تبادل لینک هوشمند
ﺻﺪاي ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﻋﺠﻮﻻﻧﻪ ي در اﺗﺎق را ﺷﻨﯿﺪ و ﺑﻌﺪ داد و ﻓﺮﯾﺎد ﯾﮏ ﻣﺮد ﻏﺮﯾﺒﻪ... ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺧﻮاﻧﺪ:
-ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ دم ﮐﻪ ﮐﺲ ﺑﺎﺷﻪ
ﻗﺒﺎي ﺗﻨﺶ اﻃﻠﺲ ﺑﺎﺷﻪ...
-ﺑﮕﻮ ﮐﺠﺎ ﻗﺎﯾﻤﺶ ﮐﺮدي؟
ﺻﺪاي ﭘﺮ اﻟﺘﻤﺎس ﭘﺪرش ﺑﻐﺾ را ﻣﻬﻤﺎن ﮔﻠﻮﯾﺶ ﮐﺮد:
-ﺑﺎ زﻧﻢ ﮐﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ...
-ﺷﺎه ﻣﯿﺎد ﺑﺎ ﻟﺸﮕﺮش...
ﮐﻤﺪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و ﺻﺪاي ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺶ از ﺗﺼﻮر ذﻫﻦ ﮐﻮﭼﮑﺶ او را ﻣﯽ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ.
-ﻧﻤﯽ ﮔﯽ؟ ﭘﺲ ﺑﺎ زﻧﺖ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻦ...
-آﯾﺎ ﺑﺪم آﯾﺎ ﻧﺪم...
ﻓﺮﯾﺎد ﭘﺪرش ﮔﻮﺷﺶ را ﭘﺮ ﮐﺮد:
-ﺑﻪ ﺧﺪا دﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﺒﺮي ﻧﺪارم... ﺗﺮو ﺧﺪا وﻟﺶ ﮐﻨﯿﺪ...
ﺻﺪاي ﺷﻠﯿﮏ ﯾﮏ ﮔﻠﻮﻟﻪ و ﻓﺮﯾﺎد ﺟﮕﺮﺧﺮاش ﭘﺪرش ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
-ﺳﺎﻏﺮ... ﭘﺴﺖ ﻓﻄﺮﺗﺎ ﮐﺸﺘﯿﻨﺶ... "
از ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎد ﺧﻮدم از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪم و ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻋﺮق ﺳﺮدي روي ﺗﻨﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ... ﻣﺎدر ﺑﺰرگ را ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﭘﺮ
اﺷﮏ رو ﺑﻪ روي ﺧﻮدم دﯾﺪم... ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ... ﺳﺮم را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ... ﻫﻨﻮز از ﺗﺮس ﮐﺎﺑﻮﺳﯽ ﮐﻪ دﯾﺪه ﺑﻮدم ﺗﻨﻢ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ.
- ﻋﺰﯾﺰم... ﺑﺎزم ﮐﺎﺑﻮس دﯾﺪي؟... آﺧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎﺑﻮﺳﺎي ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ؟
ﺻﺪاي ﭘﺮ ﺑﻐﺾ ﻣﺎدرﺑﺰرگ ﺣﺎﻟﻢ را دﮔﺮﮔﻮن ﮐﺮد، اﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﯽ اﺟﺎزه روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﺟﺎري ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزاﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺑﻪ زودي ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ.
از اﺳﺘﺮس و اﺿﻄﺮاب دﯾﮕﺮ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮد. ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ﺳﻘﻒ دوﺧﺘﻢ و ﺑﻪ ﮐﺎري ﮐﻪ ﻗﺼﺪ اﻧﺠﺎﻣﺶ را داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم... ﺗﺎ ﮐﺠﺎي اﯾﻦ راه ﭘﺮ ﭘﯿﭻ و
ﺧﻢ را ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮوم؟... ﺗﺮس رﺳﻮاﯾﯽ وﺟﻮدم را ﻣﯽ ﻟﺮزاﻧﺪ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ. اﯾﻦ ﮐﯿﻨﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ در وﺟﻮدم رﺷﺪ
ﮐﺮده و رﯾﺸﻪ دواﻧﯿﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ آن ﻗﺪر ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ از ﺑﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﺑﺮدﻣﺶ وﺟﻮدم را در ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ...
ﺻﺪاي اذان ﺻﺒﺢ از ﮔﻠﺪﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم... وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻧﻤﺎز اﯾﺴﺘﺎدم.
" ﻣﮕﺮ ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﺎد ﺗﻮ آرام ﺑﺨﺶ دل ﻫﺎﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﭼﺮا آراﻣﺶ ﻧﺪارم؟ "
وﻗﺘﯽ ﻧﻤﺎزم ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺳﺠﺪه ﮔﺬاﺷﺘﻢ و زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-اي آرام ﺑﺨﺶ دل ﻫﺎ... اي ﻗﺎدر ﻣﺘﻌﺎل... اي ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎن ﯾﺎري ام ﮐﻦ...
ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه از ذﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ:
" ﻟﺬﺗﯽ ﮐﻪ در ﺑﺨﺸﺶ ﻫﺴﺖ در اﻧﺘﻘﺎم ﻧﯿﺴﺖ. "
ﺳﺮ از ﺳﺠﺪه ﺑﺮداﺷﺘﻢ... اﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ را ﭘﺎك ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻧﻪ... ﺧﺪاﯾﺎ ﻧﻪ!... ﻓﻘﻂ اﻧﺘﻘﺎم ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﻣﻨﻮ آروم ﮐﻨﻪ... ﻓﻘﻂ اﻧﺘﻘﺎم...
1 ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي ﺷﺮﮐﺖ ﭘﻮﯾﺎن اﯾﺴﺘﺎده و ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ورودي ﺷﺮﮐﺖ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم. ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ي ﻫﺮ روز اﺑﺘﺪا ﮐﺎرﻣﻨﺪان ﺷﺮﮐﺖ و در
آﺧﺮ رﺿﺎ ﭘﻮﯾﺎن رﺋﯿﺲ ﺷﺮﮐﺖ وارد ﺷﺪﻧﺪ. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ روي ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ... ﻫﻨﻮز ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ در ﺧﺎﻃﺮم ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم...
ﺳﺮم را روي ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ...
" -ﻋﻤﻮ رﺿﺎ ﻣﻨﻮ ﻗﻠﻤﺪوش ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﺻﺪاي ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻋﻤﻮ رﺿﺎ در ﮔﻮﺷﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
-ﺑﻠﻪ ﻋﺮوﺳﮑﻢ ﺑﺪو ﺑﯿﺎ...
دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺸﻮد، ﺧﻮدم را در ﺑﻐﻠﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺎران ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻓﺸﺮد و ﺑﻌﺪ روي ﺷﺎﻧﻪ
اش ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﺟﺴﺖ و ﺧﯿﺰ ﮐﻨﺎن دور اﺗﺎق دوﯾﺪ... ﺻﺪاي اﻋﺘﺮاض ﻣﺎدر ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
-آﻗﺎ رﺿﺎ ﺑﺬارﯾﺪش روي زﻣﯿﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﯿﺪ...
در ﻣﯿﺎن ﺟﯿﻎ و ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎي ﺷﺎدم ﮔﻢ ﺷﺪ... "
ﺣﺲ ﻧﻔﺮت ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ در وﺟﻮدم ﺷﻌﻠﻪ ﮐﺸﯿﺪ... ﺳﺮم را از روي ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم... ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ اﺷﮏ ﻫﺎي روي ﺻﻮرﺗﻢ را ﭘﺎك
ﮐﺮدم و از ﻣﯿﺎن دﻧﺪان ﻫﺎي ﮐﻠﯿﺪ ﺷﺪه ام ﺑﺎ ﻧﻔﺮت ﻧﺎﻟﯿﺪم:
-ﺗﻘﺎص ﻫﻤﻪ ي روزﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ رو ازت ﻣﯽ ﮔﯿﺮم ﭘﺴﺖ ﻓﻄﺮت...
ﭘﺎﯾﻢ را روي ﭘﺪال ﮔﺎز ﻓﺸﺮدم و از آن ﺟﺎ دور ﺷﺪم... ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد... ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از آن ﺟﺎ دور ﺷﻮم... ﺧﯿﻠﯽ دور... آن ﻗﺪر دور
ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺑﻮي ﺗﻌﻔﻨﺶ ﻣﺸﺎﻣﻢ را آزار ﻧﺪﻫﺪ...
ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺗﻮي ﺣﯿﺎط ﭘﺎرك ﮐﺮدم، ﮐﺶ و ﻗﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻢ دادم و وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﺪم. ﺻﺪاي ﻣﺎدرﺑﺰرگ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮاﻧﺪن دﻋﺎ ﺑﻮد، از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻪ
ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﯿﺪ.ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺳﻼم ﻣﺎدر ﺟﻮن.
ﺣﻮﺻﻠﻪ ي ﻋﻮض ﮐﺮدن ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺧﻮدم را روي ﻣﺒﻞ رﻫﺎ ﮐﺮدم، روﺳﺮي را از دور ﺳﺮم ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﮔﻮﺷﻪ اي اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ را دراز ﮐﺮدم
و روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ، ﺳﺮم را ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺴﺘﻢ... ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﺮده ﺑﻮد؛ وﻟﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺟﺴﻤﻢ روﺣﻢ
ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد!
ﺻﺪاي ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ:
-ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯽ... ﭘﺎﻫﺎت رو از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮدار...
ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﭼﺸﻢ، ﻣﻤﻨﻮن... ﻣﺎدر ﺟﻮن ﭼﺎﯾﯽ ﺗﺎزه دم دارﯾﺪ؟
-آره ﻋﺰﯾﺰم، ﺗﺎ ﺗﻮ ﻟﺒﺎﺳﺖ رو ﻋﻮض ﮐﻨﯽ ﺑﺮات ﻣﯿﺎرم... ﭘﺎت رو ﻫﻢ از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮدار !
ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ﻣﺎدرﺑﺰرگ دوﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ رﻓﺖ. ﺣﻮﺻﻠﻪ ي ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﺮدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم. دوﺑﺎره ﺳﺮم را ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ
ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺴﺘﻢ... اﻓﮑﺎرم آﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮد، دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻖ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ذﻫﻨﻢ از اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﺧﺎﻟﯽ ﺷﻮد...
- ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺎت رو از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮدار...
ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ را از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ.
-از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﯽ؟
ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
-دﻧﺒﺎل ﮐﺎر!
-ﭘﯿﺪا ﮐﺮدي؟
-ﻧﻪ... ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﺷﺮاﯾﻄﻢ رو ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ. ﻣﯽ ﮔﻦ داﻧﺸﺠﻮ ﺑﻪ دردﺷﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮره.
ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﺟﺮﻋﻪ اي از ﭼﺎﯾﯽ اش را ﻧﻮﺷﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
-اﻣﺮوز ﻋﻤﻮ رﺿﺎت زﻧﮓ زده ﺑﻮد.
ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻤﺶ ﻫﻢ ﺣﺎﻟﻢ را دﮔﺮﮔﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد...ﺻﺎف روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﻮب ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ؟
-ﺑﺮاي ﺷﺐ دﻋﻮﺗﻤﻮن ﮐﺮد. ﺳﺮاغ ﺗﻮ رو ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ، ﮔﻔﺘﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ رﻓﺘﯽ دﻧﺒﺎل ﮐﺎر!
ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﯿﻪ؟
ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﺟﺮﻋﻪ اي دﯾﮕﺮ از ﭼﺎﯾﯽ اش ﻧﻮﺷﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
-ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮري... ﺷﺐ ﻧﺸﯿﻨﯿﻪ دﯾﮕﻪ! ﻣﯽ ﮔﻔﺖ دﻟﺶ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه.
ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ. ﭼﺎﯾﯽ ام را ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪم و از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺮوم ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻣﺎدرﺑﺰرگ ﻣﺘﻮﻗﻔﻢ ﮐﺮد:
- روﺳﺮﯾﺖ رو از ﮐﻨﺎر ﻣﺒﻞ ﺑﺮدار... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﯽ رﻓﺘﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺷﻠﺨﺘﻪ ﺷﺪي. ﻧﻪ ﻣﺎدر ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزت اﯾﻦ ﺟﻮري ﺑﻮد ﻧﻪ ﭘﺪر
ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزت!
روﺳﺮي را از روي زﻣﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرﺑﺰرگ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﻏﺮﻏﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ.
ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ 8 ﺑﻮد ﮐﻪ وارد ﺧﺎﻧﻪ ي ﭘﻮﯾﺎن ﺷﺪﯾﻢ. ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺎدرﺑﺰرگ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﻃﺮاف را از ﻧﻈﺮﻣﯽ ﮔﺬراﻧﺪم و ﺑﺎ ﺧﻮدم
ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﭼﻘﺪر از اﯾﻦ ﺷﮑﻮه و ﺟﻼل ﺳﻬﻢ ﭘﺪر ﻣﻦ اﺳﺖ؟ ﭼﻘﺪر از اﻣﻮال ﭘﻮﯾﺎن ﺣﻖ ﻣﻦ اﺳﺖ؟ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ:
" ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻫﻤﻪ ي اﻣﻮاﻟﺶ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺸﻪ ﻫﻢ ﺟﺒﺮان از دﺳﺖ دادن ﭘﺪر و ﻣﺎدرم و ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﯽ ﮐﺴﯿﻢ رو ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ... "
ﺻﺪاي ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﭘﻮﯾﺎن و ﻓﺮﯾﺒﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﺎن ﺟﻠﺐ ﮐﺮد. ﭘﻮﯾﺎن ﺑﻌﺪ از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﺑﺎ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ
آﻣﺪ و ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﺎﻧﺪ... ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪ و زﯾﺮ ﮔﻮﺷﻢ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
-ﭼﻄﻮري ﻋﺮوﺳﮑﻢ؟
دﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﮕﯽ ﻫﺎ از اﯾﻦ ﮐﻪ " ﻋﺮوﺳﮑﻢ " ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﻨﺪ ﻏﺮق ﻟﺬت ﻧﻤﯽ ﺷﺪم... دﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺗﺸﻨﻪ ي دﯾﺪﻧﺶ ﻧﺒﻮدم...
-ﺧﻮﺑﻢ، ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮرﯾﺪ؟
و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﺶ را ﻣﯽ دادم ﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ ﺧﻮدم را از آﻏﻮﺷﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم. دﺳﺘﯽ ﺑﺮاي ﻓﺮﯾﺒﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﮑﺎن داد و
ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺳﻼم ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﯾﺒﺎ ﺧﻮﺑﯿﺪ؟
و ﺑﯽ آن ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﭘﻮﯾﺎن ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﯾﺒﺎ رﻓﺘﻢ و ﺧﻮدم را در آﻏﻮﺷﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ... در ذﻫﻦ ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺒﺎ ﻧﻘﻄﻪ ي ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻮﯾﺎن ﺑﻮد... ﻓﺮﯾﺒﺎ را
از ﺗﻪ دل دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و از ﻫﺮ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮاي ﺑﺎ او ﺑﻮدن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻮاﻗﻊ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن ﺑﯿﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﻮﯾﺎن ﺧﺎﻧﻪ
ﻧﺒﺎﺷﺪ!
-ﺧﻮﺑﯽ ؟ ﺳﺎﯾﻪ ات ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺧﺎﻧﻢ. ﺗﺎزﮔﯽ ﻫﺎ زﯾﺎد ﻧﻤﯿﺎي اﯾﻦ ﺟﺎ!
ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺟﻮاب ﻓﺮﯾﺒﺎ را ﺑﺪﻫﻢ، ﻓﺮﻫﺎد ﮔﻔﺖ:
-ﺳﻼم ﺧﻮﺑﯽ؟
ﺑﯽ آن ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺳﻼم، ﻣﻤﻨﻮن ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
دﺳﺖ ﻓﺮﯾﺒﺎ را در دﺳﺖ ﭼﭙﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و دﺳﺖ راﺳﺘﻢ را ﭘﺸﺖ ﻣﺎدرﺑﺰرگ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن رﻓﺘﯿﻢ. ﻓﺮﻫﺎد و ﭘﻮﯾﺎن ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ
ﻣﺎ وارد ﺷﺪﻧﺪ.
ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﺴﯽ ﺑﻔﻬﻤﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻢ را ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ آرام ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﻢ. ﺻﺪاي ﭘﻮﯾﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد آورد:
-، ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ رﻓﺘﯽ دﻧﺒﺎل ﮐﺎر، درﺳﺘﻪ؟
ﮐﻤﯽ روي ﻣﺒﻞ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺑﻠﻪ درﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎﯾﺪ اﺳﺘﻘﻼل ﻣﺎﻟﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺗﺎ اﺑﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ و ﻣﺎدرﺟﻮن واﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﭘﻮﯾﺎن ﭼﻬﺮه ي ﻣﺘﻔﮑﺮي ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از ﻣﮑﺜﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﮔﻔﺖ:
-ﻋﺰﯾﺰم اﻣﺮوزِ روز اﻋﺘﻤﺎدي ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ. آدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻪ و دﺧﺘﺮ ﺟﻮون و زﯾﺒﺎش رو ﺑﺮاي ﮐﺎر ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﺑﻔﺮﺳﺘﻪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ
ﮐﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﯿﺎي ﺷﺮﮐﺖ ﺧﻮدﻣﻮن و ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺸﯽ!
ذوق زده ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺑﻪ روي ﺧﻮدم ﻧﯿﺎوردم! ﭘﻮﯾﺎن دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰي را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻣﺰاﺣﻢ ﺑﺸﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﮐﺎرﻣﻨﺪاﺗﻮن ﺗﮑﻤﯿﻠﻪ!
ﭘﻮﯾﺎن ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ:
-اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ دﺧﺘﺮم؟ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺗﻮي ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺎ ﻫﺴﺖ. ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﻮدم ﺗﺎ ازت ﺑﺨﻮام ﺑﯿﺎي ﺷﺮﮐﺖ، اﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ زﻣﺎﻧﯽ
ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدت دﻧﺒﺎل ﮐﺎر ﺑﺎﺷﯽ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﻪ رﺷﺘﻪ ات ﺑﻪ درد ﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮره! وﮐﯿﻞ ﺷﺮﮐﺖ دﯾﮕﻪ ﺳﻨﯽ ازش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﯾﮏ وﮐﯿﻞ ﺧﻮب و ﺟﻮون و آﮔﺎه
ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﻫﺎي ﺟﺪﯾﺪ و ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ. ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ و ﻻﯾﻖ ﺗﺮ از ﺗﻮ؟ از ﺷﻨﺒﻪ ﺑﯿﺎ ﺷﺮﮐﺖ و ﯾﮏ ﻣﺪت ﭘﯿﺶ رﺳﻮﻟﯽ ﺑﻪ
ﮐﺎرا رﺳﯿﺪﮔﯽ ﮐﻦ و ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﺪن رﺳﻮﻟﯽ اﻣﻮر ﺣﻘﻮﻗﯽ ﺷﺮﮐﺖ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮ!
ﺗﻪ دﻟﻢ داﺷﺘﻨﺪ ﻗﻨﺪ آب ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ وﻟﯽ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ:
-آﺧﻪ...
ﻓﺮﯾﺒﺎ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
-اﻣﺎ و آﺧﻪ ﻧﺪاره دﯾﮕﻪ ﻋﺰﯾﺰم، ﻗﺒﻮل ﮐﻦ. اﯾﻦ ﻃﻮري ﻫﻢ ﺧﯿﺎل رﺿﺎ راﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ وﮐﯿﻞ ﺷﺮﮐﺖ اﻣﯿﻦ ِ ﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ري ﺳﺮ ﯾﻪ ﮐﺎر ﺧﻮب ﮐﻪ
ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻄﺶ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﯽ.
ﮐﻤﯽ ﻣﻦ و ﻣﻦ ﮐﺮدم و ﺧﻮدم را ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻧﺸﺎن دادم. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮد ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺑﺎﺷﻪ، وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ راﺿﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﭼﺮا ﻣﻦ راﺿﯽ ﻧﺒﺎﺷﻢ! ﺿﺮر رو ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﻪ وﮐﯿﻞ ﺗﺎزه ﮐﺎر ﻧﺼﯿﺒﺘﻮن ﻣﯽ ﺷﻪ.
ﭘﻮﯾﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ:
-ﺗﺎزه ﮐﺎر اﻣﺎ ﺑﺎﻫﻮش و زرﻧﮓ و ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد!
ﻗﺪم اول ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺪﻓﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﭘﻮﯾﺎن ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺧﻮدش ﻗﺪم اول را ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد!
" ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮدم... ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد... ﮐﻮرﻣﺎل ﮐﻮرﻣﺎل دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ دﯾﻮار ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ راه آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ و ﮐﻤﯽ آب ﺑﺨﻮرم... ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮاﯾﻢ
ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﻮد... دﺳﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﮐﻠﯿﺪ ﺑﺮق را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﺪ. ﻗﺪم دﯾﮕﺮي ﺑﺮداﺷﺘﻢ، زﯾﺮ ﭘﺎﯾﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد، ﺳﮑﻨﺪري ﺧﻮردم و ﻗﺒﻞ
از اﯾﻦ ﮐﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺳﻘﻮط ﮐﻨﻢ دﺳﺘﻢ در ﻫﻮا ﻧﺮده ﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺖ. ﺧﻮاب و ﺑﯿﺪار از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ. ﭼﺮاغ ﯾﮑﯽ از اﺗﺎق ﻫﺎي ﻃﺒﻘﻪ ي اول روﺷﻦ ﺑﻮد.
ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻧﻮري ﮐﻪ از زﯾﺮ در و ﭘﻨﺠﺮه ي ﺑﺎﻻي در ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﺪ، راﻫﺮو ﮐﻤﯽ روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد. داﺷﺘﻢ از ﺟﻠﻮي اﺗﺎق رد ﻣﯽ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوم
ﮐﻪ اﺳﻢ ﭘﺪرم ﺗﻮﺟﻬﻢ را ﺟﻠﺐ ﮐﺮد.
-ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺧﻮد ﻣﻬﺮداد ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺮد... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﯿﻔﺘﻪ وﻟﯽ دﺳﺘﻮر داﺷﺘﻢ ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﻃﯽ ﻣﺪارك و ﭘﻮﻻ رو ﺑﮕﯿﺮم...
ﺻﺪاي ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻋﻤﻮ رﺿﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:
-ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي! ﻓﻘﻂ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺮي و ﺗﻬﺪﯾﺪش ﮐﻨﯽ اﺣﻤﻖ، ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﮑﺸﯿﺶ...
-رﺿﺎ ﺑﺲ ﮐﻦ 3 ﺳﺎل از اون اﺗﻔﺎق ﮔﺬﺷﺘﻪ... ول ﮐﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟
ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﯿﺎﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي آراﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺷﻨﯿﺪﻧﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد و ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم...
دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ. ﺑﻪ دﯾﻮار ﮐﻨﺎر اﺗﺎق ﺗﮑﯿﻪ زده ﺑﻮدم... ﺑﺎورش ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ در ﺧﺎﻧﻪ ي ﻗﺎﺗﻞ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم؟
در اﺗﺎق ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻣﻦ از ﺗﺮس ﺧﻮدم را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ دﯾﻮار ﻓﺸﺮدم... "
ﺻﺪاي ﻣﺎدر ﺟﻮن ﻣﺮا از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ.
- دﯾﺮت ﺷﺪ دﺧﺘﺮ! زود ﺑﺎش.
ﻣﻘﻨﻌﻪ ام را ﮐﻪ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ در دﺳﺖ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪم و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم.
-ﺳﻼم ﻣﺎدر ﺟﻮن. ﺣﺎﻻ ﮐﻮ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ 8! اﻻت ﺗﺎزه ﺳﺎﻋﺖ 7 ﺻﺒﺤﻪ ﺗﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻢ 54 دﻗﯿﻘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ راه ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺲ 51 دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯿﺎرم!
-ﭘﺲ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﮐﺠﺎي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ات ﻗﺮار داره دﺧﺘﺮ؟ ﻋﻠﯿﮏ ﺳﻼم!
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﻮب ﻫﻤﻮن 51 دﻗﯿﻘﻪ ﻣﺎل ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ!
ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﮐﻤﯽ ﺷﮑﺮ در ﭼﺎي رﯾﺨﺘﻢ ﺗﺎ ﮐﺎم ﺗﻠﺦ ﺷﺪه ام را ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮐﻨﻢ... ﺑﺎﯾﺪ آراﻣﺶ ﺧﻮدم را ﺣﻔﻆ ﻣﯽ ﮐﺮدم... اﮔﺮ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ
ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﭘﻮﯾﺎن رو ﺑﻪ رو ﺷﻮم اﯾﻦ ﻗﺪر ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺎرم زار ﻣﯽ ﺷﺪ! ﯾﺎ ﻟﻮ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﯾﺎ از ﭘﺎ در ﻣﯽ آﻣﺪم...
دﺳﺖ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﮐﻪ روي دﺳﺘﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ، ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دﺳﺖ از ﭼﺮﺧﺎﻧﺪن ﻗﺎﺷﻖ در ﻟﯿﻮان ﭼﺎي ﺑﺮدارم و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ.
-ﺳﻨﮓ ﻫﻢ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺣﺎﻻ آب ﺷﺪه ﺑﻮد رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﯽ ﮐﺎرش! ﺳﺮ ﺻﺒﺤﯽ ﭼﺖ ﺷﺪه ﺑﺎز؟ ﺣﻮاﺳﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
ﻗﺎﺷﻖ را ول ﮐﺮدم. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ. ﺑﺮاي آرام ﮐﺮدن ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎدر ﺟﻮن، ﯾﮑﻢ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﺎد...
-ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟!
ﺳﺮم را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و آرام ﮔﻔﺘﻢ:
-آره ﻣﺎدر ﺟﻮن ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل روز اول ﮐﺎره دﯾﮕﻪ... ﯾﮑﻢ اﺳﺘﺮس ﻫﻢ ﻃﺒﯿﻌﯿﻪ.
ﻣﺎدر ﺑﺰرگ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ. ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم، ﯾﮏ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎن و ﭘﻨﯿﺮ درﺳﺖ ﮐﺮدم و از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم.
-ﻣﻦ ﺑﺮم دﯾﮕﻪ، ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ دﯾﺮ ﺑﺸﻪ...
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﻫﻢ از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.
-ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش ﻣﺎدر، ﺗﻨﺪ ﻧﺮﯾﺎ... ﺳﺮ ﮐﺎر ﻫﻢ زﯾﺎد ﺑﺎ ﻋﻤﻮ رﺿﺎت ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻨﯿﺎ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل رﺋﯿﺴﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﺎرﻣﻨﺪي ﮔﻔﺘﻦ.
ﭘﻮزﺧﻨﺪ زدم.
-ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﻣﺎدر ﺟﻮن. ﺣﻮاﺳﻢ ﻫﺴﺖ.
ﺑﻌﺪ از ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت ﻻزم ﺑﺮاي ﻧﮕﻬﺒﺎن ﮐﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﺟﺪﯾﺪ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﺴﺘﻢ، ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ را ﺗﻮي ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﺷﺮﮐﺖ ﭘﺎرك ﮐﺮدم. ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ
ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﯾﮑﯽ از اﻋﻀﺎي ﺣﺴﺎﺑﺪاري ﺷﺮﮐﺖ اﺳﺖ، ﺳﻮار آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪم. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎره ي ﻃﺒﻘﺎت اﻧﺪاﺧﺘﻢ. دﺧﺘﺮ دﮐﻤﻪ ي ﻃﺒﻘﻪ 3 را
ﻓﺸﺮده ﺑﻮد. ﯾﻌﻨﯽ ﻃﺒﻘﻪ ي ﻣﺎﻟﯽ... دﮐﻤﻪ ي 4 را ﻓﺸﺮدم و ﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎدم. دﺧﺘﺮ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﻣﻦ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﻧﺒﻮد ﮐﻪ روي ﺷﻤﺎره ي ﻃﺒﻘﻪ ي ﻣﺪ ﻧﻈﺮ
ﻣﻦ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﮐﻨﺪ! در آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺑﺎز ﺷﺪ و دﺧﺘﺮ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. دﻗﯿﻘﻪ اي ﺑﻌﺪ در ﻃﺒﻘﻪ ي ﭼﻬﺎرم ﺟﻠﻮي ﻣﯿﺰ ﻣﻨﺸﯽ ﺑﻮدم.
-ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم. ﮐﯿﺎﻧﻔﺮ ﻫﺴﺘﻢ. اﮔﺮ اﻣﮑﺎﻧﺶ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام آﻗﺎي ﭘﻮﯾﺎن رو ﺑﺒﯿﻨﻢ.
دﺧﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاي زﯾﺮ و ﺗﻮ دﻣﺎﻏﯿﺶ ﮔﻔﺖ:
-ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ.
و ﺗﻠﻔﻦ روي ﻣﯿﺰش را ﺑﺮداﺷﺖ. ﻗﺪﻣﯽ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ در و دﯾﻮار اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺷﯿﮏ و زﯾﺒﺎ ﺑﻮد. ﭘﻮﯾﺎن ﺳﻠﯿﻘﻪ ي ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺖ،
اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل زﯾﺎد اﯾﻦ ﺳﻠﯿﻘﻪ ي ﺧﻮب از ﭘﻮل زﯾﺎدي ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭘﻮل زﯾﺎد، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دﮐﻮراﺗﻮرﻫﺎ، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ اﺟﻨﺎس!
-ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﯿﺎﻧﻔﺮ.
ﺻﺪاي ﺗﻮ دﻣﺎﻏﯽ دﺧﺘﺮك ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺮﮔﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ. ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻟﺤﻈﻪ ي ورود اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﻮدب ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ!
-ﻣﺘﺸﮑﺮم.
ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻪ در زدم و ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﭘﻮﯾﺎن ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
-ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
در را ﺑﺎز ﮐﺮدم و وارد ﺷﺪم. ﺑﺎ اﺷﺎره ي ﭘﻮﯾﺎن در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ.
-ﺳﻼم آﻗﺎي ﭘﻮﯾﺎن ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯿﺪ؟
ﭘﻮﯾﺎن از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ، ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎي ﺗﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ آﻣﺪ، دﺳﺘﻢ را ﻣﯿﺎن دﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎي ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰش ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﺮد
و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮔﻔﺖ:
-آﻗﺎي ﭘﻮﯾﺎن ﭼﯿﻪ ؟ ﻣﻦ ﻫﻨﻮزم ﻋﻤﻮ رﺿﺎ ﻫﺴﺘﻢ...
ﮐﺎش ﻣﯽ داﻧﺴﺖ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻋﻤﻮ رﺿﺎ ﺧﻄﺎﺑﺶ ﮐﻨﻢ ﭼﻘﺪر ﻣﺘﻨﻔﺮم!
-ﻣﺎدر ﺟﻮن ﺳﻔﺎرش ﮐﺮده ﺗﻮي ﺷﺮﮐﺖ رﺳﻤﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﻢ.
روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ. رو ﺑﻪ روﯾﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ:
-ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم درﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻪ، وﻟﯽ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﺮاي وﻗﺘﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ ﻋﺰﯾﺰم.
ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ... دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺗﻮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ و ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ ﺗﺮ اﺳﺖ، اﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ! دﻟﻢ ﻣﯽ
ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻋﻤﻮ رﺿﺎ ﻣﺮده ﺑﺮاي ﻣﻦ، اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﮕﻔﺘﻢ! ﻧﮕﻔﺘﻪ ﻫﺎي اﻣﺮوزم را ﻫﻢ روي ﺗﻤﺎم ﻧﮕﻔﺘﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ ﺳﺎل ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﻨﺎﺳﺒﺶ!
-ﭼﺎي، ﻗﻬﻮه، ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ؟
-ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم. ﮐﺎر!
ﭘﻮﯾﺎن ﻗﻬﻘﻬﻪ زﻧﺎن ﮔﻔﺖ:
-ﭼﻪ ﭘﺸﺖ ﮐﺎري ! ﺑﺰار ﻧﻔﺴﺖ در ﺑﯿﺎد ﺑﻌﺪ ﺣﺮف از ﮐﺎر ﺑﺰن.
ﮐﻤﯽ روي ﻣﺒﻞ وول ﺧﻮردم، ﺣﺮﻓﻢ را ﻣﺰﻣﺰه ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﻮي ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺎﻫﺎم ﻣﺜﻞ ﮐﺎرﻣﻨﺪاي ﻋﺎدي ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﯿﺪ. اﯾﻦ ﻃﻮري ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﻮي ﮐﺎر ﺟﺎ ﺑﯿﻔﺘﻢ.
ﭘﻮﯾﺎن ﺑﺎ رﺿﺎﯾﺖ ﺳﺮي ﺗﮑﺎن داد. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰش رﻓﺖ، ﺷﻤﺎره اي ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ:
-ﺑﻪ آﻗﺎي رﺳﻮﻟﯽ ﺑﮕﯿﺪ ﺑﯿﺎن اﺗﺎﻗﻢ ﺧﺎﻧﻮم.
ﺗﺎ ﻋﺼﺮ آﻗﺎي رﺳﻮﻟﯽ در ﻣﻮرد روﻧﺪ ﮐﺎر ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ داد. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻃﻮري واﻧﻤﻮد ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ
اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﻧﺪارم.
ﺷﺮﮐﺖ ﭘﻮﯾﺎن ﯾﮏ ﺷﺮﮐﺖ ﺗﺠﺎري ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎر اﺻﻠﯿﺶ واردات و ﺻﺎدرات ﺑﻮد. ﺗﻮي ﻫﺮ زﻣﯿﻨﻪ اي ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد. در اﺻﻞ ﻗﺒﻮل ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺮاي
دﯾﮕﺮان از ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﺟﻨﺲ ﺑﯿﺎورد ﯾﺎ اﮔﺮ آن ﻫﺎ ﭼﯿﺰي ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ از اﯾﺮان ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد.
وﻗﺘﯽ از در ﺷﺮﮐﺖ ﺧﺎرج ﺷﺪم، راﺿﯽ ﺑﻮدم. وﮐﯿﻞ ﺷﺮﮐﺖ ﻓﻀﺎي ﺑﺎز و اﻣﮑﺎن دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي را داﺷﺖ. در اﺻﻞ وﮐﯿﻞ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻌﺘﻤﺪ ﭘﻮﯾﺎن
ﺑﻮد. اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻌﺎون ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎي ﺣﻮزه ي ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ي وﮐﯿﻞ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻮد. اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﭼﻘﺪر
وﻗﺖ ﺻﺮف ﮐﺮدن ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺟﺎﯾﮕﺎه رﺳﻮﻟﯽ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎورم و ﻧﻘﺸﻪ ام را ﻋﻤﻠﯽ ﮐﻨﻢ.
ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﮐﺮدم. ﺳﺮي ﺑﺮاي ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺗﮑﺎن دادم و از ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﺧﺎرج ﺷﺪم.
ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. اﺳﻢ ﻣﻬﺸﯿﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺎﻧﺪ.
-ﺳﻼم دوﺳﺘﻢ.
-ﻫﻮووو ﺑﻪ ﺿﺮب اول ﭘﺎﭼﻪ ﺧﻮاري ﻧﮑﻨﺎ! ﻫﺮﭼﻘﺪر ﻫﻢ ﺑﮕﯽ دوﺳﺘﻢ دوﺳﺘﻢ ﻓﺎﯾﺪه ﻧﺪاره دﻟﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﺻﺎف ﻧﻤﯽ ﺷﻪ... ﻧﺎرﻓﯿﻖ...
ﻗﻬﻘﻬﻪ زﻧﺎن ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺑﺎز ﭼﺘﻪ ﻣﻬﺸﯿﺪ؟
-ﻣﻦ ﭼﻤﻪ؟ ﺑﯽ ﺷﻌﻮر ﺑﺎز ﮐﺠﺎ ﮔﻢ و ﮔﻮر ﺷﺪي؟ ﭼﺮا ﻫﻤﻪ اش ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻦ ازت ﺳﺮاغ ﺑﮕﯿﺮم؟
-ﺑﺎﺑﺎ دﺧﺘﺮ آروم ﺑﺎش ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﻣﻦ زﯾﺎد وﻗﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺪارم.
-ﺑﻠﻪ! ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺳﺮﺗﻮن ﮔﺮم ﭼﯿﻪ! ﺑﺎﻧﻮ ﻣﺸﻐﻠﻪ دارن... دﺧﺘﺮه ي ﻣﺰﺧﺮف ِ ﺟﻮﮔﯿﺮ...
-ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي ﻣﻦ ﮐﺠﺎم ﺟﻮﮔﯿﺮه؟
-ﺟﺎي ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﻮﮔﯿﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﮐﻞ وﺟﻮدت ﺟﻮﮔﯿﺮه!
-ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي. اﯾﻦ وﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﭼﺴﺒﻪ.
راﻫﻨﻤﺎ زدم و وارد ﮐﻮﭼﻪ ي ﺧﻮدﻣﺎن ﺷﺪم.
-ﺣﺎﻻ ﮐﺪوم ﮔﻮري ﻫﺴﺘﯽ؟
-ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﮕﻪ ﻓﻀﻮﻟﯽ؟
-ﮔﯿﺮم ﻓﻀﻮل ﺑﺎﺷﻢ ﻣﺸﮑﻠﯿﻪ؟
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ:
-ﭼﺘﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻬﺸﯿﺪ؟ اﻣﺮوز ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮري ﺷﺪي؟ ﻣﻦ دﻗﯿﻘﺎ اﻻن ﺟﻠﻮي در ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺴﺘﻢ؛ ﺣﺎﻻ ﺣﻞ ﺷﺪ ﻣﺸﮑﻞ؟
ﺻﺪاي ﺑﻮق ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺣﺮف داﺷﺖ! اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ي رواﻧﯽ ﺗﻤﺎس را ﻗﻄﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد...
از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم ﺗﺎ در ﺣﯿﺎط را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ﮐﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭼﻬﺮه ي ﺧﻨﺪان ﻣﻬﺸﯿﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﮐﻤﺮ زده و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻃﻠﺒﮑﺎر ﮔﻔﺖ:
-ﮐﺪوم ﮔﻮري ﺑﻮدي ﺗﺎ ﺣﺎﻻ؟
ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ و در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ...
-ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻬﺸﯿﺪ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﮐﯽ اوﻣﺪي؟
ﺧﻮدش را از آﻏﻮﺷﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺟﺎي ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯾﻢ را از ﮔﻮﻧﻪ اش ﭘﺎك ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ:
-دﯾﺸﺐ رﺳﯿﺪم... ﺻﺪ ﺑﺎر ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻨﻮ دﯾﺪي ﻫﯽ ﺗﭗ ﺗﭗ ﺑﻮﺳﻢ ﻧﮑﻦ ﺑﺪم ﻣﯿﺎد ﺗﻒ ﻣﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ...
-از ﺧﺪاﺗﻢ ﺑﺎﺷﻪ!
-ﻧﯿﺴﺖ!
-ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺣﺎﻻ... ﺳﻔﺮ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ؟
-ﺑﻠـــــــﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ در ﺟﻮار ﻋﺸﻘﻢ ﺑﻬﻢ ﺑﺪ ﺑﮕﺬره؟
-ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﺮش ﮐﺮدي؟
ﺻﺪاي ﻣﺎدر ﺑﺰرگ از ﺗﻮي آﯾﻔﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:
-زﺷﺘﻪ دﺧﺘﺮا ﺟﻠﻮي در واﯾﺴﺎدﯾﻦ دارﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯿﻦ... ﻣﺎدر ﻣﺎﺷﯿﻨﺘﻮ ﺑﯿﺎر ﺗﻮ.
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﭼﺸﻢ ﻣﺎدر ﺟﻮن.
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺑﺮﮔﺸﺖ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از ﻣﻦ دور ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ:
-ﻣﺎدر ﺟﻮن راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻪ ﺿﻌﯿﻔﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺖ رو ﺑﯿﺎر ﺗﻮ.
ﻇﺮف ﻣﯿﻮه را از دﺳﺖ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﮔﺮﻓﺘﻢ.
-ﻣﺮﺳﯽ ﻣﺎدر ﺟﻮن.
ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ زد و رﻓﺖ. در اﺗﺎق را ﺑﺴﺘﻢ و ﮐﻨﺎر ﻣﻬﺸﯿﺪ روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ.
-ﺧﻮب ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ.
-اول ﺗﻮ ﺑﮕﻮ . ﭼﯽ ﮐﺎرا ﮐﺮدي؟
-ﻫﯿﭽﯽ... ﻓﻘﻂ دوﺳﺖ ﺑﺎﺑﺎم ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داد ﺑﺮم ﺗﻮي ﺷﺮﮐﺘﺶ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ. ﯾﻪ ﻣﺪت ﮐﻨﺎر دﺳﺖ وﮐﯿﻠﺶ و ﺑﻌﺪ ﮐﻼ ﺑﺸﻢ وﮐﯿﻞ ﺷﺮﮐﺖ.
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ دﺳﺖ زد و ﻫﯿﺠﺎن زده ﭘﺮﯾﺪ ﻣﺮا ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
-واي ﭼﻘﺪر ﻋﺎﻟﯽ... دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري.
-آره ﺧﻮدﻣﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ. ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎرا ﮐﺮدي؟ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺦ ﺷﺎﯾﺎن رو زدي ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﻗﻬﻘﻬﻪ زﻧﺎن ﮔﻔﺖ:
-واي ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ!
ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
-اﮔﺮ ﺑﮕﯽ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه.
ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﺎﺟﺮا ﮐﺮد:
- ﺷﺎﯾﺎن ﺑﺎز ﭼﻤﻮش ﺑﺎزﯾﺶ رو ﺷﺮوع ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ زد ﺟﺰ ﻣﻦ. ﻣﻨﻢ ﮐﻪ دل ﻧﺎزك! اﯾﻦ ﻗﺪر ﺣﺮص ﻣﯽ ﺧﻮردم ﮐﻪ... ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﺪوم از
دﺧﺘﺮا ﺣﺮف ﻣﯽ زد ﻣﻨﻢ ﯾﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ دﺧﺘﺮه ﻣﯽ آوردم. ﻣﺜﻼ دﺧﺘﺮ دوﺳﺖ ﻋﻤﻮ ﻫﯽ ﺑﺮاي ﺷﺎﯾﺎن ﻋﺸﻮه ﻣﯽ اوﻣﺪ، ﺷﺎﯾﺎﻧﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﺤﻮﯾﻠﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد
و ﻫﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﯽ زد. دﺧﺘﺮه ﺑﺮاي ﺧﻮد ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ رﻓﺖ ﺑﺮاي ﺷﺎﯾﺎن آب ﻣﯿﻮه آورد وﻗﺘﯽ داﺷﺖ از ﮐﻨﺎرم رد ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﻨﻢ ﺑﺮاش زﯾﺮ ﭘﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ
دﺧﺘﺮه ﮐﻠﻪ ﻣﻠﻖ ﺷﺪ روي زﻣﯿﻦ. ﻓﻘﻂ ﺷﺎﯾﺎن دﯾﺪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدم. ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ ﺑﺨﻨﺪه ﯾﺎ ﭘﺎﺷﻪ اون ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺮﺑﺎي آﻟﻮي وﻟﻮ ﺷﺪه وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ رو
ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻪ. ﻗﺒﻞ از ﺷﺎﯾﺎن ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺳﺮﯾﻊ دﺳﺖ دﺧﺘﺮه رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻠﻨﺪش ﮐﺮدم ﮔﻔﺘﻢ:
-واي ﻋﺰﯾﺰم ﭼﯽ ﺷﺪي؟ ﭼﺮا ﺧﻮردي زﻣﯿﻦ؟ اﮔﺮ اﯾﻦ ﺻﻨﺪل ﻫﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ دار رو ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪي ﭘﺎت ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻓﺮش ﺑﺨﻮري زﻣﯿﻦ ﮐﻪ... ﺣﺎﻻ
ﻗﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره ﮐﻪ!
ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ اﯾﻨﺎ رو ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ. دﺧﺘﺮه رو ﮐﻪ از روي زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﺜﻞ ﻟﺒﻮ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و رﻓﺖ اﺗﺎق
ﺧﻮدش. ﺷﻬﺮه ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻼ ﺷﺮﯾﮏ ﺧﺮاب ﮐﺎرﯾﺎي ﻣﻨﻪ دﯾﮕﻪ، اوﻧﻢ رﯾﺰ رﯾﺰ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﺧﻼﺻﻪ ﺳﺮ ﻫﺮ ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﯾﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﻣﯽ آوردم دﯾﮕﻪ. ﺗﻮي
ﻏﺬاي ﯾﮑﯿﺸﻮن ﻧﻤﮏ رﯾﺨﺘﻢ. ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﺷﻮن رو داﺷﺘﻢ رد ﻣﯽ ﺷﺪم ﻣﺜﻼ ﭘﺎم ﻟﯿﺰ ﺧﻮرد ﻟﯿﻮان ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ام ﺑﺮﮔﺸﺖ روش و ﺧﻼﺻﻪ اذﯾﺘﺖ ﻧﮑﻨﻢ دو روز
ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﮔﺬﺷﺖ. آﺧﺮ ﺳﺮ ﺷﺎﯾﺎن روز ﺳﻮم اوﻣﺪ اﻋﻼم ﺻﻠﺢ ﮐﺮد. ﮔﻔﺖ:
ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺴﻪ ﻣﻬﺸﯿﺪ ﮐﺸﺘﯽ دﺧﺘﺮاي ﻣﺮدم رو... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻏﻠﻂ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ.
ﻣﻨﻢ ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮا دﺳﺖ و ﭘﺎ ﭼﻠﻔﺘﯽ ﻫﺴﺘﻦ! ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺗﻮ ﺑﺎ اﯾﻨﺎ دارم؟
ﺷﺎﯾﺎن ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
-ﻗﺒﻮل اﯾﻨﺎ دﺳﺖ و ﭘﺎﭼﻠﻔﺘﯽ وﻟﯽ ﻣﻦ ﮐﻼ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺸﻮن ﺷﺪم. ﻣﻦ دﺧﺘﺮي ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﭼﻠﻔﺘﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻋﺰﯾﺰم ﻣﺜﻞ ﺗﻮ.
ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﮔﯽ ﻗﻨﺪ ﺗﻮ دﻟﻢ آب ﮐﺮده ﺑﻮدن. ﯾﮑﻢ ﺳﺮخ و ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪم و ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﻢ. ﻋﻤﻮ ﻫﻢ ﺷﺐ ﻣﻨﻮ ﺑﺮاي ﺷﺎﯾﺎن ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﮐﺮد. ﺣﺎﻻ ﻗﺮار
ﺷﺪه آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ رﺳﻤﺎ ﺑﯿﺎن ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري.
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮت ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻧﺖ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرا آﺑﺮوي ﺧﻮدت رو ﺟﻠﻮي ﭘﺴﺮه ﺑﺮدي.
-آﺑﺮو ﻣﯽ ﺧﻮام ﭼﯽ ﮐﺎر ؟ ﺷﺎﯾﺎن رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺮام ﮐﺎﻓﯿﻪ.
ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ. ﺣﻀﻮرش ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺎدي ﻣﻦ و ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﻣﯽ ﺷﺪ. دﺧﺘﺮ ﺷﺎد و ﺳﺮزﻧﺪه اي ﺑﻮد و دوﺳﺘﯽ ﺑﺎ
او ﺑﺮاي آدﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ اش ﺳﺮاﺳﺮ ﻏﻢ و ﻧﻔﺮت ﺑﻮد؛ ﻏﻨﯿﻤﺘﯽ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﻓﺼﻞ دوم
ﺳﺮ ﮐﻼس ﺣﻘﻮق ﺟﺰاﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و اﺳﺘﺎد ﯾﮏ رﯾﺰ از ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺟﺰاﯾﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺜﺎل ﻣﯽ زد و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﭘﯿﺶ ﻣﯽ
رﻓﺖ. ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎي اﺳﺘﺎد ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻪ ام ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮب ﺗﻮي ﺷﺮﮐﺖ ﺟﺎ ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ﺗﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﻘﺸﻪ ام را ﻋﻤﻠﯽ ﮐﻨﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﻧﯿﺎز
ﺑﻪ ﯾﮏ ﻋﺎﻣﻞ ﻧﻔﻮذي ﻫﻢ داﺷﺘﻢ... ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﻮﯾﺎن ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ از ﻣﻦ...
وﯾﺒﺮه ي ﮔﻮﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارم ﺑﻮد ﻣﺮا از ﻓﮑﺮ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ. ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﺑﯽ آن ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺘﺎد را ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻢ از ﺟﯿﺒﻢ ﺑﯿﺮون آوردم.
ﻓﺮﻫﺎد ﺑﻮد. ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ.
" ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻣﯿﺎي؟ "
ﻓﺮدا ﺷﺐ؟ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد ﻣﮕﺮ؟
" ﭼﻄﻮر؟ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟ ﮐﺠﺎ؟ "
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﯾﻢ زد و آرام ﮔﻔﺖ:
-ﻣﺮده ﺷﻮر ﺑﺮده ﺑﺎ ﮐﯽ داري اس ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
اﺳﺘﺎد داﺷﺖ روي ﺗﺨﺘﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻫﻢ ﻣﯽ داد.
-ﻓﺮﻫﺎد.
-اي ﺟﺰ ﺟﯿﮕﺮ ﺑﺰﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺧﻮن ﺑﻪ ﺟﯿﮕﺮ اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ... ﺻﺪ ﺑﺎر ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎزم ﻣﯽ ﮔﻢ اﯾﻦ دوﺳﺖ داره ...
دوﺑﺎره وﯾﺒﺮه ي ﮔﻮﺷﯽ و ﯾﮏ اس ام اس ﺗﺎزه.
" ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن ﺟﺸﻨﻪ، ﺑﺎﺑﺎ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﺖ "
ﺟﺸﻦ؟ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻫﺎي ﻣﻤﮑﻦ را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻨﻢ... ﺑﺎ ﺑﻪ ﯾﺎد آوري ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ رﺿﺎﯾﺖ روي ﻟﺒﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ.
" ﺗﻮﻟﺪت ﭘﯿﺶ ﭘﯿﺶ ﻣﺒﺎرك. ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻤﺖ ﻓﺮدا ﺷﺐ "
" ﻣﺮﺳﯽ ﻋﺰﯾﺰم. ﺗﺎ ﻓﺮدا "
ﻋﺰﯾﺰم؟ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﯾﻦ ﻟﻔﻆ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺑﺮد... اﻧﮕﺎر ﺣﺮف ﻫﺎي ﻣﻬﺸﯿﺪ زﯾﺎد ﻫﻢ ﺑﯿﺮاه ﻧﺒﻮد!
ﺻﺪاي ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
-اﺳﺘﺎد ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ.
ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ اﺳﺘﺎد ﮐﻤﺒﻮد اﮐﺴﯿﮋن ﺑﮕﯿﺮد و ﺧﻔﻪ ﺷﻮد، اﮐﺴﯿﮋن ﺑﻪ رﯾﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﺮﺳﺪ و ﻣﺎ ﻫﻢ از دﺳﺖ ﭘﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻫﺎﯾﺶ ﺧﻼص ﺷﻮﯾﻢ!
ﮐﯿﻔﻢ را روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺳﻤﯿﺮا ﻧﺰدﯾﮏ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
-ﭼﻘﺪر ﮐﯿﻔﺖ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ . ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮑﻪ. ﭼﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟ ﻣﻦ ﺗﻮي ﭘﺮدﯾﺲ ﺷﺒﯿﻬﺸﻮ دﯾﺪم.
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﻮﻟﻪ ي ﺟﺪﯾﺪم اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ از دﺳﺖ ﻓﺮوش ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ!
-ﻗﺎﺑﻞ ﻧﺪاره ﻋﺰﯾﺰم.
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﻌﺎرف ﺗﯿﮑﻪ ﭘﺎره ﮐﺮدن ﺑﯿﺸﺘﺮ را ﻧﺪاد و ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ دﯾﺮم ﺷﺪه ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﺎ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﻨﻮ ﺑﺮﺳﻮﻧﯽ.
و دﺳﺖ ﻣﺮا ﮐﺸﯿﺪ و ﺣﺘﯽ ﻣﻬﻠﺖ ﻧﺪاد ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ!
وارد ﻣﺤﻮﻃﻪ ي ﺑﺎز داﻧﺸﮕﺎه ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﻣﻬﺸﯿﺪ ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
-اه از اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ي آوﯾﺰون ﺳﻤﯿﺮا ﻫﯿﭻ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد. ﻫﻤﻪ اش دﻧﺒﺎل ﭘﺰ دادن و ﻧﻈﺮ دادﻧﻪ!
-داﺷﺖ در ﻣﻮرد ﮐﯿﻒ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﯽ زد ﺗﻮ ﭼﺮا ﺣﺮص ﻣﯽ ﺧﻮري؟
-ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻧﺪاره ﮐﻪ اﺑﻠﻪ! ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﻣﻨﻮ ﺑﺮﺳﻮن ﺣﺲ اﺗﻮﺑﻮس و ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺧﻄﯽ ﻧﺪارم.
دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﮐﻤﺮم زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
-راﻧﻨﺪه ﺷﺨﺼﯿﺘﻮن ﻏﻼم ﺳﯿﺎه ﺑﻮدا!
دوش آب ﺳﺮد ﭘﻒ ﺻﻮرﺗﻢ را از ﺑﯿﻦ ﺑﺮد.
ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪ ﮐﻤﯽ ﺧﺸﮏ ﮐﺮدم و ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﻣﻮس زدم ﺗﺎ ﻓﺮ ﺷﻮد. ﺟﻠﻮي ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎ ﺑﺎﺑﻠﯿﺲ ﻓﺮ ﮐﺮدم و ﮐﺞ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ
رﯾﺨﺘﻢ. ﭘﺸﺖ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎ ﯾﮏ ﮐﺶ ﺑﺴﺘﻢ و ﺗﯿﮑﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺑﺎ ﺳﻨﺠﺎق ﭘﺨﺶ و ﭘﻼﯾﺸﺎن ﮐﺮدم. ﺣﺪودا ﯾﮏ ﺷﯿﻨﯿﻮن ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮدم را ﮐﻪ
راﺿﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﮐﻤﯽ ﮐﺮم ﻣﻮ زدم ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﻣﺸﮑﯽ و ﻓﺮ ﺷﺪه ام ﺑﺮاق ﺷﻮد و ﺑﻌﺪ ﻣﺸﻐﻮل آراﯾﺶ ﺷﺪم.
ﯾﮏ ﺧﻂ ﭼﺸﻢ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺎرﯾﮏ. رﯾﻤﻞ ﻓﺮاوان. ﺗﻮي ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﺪاد ﻣﺸﮑﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ رﻧﮓ ﻗﻬﻮه اي ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﻮد. ﭼﺸﻢ ﻫﺎي
ﮐﺸﯿﺪه ام ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺧﻂ ﭼﺸﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﮋه ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺎ رﯾﻤﻞ ﻓﺮاواﻧﺶ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺧﻤﺎرﺗﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد. رژ ﮔﻮﻧﻪ ي ﻣﺴﯽ رﻧﮕﻢ را
ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﮐﺮدم. رژ ﮔﻮﺷﺘﯽ رﻧﮕﻢ ﻧﻘﻄﻪ ي ﭘﺎﯾﺎن آراﯾﺶ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد.
ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻣﺸﮑﯽ ام ﮐﻪ ﯾﻘﻪ اش ﺗﺎ روي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺑﺎز ﺑﻮد و آﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎي ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ روي ﺑﺎزوﯾﻢ داﺷﺖ را ﻫﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎز ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم
رﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد را ﺧﻼف ﺟﻬﺖ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ روي ﺻﻮرﺗﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدم، روي ﺷﺎﻧﻪ ام رﯾﺨﺘﻢ. ﻟﺒﺨﻨﺪ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺨﺸﯽ روي ﻟﺐ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺖ.
ﺷﺎل، ﮐﯿﻒ و ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﮐﻔﺶ ﻣﺸﮑﯽ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪم را ﭘﻮﺷﯿﺪم و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ. ﻣﺎدر ﺟﻮن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن
ﺻﺪاي ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در اﺗﺎق ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﭘﯿﺮاﻫﻨﺖ ﺑﺮاي اﻣﺸﺐ زﯾﺎدي ﺑﺎز ﻧﯿﺴﺖ؟
-ﻧﻪ ﻣﺎدر ﺟﻮن ﺧﻮﺑﻪ. اون ﺟﺎ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﻫﺴﺘﻦ دﯾﮕﻪ.
-ﺳﺮ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎت ﻟﺨﺘﻪ... ﮐﺎش ﺣﺪاﻗﻞ ﺟﻮراب ﭘﺎت ﻣﯽ ﮐﺮدي.
ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﺣﻖ داﺷﺖ. اﻣﺸﺐ زﯾﺎدي ﺑﯽ ﭘﺮواﯾﺎﻧﻪ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدم. ﮐﯿﻒ، ﺷﺎل و ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﻢ را روي ﻣﺒﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﺟﻮراب ﺷﯿﺸﻪ
اي ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮕﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم. دوﺑﺎره ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮدم و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون آﻣﺪم. ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﻫﻢ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻟﺨﺘﻢ ﺷﺪ و از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج
ﺷﺪﯾﻢ.
ﭘﺸﺖ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ. ﺷﺎﻟﻢ را ﮐﻤﯽ روي ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و آزاد ﺗﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺧﺮاب ﻧﮑﻨﺪ.
-ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺟﯿﮕﺮ... ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل اوﻧﯽ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ اﯾﻦ ﺟﯿﮕﺮ ﯾﺎرﺷﻪ!
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺴﺮي ﮐﻪ ﭘﺸﺖ رل ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻨﺎري ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﺮﺧﯿﺪ. اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﺗﻮي ذوق ﻣﯽ زد اﺑﺮوﻫﺎي ﻧﺎزك و دﺧﺘﺮاﻧﻪ اش
ﺑﻮد! ﺷﯿﺸﻪ را ﺑﺎﻻ دادم و ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ دوﺧﺘﻢ.
-اه اه ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻦ ﭘﺴﺮاي اﯾﻦ دوره زﻣﻮﻧﻪ؟ از ﮔﯿﺲ ﺳﻔﯿﺪ ﻣﻦ ﺣﺪاﻗﻞ ﺣﯿﺎ ﻧﮑﺮد! ﻣﺎدر اون روﺳﺮﯾﺖ رو ﺑﮑﺶ ﺟﻠﻮﺗﺮ!!
ﭼﺮاغ ﺳﺒﺰ ﺷﺪ. ﻧﮕﺎﻫﻢ را از ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﻏﺮ ﻣﯽ زد ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺣﻮاﺳﻢ را دادم ﺑﻪ راﻧﻨﺪﮔﯽ.
ﺟﻠﻮي وﯾﻼي ﭘﻮﯾﺎن دوﺑﻞ ﭘﺎرك ﮐﺮدم. از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﻫﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﭘﯿﺎده ﺷﻮد. ﺳﻮﺋﯿﭻ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي
در ﺑﺎغ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد دادم ﺗﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ را ﺟﺎي ﻣﻨﺎﺳﺐ ﭘﺎرك ﮐﻨﺪ.
وارد ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮ ﻓﺮﻫﺎد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺎ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﭘﻮﯾﺎن.
-ﺳﻼم ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯿﺪ؟ ﺳﻼم ...
ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه ي ﻓﺮﻫﺎد روي ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﺠﻮﺑﺎﻧﻪ اي زدم.
-ﺳﻼم... ﺗﻮﻟﺪت ﻣﺒﺎرك ﻓﺮﻫﺎد...
ﭘﻮﯾﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ رﺳﯿﺪ.
-ﺳﻼم ﺣﺎج ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ. ﺳﻼم دﺧﺘﺮ ﮔﻠﻢ.
ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪ و روي ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻮﺳﯿﺪ.
ﺑﺎ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﮑﯽ از اﺗﺎق ﻫﺎ رﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻟﺒﺎس ﺑﺪﻫﯿﻢ. ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﺶ را ﺗﻮي ﮐﯿﻔﺶ ﮔﺬاﺷﺖ. ﮐﺖ و داﻣﻦ ﭘﻮﺷﯿﺪه اش را
ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮد. ﮔﺮه روﺳﺮي اش را ﺳﻔﺖ ﺗﺮ ﮐﺮد. ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم، رژم را ﺗﺠﺪﯾﺪ ﮐﺮدم. ﺷﺎل و ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﻢ را ﺑﻪ ﺟﺎﻟﺒﺎﺳﯽ آوﯾﺰان
ﮐﺮدم و ﻫﻤﺮاه ﻣﺎدر ﺑﺰرگ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ.
ﻓﺮﯾﺒﺎ ﺟﻮن ﮐﻨﺎر ﻣﺎدرش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎ ﺑﺮاﯾﻤﺎن دﺳﺖ ﺗﮑﺎن داد و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﺎن آﻣﺪ.
-ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم. ﺳﻼم ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم.
-ﺳﻼم ﻓﺮﯾﺒﺎ ﺟﻮﻧﻢ.
ﮔﻮﻧﻪ ي ﻓﺮﯾﺒﺎ را ﺑﻮﺳﯿﺪم. ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ:
-ﻋﺰﯾﺰم ﺑﺮو ﭘﯿﺶ ﻓﺮﻫﺎد و ﺟﻮون ﺗﺮا. ﻣﻦ و ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﻣﯽ رﯾﻢ ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎﻻﻣﻮن.
و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه از ﻣﻦ دور ﺷﺪﻧﺪ.
ﺻﺪاي ﻓﺮﻫﺎد ﻣﺮا ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺒﺎ و ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﺑﻮد، از ﺟﺎ ﭘﺮاﻧﺪ.
-اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﺷﺪي .
ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.
ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ ِ زﯾﺒﺎﯾﺶ دوﺧﺘﻢ.
-ﻣﺮﺳﯽ ﻓﺮﻫﺎد...
دﺳﺘﺶ را ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮم اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
-ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ.
و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺧﻼف ﻋﻼﻗﻪ ام، ﺑﺎ ﻓﺮﻫﺎد ﻫﻤﺮاه ﺷﺪم... ﻓﺮﻫﺎد ﺷﺎﯾﺪ در آﯾﻨﺪه ﺑﻪ دردم ﻣﯽ ﺧﻮرد! ﺑﺎﯾﺪ رواﺑﻄﯽ را ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺳﺎل ﻫﺎ ﻣﺤﺪود ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ
ﺑﻮدم، ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم!
" ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺳﮑﻮت... و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻗﺪم ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ... ﺧﻮدم را ﺑﻪ دﯾﻮار ﭼﺴﺒﺎﻧﺪم... ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ
زد... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم... از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺪرم را ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻣﺮا ﻫﻢ ﺑﮑﺸﻨﺪ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم... در اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ... ﻧﻮري ﮐﻪ از اﺗﺎق ﺑﻪ ﺑﯿﺮون
ﻫﺠﻮم آورده ﺑﻮد، ﺳﺎﯾﻪ ي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در را ﺑﺎز ﮐﺮد روي زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد... ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﺗﺮ ﻣﯽ زد... اﮔﺮ ﻣﺮا ﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺸﺘﻨﺪ ﭼﯽ؟ ﺻﺪاي ﺗﯿﺮ ﺗﻮي
ﮔﻮﺷﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﺷﺪ...
در اﺗﺎق ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و دﺳﺘﯽ ﺟﻠﻮي دﻫﺎﻧﻢ را ﮔﺮﻓﺖ... ﺻﻮرﺗﻢ از اﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺧﯿﺲ ﺷﺪ و ﻓﺮﯾﺎدم در ﮔﻠﻮ ﺣﺒﺲ ﺷﺪ...
ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮش ﻣﺮا از زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد... دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯽ زدم و ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮدم را آزاد ﮐﻨﻢ... ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮدم را از ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺷﻮﻣﯽ ﮐﻪ
ﺳﺎل ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﺪا ﮐﻨﻢ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﯿﺮ ﺑﻤﯿﺮم... ﻣﺜﻞ ﻣﺎدر ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﯿﺮ و ﻓﺮﯾﺎد ﭘﺪر ﻣﺮد!
وﻗﺘﯽ ﻣﺮا روي ﺗﺨﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ، دﯾﮕﺮ ﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺮاي دﺳﺖ و ﭘﺎ زدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﻫﻨﻮز دﺳﺘﺶ روي دﻫﺎﻧﻢ ﺑﻮد...
-ﻣﻨﻢ ... ﻋﻤﻮ رﺿﺎ...
ﻫﻨﻮز ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪم و اﺷﮏ ﻫﺎ ﺻﻮرﺗﻢ را ﺧﯿﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ...
-ﭼﺮا ﻣﯽ ﻟﺮزي ﻋﺮوﺳﮑﻢ؟ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺟﺎت اﻣﻨﻪ...
ﺳﺮﻋﺖ رﯾﺰش اﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ... ﻋﻤﻮ رﺿﺎ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﮐﺴﯽ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﻨﺪ، ﭘﺪر و ﻣﺎدرم را ﻧﻤﯽ ﮐﺸﺖ!
روي ﺗﺨﺖ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ... ﺳﺮم را روي ﺳﯿﻨﻪ اش ﮔﺬاﺷﺖ و آرام ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
-ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ازت ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... آروم ﺑﺎش ﻋﺰﯾﺰم... ﺗﻮي اﯾﻦ دﻧﯿﺎي ﮐﺜﯿﻒ ﻓﻘﻂ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺟﺎت اﻣﻨﻪ... "
ﺑﺎ ﺗﻨﯽ ﮐﻮﻓﺘﻪ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم... ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ درد ﻣﯽ ﮐﺮد... اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ را داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺟﻨﮕﯿﺪم...
ﺣﻮﻟﻪ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻢ. ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ و ﭘﻒ ﮐﺮده ام ﺧﯿﺮه ﺷﺪم... اﻧﮕﺎر ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم! ﻣﺜﻞ
دﺧﺘﺮ 01 ﺳﺎﻟﻪ اي ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺮگ واﻟﺪﯾﻨﺶ را ﻣﯽ ﻓﻬﻤﺪ و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺳﻮﮔﻮاري ﻣﯽ ﮐﻨﺪ!
آﺳﺎﻧﺴﻮر، ﻃﺒﻘﻪ ي ﭼﻬﺎرم، دﯾﺪن ﻣﻨﺸﯽ ﭘﺮ ﻓﯿﺲ و اﻓﺎده ي ﭘﻮﯾﺎن، ﺑﺎز ﮐﺮدن در اﺗﺎق، ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮏ ﺑﺎ رﺳﻮﻟﯽ، ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﮐﯿﻒ ﮔﻮﺷﻪ ي ﻣﯿﺰ، ﻧﺸﺴﺘﻦ
ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ و ﺷﺮوع ﮐﺎر...
دﻗﺎﯾﻖ ﺗﮑﺮاري ﻫﺮ روزه... ﮐﻠﻨﺠﺎر رﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﭘﺮوﻧﺪه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم از آن ﻫﺎ ﺳﺮ در ﺑﯿﺎورم... اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﻧﮑﺘﻪ ي ﻣﺠﻬﻮل ﺑﺮاﯾﻢ
ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ! ﭼﺮا ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺧﻮب و ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد؟ ﭘﺲ ﮐﺎر ﺧﻼف ﭼﯽ؟ ﮐﺎري ﮐﻪ ﭘﺪرم و ﭘﻮﯾﺎن درﮔﯿﺮش ﺑﻮدﻧﺪ...
ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﻨﺎﻗﻀﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ... ﯾﮑﯽ از اﺳﺘﺎداﻣﻮن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
" وﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺟﺎﺷﻪ ﺷﮏ ﮐﻦ... ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺷﮏ ﮐﻦ "
و ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺷﮏ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎز ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﺼﯿﺒﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ... ﯾﻌﻨﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ﺑﻮدم؟ ﻫﯿﭻ ﺳﺮﻧﺨﯽ از ﮐﺎرﻫﺎي ﭘﻮﯾﺎن در اﯾﻦ
ﺷﺮﮐﺖ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ؟ ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﯾﺪ از ﮐﺎرﻫﺎﯾﺶ ﺳﺮ در ﻣﯽ آوردم؟ ﭼﻄﻮر ﻧﻘﺸﻪ ام را ﻋﻤﻠﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم؟
ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻧﺎ اﻣﯿﺪ ﻣﯽ ﺷﺪم ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮدم را آرام ﮐﻨﻢ... ﺑﻪ ﺧﻮدم دﻟﺪاري ﻣﯽ دادم... ﺑﺮاي ﺧﻮدم زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم:
" ﻋﺠﻠﻪ ﻧﮑﻦ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ... دﯾﺪت رو ﻋﻮض ﮐﻦ... ﯾﻪ ﺟﻮر دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ... ﺟﻮاب ﺗﻤﺎم ﺳﻮال ﻫﺎت ﺗﻮي اﯾﻦ
ﺳﺎﺧﺘﻤﻮﻧﻪ... "
اﻣﺎ ﻧﺒﻮد! ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﮐﻤﺘﺮ ﭼﯿﺰي ﻧﺼﯿﺒﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ!
آﻗﺎي رﺳﻮﻟﯽ ﭘﺮوﻧﺪه ﻫﺎي ﻣﺎﻟﯽ ﺷﺮﮐﺖ را روي ﻣﯿﺰ ﺧﻮدش ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ:
-ﻣﻦ ﺑﻪ اﻣﻮر ﻣﺎﻟﯽ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻢ ﻧﻈﺎرت داﺷﺘﻢ اﻣﺎ دﻗﯿﻘﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺣﯿﻄﻪ ي ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. اﮔﻪ ﺗﻤﺎﯾﻞ داري ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ در اﯾﻦ ﺑﺎره ﻫﻢ
ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻤﻮ ﺑﺮات ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم.
ﺳﺮم را از روي ﭘﺮوﻧﺪه اي ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯾﻢ ﺑﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺟﺎي آن ﮐﻪ ﺟﻮاب ﺳﻮال آﻗﺎي رﺳﻮﻟﯽ را ﺑﺪﻫﻢ، ﺳﻮاﻟﯽ ﮐﻪ ذﻫﻨﻢ را درﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد،
ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-اﯾﻦ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰش روي اﺻﻮل ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻫﺴﺘﺶ، ﺑﺎ اﯾﻦ اوﺻﺎف ﭼﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﯾﻪ وﮐﯿﻞ ﺣﺮﻓﻪ اي و ﻓﻮل ﺗﺎﯾﻢ؟
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: رمان ایرانی ، ،
برچسب‌ها: