه ﺑﻮد، اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﻨﻬﺎ دوﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺮش، ﺑﯿﺘﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻮد. دوﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺮي ﮐﻪ دﻓﻌﻪ ي
‫ﻗﺒﻞ ﺑﺎ ﻣﯿﻼد ﮔﺮم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، اوﻧﻢ ﭼﻪ ﮔﺮم ﮔﺮﻓﺘﻨﯽ!

‫ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﻪ ي ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ، ﻫﻤﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺟﺰ ﺑﻬﺮام.
‫ﭘﯿﻤﺎن ﺗﻨﻬﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﺑﻬﺎره ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻧﺒﻮد. ﺣﺎﻣﺪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ اي اوﻣﺪه ﺑﻮد. ﮐﯿﻮان ﻫﻤﺮاه ﻫﻤﻮن زن ﺻﯿﻐﻪ اﯾﺶ و ﻣﺠﺘﺒﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮش و

‫ﭘﺮوﯾﺰ ﺑﺪون ﻫﻤﺴﺮش و ﻫﻤﺮاه دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ اي اوﻣﺪه ﺑﻮد. ﻃﻔﻠﮏ زﻧﺶ! ﯾﺎدﻣﻪ دﺧﺘﺮ ﺳﺎده و ﺑﯽ ﺷﯿﻠﻪ ﭘﯿﻠﻪ اي ﺑﻮد. ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎي ﻓﺮزاد ﺑﻪ اﺳﻢ
‫ﻣﻬﺮداد ﻫﻢ ﺑﺎ دوﺳﺘﺶ ﺳﺎرا اوﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮي ﺟﺸﻦ ﻗﺒﻠﯽ ﺣﻀﻮر ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﺳﻌﯿﺪ و ﻣﯿﻼد ﻫﻢ ﮐﻪ اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدن. ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺮام ﻧﺒﻮد. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽ
‫دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﻧﯿﺴﺖ؛ وﻗﺘﯽ ﻓﺮزاد ﺗﮏ ﺑﻪ ﺗﮏ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎش زﻧﮓ ﻣﯽ زد و دﻋﻮﺗﺸﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻨﺎرش ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﺑﻬﺮام زﻧﮓ ﻧﺰد. وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﯾﺎدآوري

‫ﮐﺮدم اﺧﻤﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﺑﻌﺪا دﻋﻮﺗﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺪس زد از ﻫﻤﻮن اول ﻗﺼﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ دﻋﻮﺗﺶ ﮐﻨﻪ اﻣﺎ ﭼﺮا؟ ﺧﺪا ﻋﺎﻟﻤﻪ!
‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻓﺮزاد در ﺣﺎل ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدن ﻗﻬﻮه اي ﮐﻪ ﺧﻮدش زﺣﻤﺘﺸﻮ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ ﺑﻮد. ﻣﺠﺘﺒﯽ و ﭘﺮوﯾﺰ و ﭘﯿﻤﺎن و ﺣﺎﻣﺪ در ﺣﺎل ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﺑﻮدن و دﺧﺘﺮاي ﻫﻤﺮاﻫﺸﻮن ﻫﻢ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدن. ﺳﻌﯿﺪ ﻫﻢ در ﺣﺎل ﻻس زدن ﺑﺎ ﺑﯿﺘﺎ ﺑﻮد و ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ

‫ازش دل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﺎ ﻧﻔﺮت ﺳﺮم را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم و در ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﻼد ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. رد ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ
‫ﻧﮕﺎر ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺳﺮش ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد!

‫ا‪ !اﯾﻨﺠﻮرﯾﺎﺳﺖ؟! ﻏﯿﺮﺗﻢ ﮔﻞ ﮐﺮد! از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎدم. اﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻬﻢ ﻧﺸﺪ. ﻧﻪ اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﻤﯿﺸﻪ!
‫ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺑﮑﻨﻢ. ﯾﻪ ﺑﺸﮑﻦ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺶ زدم ﮐﻪ از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ. ﻧﮕﺎه ﮔﻨﮕﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ. ﯾﻪ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ي ﮐﺎرﺳﺎز اوﻣﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ
‫ﺑﺸﻪ! اﺷﺎره ﮐﺮدم ﺑﺸﯿﻨﻪ، ﻧﺸﺴﺖ و ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪ و ﺟﺎ ﺑﺎز ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﻨﻢ ﺑﺸﯿﻨﻢ. ﮐﻨﺎرش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ اي ﺑﯿﻨﻤﻮن ﺳﮑﻮت ﺑﻮد، اﻧﮕﺎر ﻧﻤﯽ

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ. اﺳﺘﺎرت ﮐﺎر رو زدم، ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺧـــــﺐ؟!

‫ﭼﺸﻤﺎش ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺷﺪ! ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎم ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
‫- ﺧﺐ!
‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﮕﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻢ، اﯾﻦ ﮐﻠﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎ ﻧﺒﻮد! ﺳﺮم را ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم و ﺑﻪ ﻣﯿﻼد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺳﺮ اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﻧﮕﺎر ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﻮاﻟﯽ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮه

‫ﺷﺪم و ﺑﺎ ﻧﮕﺎم ازش ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺧﻮاﺳﺘﻢ. ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﻗﻀﯿﻪ رو ﮔﺮﻓﺖ ﭼﻮن ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﻮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم! ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺎ دوﺳﺘﺘﻮن آﺷﻨﺎ ﮐﻨﯿﺪ؟

‫ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮد ﺷﺪ! ﭼـــــــﯽ؟! ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﻪ ﭼﺮاغ ﺑﺎﻻ ﺳﺮم روﺷﻦ ﺷﺪ. آﻫﺎن! ﻓﻬﻤﯿﺪم!
‫- ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﺪ؟!
‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻫﻮل ﺷﺪه.

‫- ﺧــ ... ﺧﺐ ... ﺧﺐ ... ﻧﻪ اوﻧﺠﻮري!
‫- ﭘﺲ ﭼﻪ ﺟﻮري؟

‫- ﺧـــ ... ﺧﺐ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺳﺮ ﺣﺮف رو ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺑﺎز ﮐﻨﻢ!
‫ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر دﻟﯿﻞ ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻨﺪه اي ﭘﯿﺪا ﮐﺮد و ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺷﺪ! ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺴﻠﻂ ﺗﺮي اداﻣﻪ داد:
‫- ﺣﻮﺻﻠﻢ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ!

‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪم.
‫- اون وﻗﺖ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ، ﭼﺮا ﻧﻤﯽ رﯾﺪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﺗﻮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﺪ ﺗﺎ ﺣﻮﺻﻠﺘﻮن ﺳﺮ ﻧﺮه؟!

‫ﺗﯿﺮش ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮرد. وا رﻓﺖ! ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﻣﻮﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﮐﻼﻓﻪ ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﻮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم ! اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
‫- ﻧﻪ!

‫ﺧﺸﮏ ﺷﺪ.
‫اداﻣﻪ دادم:

‫- ﺧﻮدت ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯽ. ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺖ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ. ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ اﻻن روﺣﯿﻪ اش ﺧﺮاﺑﻪ.

‫از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﺑﻪ ﻣﯿﻼد اﺷﺎره ﮐﺮدم اوﻧﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﮕﺎر رﻓﺘﯿﻢ. ﺑﻪ ﻣﯿﻼد ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﯾﮑﻢ ﺣﺎﻟﺸﻮ ﻋﻮض ﮐﻨﯽ، ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮ ﺧﻮدﺷﻪ.

‫و ﺑﯿﻦ راه ﻣﺴﯿﺮم رو ﮐﺞ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ي اﺧﻤﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد رﻓﺘﻢ. اﯾﻨﻮ ﺑﺎز ﮐﯽ ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ؟!
‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﮐﻨﺎرش ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮐﻪ وﻟﻮﻣﺶ رو ﺑﻪ زور ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد، ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ:
‫- ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﻼدم از ﻟﯿﺴﺖ دوﺳﺘﺎم ﺣﺬف ﮐﻨﻢ؟

‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﭼﺮا؟! ﻣﯿﻼد ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺘﺘﻪ، ﺧﻮدت ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﯽ.

‫ﻧﮕﺎه ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮐﻼﻓﻪ اي ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم اﻧﺪاﺧﺖ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮﺷﻮن ﭼﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ آروم ﮔﺮﻓﺖ. دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﻣﻬﺮﺑﻮن
‫ﺑﻮد ﮔﻔﺖ:
‫- راﺳﺘﯽ ﭘﻮﻧﻪ! ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻦ ﺗﻮ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﺎﯾﯽ.

‫- ﺧﺐ! ﻣﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻦ؟
‫- ﻧﻪ! ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺸﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ زﻧﻤﯽ و ﻣﺎ ﻫﻤﻮ دوﺳﺖ دارﯾﻢ.

‫- ﺧﺐ! ﻣﻨﻈﻮر؟
‫- ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﻤﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺗﺮ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﯿﻢ، ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻣﯿﻼد اﻓﺘﺎد، دﯾﮕﻪ ﻣﻦ اﮔﺮ ﺧﻮدﻣﻮ ﻫﻢ ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ازدواج
‫ﻣﺎ ﻣﻮﻗﺘﻪ و ﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﻋﻼﻗﻪ اي ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ.

‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ. ﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﻋﻼﻗﻪ اي ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ؟ واﻗﻌﺎ؟! آره ﺧﺐ، ﻧﮑﻨﻪ اﻧﺘﻈﺎر داري ﻓﺮزاد دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ دل ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ؟ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ
‫ﮐﻪ ﻧﻪ! ﻣﺎ ﻫﻤﻮ دوﺳﺖ ﻧﺪارﯾﻢ، اﯾﻦ ﯾﻪ ﺣﻘﯿﻘﺘﻪ!
‫- ﺧﺐ! ﺣﺎﻻ ﻣﯿﮕﯽ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟
‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻫﺮ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ اي ﮔﻔﺖ:
‫- از ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮر.

‫ﺑﻌﺪ ﻫﻢ دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ﻃﻮري ﮐﻪ اﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ زور ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﯽ ﺷﺪم. از ﺧﺪا ﭘﻨﻬﻮن ﻧﯿﺴﺖ، از ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﻮن،
‫از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﮐﻨﺎر ﻓﺮزاد ﺑﺎﺷﻢ . ا‪ !ﭘﻮﻧﻪ! ﺣﺮف ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺸﺘﻮ ﯾﺎدت رﻓﺖ؟! وﻟﻢ ﮐﻦ ﺑﺎﺑﺎ!

‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ دﯾﮕﺮي ﺑﻮد. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺑﺎ ﭘﯿﻤﺎن ﺣﺮف ﻣﯽ زد و ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد. ﻧﮕﺎر ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﯿﻼد ﺳﺮﮔﺮم ﺑﻮد. ﻇﺎﻫﺮا ﻣﯿﻼد ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ
‫ﺑﻮد ﻧﮕﺎر رو ﺑﻪ ﺣﺮف ﺑﮑﺸﻮﻧﻪ. ﺣﻮﺻﻠﻢ ﺳﺮ رﻓﺖ. ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺴﻞ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺑﻘﯿﻪ ﻧﻪ اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه و ﺑﯽ ﻣﺰه ﺷﺪه
‫ﺑﻮد. دﺳﺘﮕﺎه ﭘﺨﺶ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺧﻮدش ﻣﯽ زد و ﺻﺪاي ﺑﻬﻨﺎم ﺻﻔﻮي ﺑﺎ وﻟﻮم ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﺗﻮ ﻣﺤﯿﻂ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺻﺪا ﺑﻪ ﻗﺪري ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻢ

‫وراﺟﯽ ﻫﺎي اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم اﯾﻦ آدﻣﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻗﺮ و ﻓﺮ ﭼﻪ ﺟﻮري راﺿﯽ ﻣﯿﺸﻦ آﻫﻨﮓ اﯾﺮاﻧﯽ اوﻧﻢ از ﻧﻮع ﻣﺠﺎز ﮔﻮش ﺑﺪن؟! ﻣﻌﻤﻮﻻ
‫آدﻣﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت اﯾﻨﺎ، ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ از زﺑﻮن ﻫﺎي دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻦ، ﻓﻘﻂ آﻫﻨﮕﻬﺎي ﺧﺎرﺟﯽ ﮔﻮش ﻣﯿﺪن ﭼﻮن ﮐﻼس داره!

‫اوف اوف! ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ اﯾﻨﺎ! ﭼﻪ ﺗﻔﮑﺮات اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اي! ﻫﻢ ﺗﻔﮑﺮات اﯾﻦ ﺟﻮر آدﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ دارم ﺑﻬﺸﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. اﺻﻼ ازﺷﻮن ﺑﺪم ﻣﯿﺎد، وﻟﯽ ﻇﺎﻫﺮا

‫ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﻌﻦ از اﯾﻦ اﺧﻼﻗﻬﺎي ﻣﺴﺨﺮه ﻧﺪارن. ﺧﺼﻮﺻﺎ ﻓﺮزاد، آﻫﻨﮕﻬﺎي ﺧﺎرﺟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﮔﻮش ﻣﯿﺪه و ﻋﺎﺷﻖ ﺻﺪاي ﻣﺎزﯾﺎره. ﺑﺎ ﺗﮑﻮن
‫ﺧﻮردن ﺑﺪن ﻓﺮزاد از ﻓﮑﺮﻫﺎي ﭘﻮﭼﯽ ﮐﻪ از ﺑﯿﮑﺎري درﮔﯿﺮﺷﻮن ﺷﺪه ﺑﻮدم، ﭘﺮت ﺷﺪم ﺑﯿﺮون. ﻓﺮزاد ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﮐﻨﺘﺮل دﺳﺘﮕﺎه ﭘﺨﺶ رو از

‫روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ. دوﺑﺎره ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي دﺳﺘﮕﺎه رو زﯾﺎدﺗﺮ ﮐﺮد و آروم، ﻃﻮري ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻏﯿﺮ از ﻣﻦ و ﭘﯿﻤﺎن ﮐﻪ ﮐﻨﺎرش ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﺴﯽ
‫ﺻﺪاش رو ﻧﺸﻨﯿﺪ ﮔﻔﺖ:
‫- ﻣﻦ اﯾﻦ آﻫﻨﮕﻮ دوﺳﺖ دارم.

‫ﺷﺎﺧﮑﺎم ﻓﻌﺎل ﺷﺪ! آﻫﻨﮓ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد و ﻗﺒﻼ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﻣﺶ. ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﻢ رو دادم ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ي ﻓﺮزاد ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﺗﻮ ﮐﻠﺸﻪ! ﺧﻮاﻧﻨﺪه
‫ﺷﺮوع ﮐﺮد.

‫اﻧﻘﺪر ﭼﻬﺮه ات ﭘﺮ اﺣﺴﺎﺳﻪ ﮐﻪ درداﻣﻮ ﻣﯽ ﺑﺮه
‫ﺣﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ دارم ﺑﻪ ﺗﻮ از ﯾﻪ ﻋﺸﻖ ﺳﺎده ﺑﯿﺸﺘﺮه
‫اﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎﺳﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪت ﮐﻪ اﺧﻤﺎﻣﻮ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﻪ

‫ﻣﻦ ﺧﺎﻣﻮﺷﻢ اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ روﺷﻨﻪ
‫واﺳﻪ ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺸﯿﻦ ﺑﻪ ﭘﺎي ﺣﺮﻓﺎم

‫از ﺗﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮ رو ﻣﯽ ﺧﻮام
‫ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﺣﺲ ﮐﺮدم.
‫واﺑﺴﺘﺖ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﺮدم ﻋﺎدت

‫دﯾﻮوﻧﺘﻢ ﻋﺸﻘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ
‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ

‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ
‫واﺑﺴﺘﺖ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﺮدم ﻋﺎدت
‫دﯾﻮوﻧﺘﻢ ﻋﺸﻘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ

‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ
‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ

‫ﻓﺮزاد ﺑﺮﮔﺸﺖ، اﻣﺎ دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد. وﻟﯽ دﯾﮕﻪ ﻧﻪ اوﻧﻘﺪر ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻪ دردم ﺑﮕﯿﺮه. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﺎﻣﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺧﻮاﻧﻨﺪه دوﺑﺎره ﺷﺮوع
‫ﮐﺮد.
‫اﻧﻘﺪر ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﺸﮑﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد از ﺗﻮ ﺑﮕﺬره

‫ﺣﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ دارم ﺑﻪ ﺗﻮ از ﯾﻪ ﻋﺸﻖ ﺳﺎده ﺑﯿﺸﺘﺮه
‫اﻧﻘﺪر دﻟﻨﺸﯿﻨﻪ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﺎ ﻣﻨﻪ
‫ﻣﻦ زﻧﺪم و ﻧﺒﻀﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ وﺟﻮد ﮔﺮم ﺗﻮ ﻣﯽ زﻧﻪ

‫واﺳﻪ ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺸﯿﻦ ﺑﻪ ﭘﺎي ﺣﺮﻓﺎم
‫از ﺗﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮ رو ﻣﯽ ﺧﻮام

‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻮد، دﺳﺘﯽ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﻧﻮازش ﺷﺪن ﺑﻮد، ﺗﻮﺳﻂ دﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﺎم ﻧﻤﯽ ﮐﺮد اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﻤﺎم
‫ﺣﻮاﺳﺶ ﭘﯿﺶ ﻣﻨﻪ.
‫واﺑﺴﺘﺖ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﺮدم ﻋﺎدت

‫دﯾﻮوﻧﺘﻢ ﻋﺸﻘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ
‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ

‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ
‫واﺑﺴﺘﺖ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﺮدم ﻋﺎدت
‫دﯾﻮوﻧﺘﻢ ﻋﺸﻘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ

‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ
‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ

‫واﺑﺴﺘﺖ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﺮدم ﻋﺎدت
‫دﯾﻮوﻧﺘﻢ ﻋﺸﻘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ
‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ

‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ
‫واﺑﺴﺘﺖ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﺮدم ﻋﺎدت

‫دﯾﻮوﻧﺘﻢ ﻋﺸﻘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ
‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ
‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ

‫ﻓﺮزاد دﺳﺘﻢ رو رﻫﺎ ﮐﺮد و ﻧﮕﺎه ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ.
‫واﺑﺴﺘﺖ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﺮدم ﻋﺎدت

‫دﯾﻮوﻧﺘﻢ ﻋﺸﻘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ
‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ
‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ

‫واﺑﺴﺘﺖ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﺮدم ﻋﺎدت
‫دﯾﻮوﻧﺘﻢ ﻋﺸﻘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ


ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ

‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ
‫ﻓﺮزاد رﻓﺖ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﮔﯿﺞ ﺑﻮدم؛ ﮔﯿﺞ رﻓﺘﺎر ﻓﺮزاد!

‫»ﻣﻦ ﺑﻬﺸﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ زﻧﻤﯽ و ﻣﺎ ﻫﻤﻮ دوﺳﺖ دارﯾﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﻤﯽ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺗﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﯿﻢ. ازدواج ﻣﺎ ﻣﻮﻗﺘﻪ و ﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﻋﻼﻗﻪ اي ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ. از
‫ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮر. ﻣﻦ اﯾﻦ آﻫﻨﮕﻮ دوﺳﺖ دارم. واﺑﺴﺘﺖ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﺮدم ﻋﺎدت دﯾﻮوﻧﺘﻢ ﻋﺸﻘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ، ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ. ﻣﺎل ﻣﻦ،
‫ﺗﻮ، ﻣﺎل ﻣﻦ! ﺑﺎﯾﺪ!«

‫واي ﺧﺪاﯾﺎ، ﮔﯿﺞ ﺷﺪم! آﺧﻪ اون! ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ ﻋﻼﻗﻪ اي ﻧﺪارﯾﻤﺶ ﮐﺠﺎ و اون ﻧﮕﺎﻫﺶ وﺳﻂ آﻫﻨﮓ ﮐﺠﺎ! ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎش اون ﻗﺪر ﺑﺮق ﻣﯽ زد؟! ﭼﺮا
‫ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻦ ﮐﻪ دﺳﺘﻤﻮ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﮕﯿﺮه و دﺳﺘﻮر ﺑﺪه از ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮر، داﺷﺖ دﺳﺘﻤﻮ ﻧﻮازش ﻣﯽ ﮐﺮد؟! وﻟﯽ ...!

‫ﯾﻬﻮ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﺜﻞ ﺑﺮق از ذﻫﻨﻢ رد ﺷﺪ. ﺑﺎ ﯾﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺼﺒﯽ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ. ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎه ﻓﺮزاد رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺣﺲ
‫ﻣﯽ ﮐﺮدم. وارد اﺗﺎق ﺷﺪم و در رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺎ دﺳﺘﺎم ﺳﺮم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم
‫ﺧﻮدﻣﻮ ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮدن.

‫ﭘﻮﻧﻪ! ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﺎﯾﯽ؟ ﺗﻮ دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ﻣﺎدر ﺷﯽ، از ازدواج ﻓﺮاري ﺑﻮدي، ﯾﻪ ﭼﺮاغ ﺑﺎﻻ ﮐﻠﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر زدي.
‫آره اﺣﻤﻖ ﺷﺪي، اﻣﺎ ﻫﻤﻮن اول! ﻫﻤﻮن روز اول! ﯾﺎدت ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺘﻪ، ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻗﻮل دادي داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯿﺖ ﻓﯿﻠﻢ ﻫﻨﺪي ﻧﺸﻪ! ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻗﻮل دادي

‫دﻟﺒﺴﺘﻪ ﻧﺸﯽ. ﻣﮕﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟! ﻣﮕﻪ از ﻣﺮدا ﻓﺮاري ﻧﺒﻮدي؟ ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻓﺮزاد ﻫﻢ اﺣﺴﺎس اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اي ﺑﻪ اﺳﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺗﻮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ، ﮐﻪ ﻧﺪاره،
‫ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ وا ﺑﺪي! ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮي. ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮي ﯾﻪ ﺟﺎي دور و ﺑﺎ ﺑﭽﺖ، ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ي ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ از ﮔﻮﺷﺖ و ﺧﻮن ﺧﻮدت ﺗﻨﻬﺎ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ زﻧﺪﮔﯽ
‫ﮐﻨﯽ. ﻫﺎ، درﺳﺘﻪ؟ ﭘﺲ ﭼﺮا؟! اﻻن اﯾﻦ رﻓﺘﺎرت ﭼﯿﻪ؟ ﻣﮕﻪ ﻓﺮزاد ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮد؟ ﮔﻔﺖ ﯾﻪ آﻫﻨﮕﻮ دوﺳﺖ داره. وﺳﻂ آﻫﻨﮓ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺗﻮ اﻧﺪاﺧﺖ.

‫دﺳﺘﺘﻮ ﻧﻮازش ﮐﺮد ﮐﺎري ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻢ ﻧﮑﺮده، ﭘﺲ ﭼﺮا ﺳﺮﯾﻊ رﻓﺘﯽ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ؟ رﻓﺘﯽ ﺗﻮ روﯾﺎ؟ ﻫﺎ؟!
‫ﺑﺎﺷــــــﻪ، ﺑﺎﺷﻪ! ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ! ﺑﺎﺷﻪ، ﻗﻮل ﻣﯿﺪم. ﻗﻮل ﻣﯿﺪم دل ﻧﺒﻨﺪم. از اول ﻫﻢ ﻧﺒﺴﺘﻢ! ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﻮل ﻣﯿﺪم.


‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ آروم ﺗﺮ ﺷﺪم ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﻮ آﯾﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺳﺮو وﺿﻌﻢ رو ﮐﻤﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﺗﺮ ﮐﺮدم و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ. ﻧﮕﺎﻫﻢ
‫ﺗﻮ ﻧﮕﺎه ﻓﺮزاد ﻗﻔﻞ ﺷﺪ. اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎ، ﯾﺎد ﺣﺮﻓﺎم ﺗﻮ اﺗﺎق ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻓﺘﺎدم، ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ و ﺑﻌﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮد ﺷﺪم. ﻧﮕﺎﻣﻮ ﺳﺮد ﮐﺮدم.

‫ﭼﺸﻤﺎي ﻓﺮزاد رﻧﮓ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮﻓﺖ.
‫رﻓﺘﻢ و روي ﻣﺒﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻟﻌﻨﺘﯽ! ﻋﺠﺐ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮدم ﻣﯿﻼد رو ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﭘﯿﺶ ﻧﮕﺎر. دﯾﮕﻪ از ﮐﻨﺎرش ﺟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮره ﭘﺴﺮه ي ﭘﺮروي آوﯾﺰون!
‫اﻧﮕﺎر ﺑﻬﺶ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ! ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ي دﺧﺘﺮا ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﻧﺒﻮدم. اون ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﺎري ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻦ. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﮐﻪ... ا‪ !داره ﻣﯿﺎد ﭘﯿﺸﻢ! ﮐﺠﺎ راه

‫اﻓﺘﺎدي آﺧﻪ؟! ﻫﺮ ﭼﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺳﻌﯽ و ﺗﻼش ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت و ﺳﺮد ﺑﻮدن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﯿﺰان ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮدم و
‫ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ ﯾﮑﻤﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻻ، ﻓﻘﻂ ﯾﮑﻢ! ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ. از ﮔﻮﺷﻪ ي ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. دﺳﺘﺸﻮ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم روي ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎه ﻣﺒﻞ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ:

‫- ﯾﻬﻮ ﭼﺖ ﺷﺪ ﺗﻮ؟
‫ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎدي ﺟﻮاب دادم:
‫- ﻫﯿﭽﯽ!

‫- ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟
‫- آره. اﺻﻼ ﻣﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰﯾﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ؟

‫- ﻧﻪ، ﻧﻪ، وﻟﯽ ...
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد. زﯾﺎدي ﮔﯿﺞ ﻣﯽ زد. ﮔﻔﺖ:
‫- اﺻﻼ ﻫﯿﭽﯽ، وﻟﺶ ﮐﻦ.

‫و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﺎي ﻗﺒﻠﯿﺶ ﮐﻨﺎر ﭘﯿﻤﺎن. ﯾﮑﯽ دو ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯿﻨﺸﻮن رد و ﺑﺪل ﺷﺪ و دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ. ﺧﻮدﻣﻮﻧﯿﻢ، اﯾﻦ ﻓﺮزادم ﻣﺸﮑﻞ داره ﻫﺎ!
‫ﺳﺎﮐﺖ دور و ﺑﺮﻣﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﻫﯿﭽﮑﯽ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد. ﻏﯿﺮ از ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﻫﺮ ده دﻗﯿﻘﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر ﯾﻪ ﺗﮏ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ

‫ﮐﻪ اوﻧﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ. اي ﺧﺪا! ﺣﻮﺻﻠﻢ ﺳﺮ رﻓﺖ، آﺧﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﻢ ﻣﮕﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻨﺪي ﻣﯿﺸﻪ؟!
‫ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻓﺮزاد ﺑﻬﻢ اﺷﺎره زد. ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﮑﺮدم. دوﺑﺎره و دوﺑﺎره. ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ، اﻣﺎ ﺗﻮ ﻟﺤﻈﻪ ي آﺧﺮ دﯾﺪم ﭘﺎﺷﺪ و اوﻣﺪ ﺳﻤﺘﻢ. زﯾﺮ
‫ﭼﺸﻤﯽ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﻮد. اي ﺧﺪا! اﯾﻦ ﭼﺮا دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮﻧﻤﯽ داره. دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻟﺖ ﻗﺒﻠﯽ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ:

‫- ﭼﯽ ﺷﺪي ﺗﻮ اﻣﺸﺐ؟
‫- ﻫﯿﭽﯽ، ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ!

‫- ﭘﺲ ﭼﺮا ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻬﺖ اﺷﺎره ﻣﯿﺪم ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ؟
‫- ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻢ؟
‫- اﺣﻤﻖ، ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻔﺮﺳﺘﯿﻢ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺷﺎﻣﺸﻮن رو ﺑﺨﻮرن. اﯾﻨﺎ ﮔﺸﻨﻪ اوﻣﺪن اﯾﻦ ﺟﺎ، ﺳﺎﻋﺖ دوازده و ﻧﯿﻤﻪ، ﻣﺜﻼ ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﯿﻤﺎ!

‫اي ﺧﺎك ﺗﻮ ﺳﺮت ﭘﻮﻧﻪ! ﭘﺲ ﻗﻀﯿﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم! ﺧﺎك ﺗﻮ ﺳﺮم ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﻗﻮل ﻓﺮزاد اﺣﻤﻘﻢ! ﺧﻮدﻣﻮﻧﯿﻤﺎ، ﻣﻨﻢ ﻋﯿﻦ
‫ﻓﺮزاد ﻣﺸﮑﻞ دارم. اﯾﻮل ﺗﻔﺎﻫﻢ! ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﯾﮑﯽ زدم ﭘﺲ ﮐﻠﻪ ام و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم.

‫- ﮐﺠﺎ؟
‫- ﺧﺐ ﻣﯿﺮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ رو دﻋﻮت ﮐﻨﻢ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ دﯾﮕﻪ.
‫- آﻫﺎ!

‫و ﺧﻮدﺷﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻤﻊ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ و ﻓﺮزاد ﻃﺮف دوﺳﺘﺎي ﺧﻮدش رﻓﺖ.
‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺳﺮ ﺟﺎﺷﻮن و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺷﺪن، ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﯾﻪ ﻇﺮف ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ:

‫- ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮري ﺑﺮات ﺑﮑﺸﻢ؟
‫- ﻣﻤﻨﻮن، ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯽ ﺧﻮرم.
‫- ﭘﻮﻧﻪ ﻟﻮس ﻧﺸﻮ! ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮري؟

‫- ﯾﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮرم دﯾﮕﻪ، اﺻﻼ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ؟ ﺗﻮ ﺑﺮو ﺑﺸﯿﻦ.
‫ﻓﺮزاد ﯾﻪ ﺳﯿﻨﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ دﺳﺘﻢ داد و ﮔﻔﺖ:

‫- ﭘﺲ ﺑﺮاي ﻫﺮ دوﺗﺎﻣﻮن ﺑﯿﺎر.

‫و رﻓﺖ ﻧﺸﺴﺖ.
‫دﻫﻨﻢ وا ﻣﻮﻧﺪ. ﺑﭽﻪ ﭘﺮرو! ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮر ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم. ﺳﺮش رو آورد ﺑﺎﻻ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻧﮕﺎم ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﻢ. ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪم اﯾﻦ ﮐﺎر

‫رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪم.
‫ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻟﺞ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻧﻪ ﺣﺴﺶ ﺑﻮد، ﻧﻪ ﻣﮑﺎﻧﺶ!
‫ﻓﺮزاد ﻣﯿﺰﺑﺎن ﺑﻮد، وﺳﻂ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻓﺮزاد در ﺑﯿﻔﺘﻢ. ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻨﻢ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﻬﻤﻮﻧﻢ دﯾﮕﻪ، ﻣﯿﺰﺑﺎن ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎ....

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: